معرفی و دانلود کتاب تاریک‌ترین ذهن‌ها

معرفی کتاب تاریک‌ترین ذهن‌ها

کتاب تاریک‌ترین ذهن‌ها اثر پرفروش نیویورک تایمز به قلم آلکساندرا برکن، رمانی تخیلی و هیجان‌انگیز است که از زبان دختری نوجوان با توانایی عجیب کنترل ذهن افراد روایت می‌شود. در سال 2018 فیلمی بر اساس این داستان شگفت انگیز ساخته شد.

درباره کتاب تاریک‌ترین ذهن‌ها:

کتاب هیجان‌انگیز و تخیلی تاریک‌ترین ذهن‌ها (The Darkest Minds) قسمتی از مجموعه‌ داستانی است که الکساندرا برکن (Alexandra Bracken) با هنرمندی و قدرت بی نظیر داستان‌نویسی‌اش برای شما روایت می‌کند. داستان از جایی شروع می‌شود که روبی 10 ساله از بیماری شایعی که موجب مرگ و میر بسیاری از کودکان در سراسر جهان شده است، جان سالم به در می‌برد. اما این حادثه آغاز زندگی عجیب و غیرقابل باور اوست. در آن سال‌ها هر کودکی که پس از ابتلا به این بیماری همه‌گیر زنده می‌ماند، دارای قدرت خارق‌العاده‌ای می‌شد که حضورشان در جامعه به چالش و نگرانی بزرگی تبدیل شده بود. از همین رو تصمیم می‌گیرند، این کودکان را به آسایشگاهی منتقل کنند که روی آن‌ها تحقیقاتی انجام شود.

روبی زندگی دشواری را در این اردو گاه تجربه می‌کند. آن‌ها بر اساس میزان خطرناک بودن‌شان و به منظور کنترل راحت‌تر به پنج گروه تقسیم شدند. روبی افراد آسایشگاه را متقاعد کرد که او را در گروه کم خطر قرار دهند اما این در حالی بود که او با قدرت کنترل ذهن و رفتار افراد و نفوذ به درون آن‌ها توانایی انجام کارهای خطرناک و پیجیده‌تری را داشت! این مسئله وقتی که روبی حافظه دوست صمیمی و والدینش را پاک کرد، جدی‌تر و نگران‌کننده تر شد.

داستان با ماجراجویی و نقشه فرار روبی از آسایشگاه تورموند که دیگر شرایط آنجا برایش غیرقابل تحمل شده بود، به نقطه اوج خود می‌رسد. روبی در پی کشف مکانی امن برای خود، با گروهی از هم‌سالانش که مشکل او را داشتند و جامعه آن‌ها را طرد کرده بود آشنا می‌شود. آن‌ها در کنار رودخانه‌ای به رهبری فردی به نام لیام زندگی متفاوتی را آغاز می‌کنند؛ حوادث عجیب و غیرمنتظره‌ای که در انتظار آن‌هاست، شما را به خواندن ادامۀ این داستان جذاب ترغیب می‌کند.

افتخارات کتاب تاریک‌ترین ذهن‌ها:

- کتاب پرفروش نیویورک تایمز
- نامزد جایزه‌ی لینکلن سال 2016
- نامزد جایزه‌ی بهترین کتاب داستان فانتزی گودریدز سال 2013

با الکساندرا برکن بیشتر آشنا شویم:

او نویسندۀ موفق آمریکایی و پرفروش نیویورک تایمز، متولد فوریه 1987 در ایالت آریزونا و دانش‌آموختۀ کالج ویلیام و مری در ویرجینیاست. برکن سال‌ها در نیویورک به عنوان ویراستار انتشارات کودکان و سپس نویسنده در همان انتشارات مشغول بوده و مدتی به کار بازاریابی نیز اشتغال داشته است. او کارش را از همان سال‌های نخست دانشجویی آغاز کرد و اولین رمان خود را در 19 سالگی نوشت. اگرچه شهرت او به نوشتن داستان‌های سریالی موفقی همچون «تاریک‌ترین ذهن‌ها» و «مسافر» است؛ اما او در ژانرهای ادبی داستانی دیگری همچون داستان کوتاه نیز آثار پرمخاطبی دارد. برکن توانست در جایزه Goodreads سال 2010 به عنوان بهترین نویسندۀ اثر نخستش، مقام سوم را کسب کند.

مطالعه‌ی کتاب تاریک‌ترین ذهن‌ها به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

این اثر هیجان‌انگیز برای نوجوانان و علاقه‌مندان به کتاب‌های فانتزی و تخیلی جذاب خواهد بود.

در بخشی از کتاب تاریک‌ترین ذهن‌ها می‌خوانیم:

روزی که ما را به تورموند آوردند باران می‌بارید، تمام آن هفته و هفتهء بعدش هم بارانی بود. باران منجمد از آسمان می‌بارید؛ از آن باران‌هایی که اگر هوا پنج درجه سردتر بود، تبدیل به برف می‌شد. یادم است که به ریزش کج‌و‌معوج قطرات باران روی شیشهء پنجرهء اتوبوس مدرسه نگاه می‌کردم. اگر کنار خانوادهء خودم و در ماشین پدر و مادرم بودم، رد پیچ‌درپیچ قطرات را روی شیشهء سرد با نوک انگشت‌هایم لمس می‌کردم، اما دست‌هایم پشت سرم بسته شده بود و مردانی با یونیفرم مشکی، ‌ چهار نفرمان را در یک صندلی چپانده‌ بودند؛ آن‌قدر تنگ بود که به‌سختی می‌شد نفس کشید.

حرارت نفس‌های صد‌و‌چند نفر باعث شده بود روی شیشهء اتوبوس بخار بنشیند و شیشه، مانند پرده‌ای ما را از دنیای بیرون جدا ‌کند. بعدها، پنجره‌های اتوبوس‌های زرد کم‌رنگی که بچه‌ها را با آن‌ها به اردوگاه می‌آوردند با رنگ سیاه پوشانده شد. اولش هنوز به این مسئله فکر نکرده بودند.

در این سفر پنج ساعته، من از همه به پنجره نزدیک‌تر بودم و به همین خاطر وقت‌هایی که باران کند می‌شد، می‌توانستم چند لحظه‌ای خطوط مبهمی از منظرهء در حال گذر را ببینم. همه‌چیز از دید من تقریباً یک شکل بود؛ مزارع سبز و گسترهء انبوه درختان. تا جایی که می‌دانستم، ممکن بود هنوز در ویرجینیا باشیم. فکر کنم دختری که کنارم نشسته بود، همان که بعداً در گروه‌ آبی‌ها قرار گرفت، یک بار تابلویی را شناخت، چون به سمت من خم شد تا بهتر ببیند. چهره‌اش برایم کمی آشنا بود، انگار صورتش را در گوشه‌کنار شهر دیده بودم یا شاید هم اهل شهر کناری بود. فکر می‌کنم تمام بچه‌های توی آن اتوبوس اهل ویرجینیا بودند، اما راهی برای مطمئن شدن وجود نداشت، چون توی آن اتوبوس، فقط یک قانون بزرگ وجود داشت و آن هم سکوت بود.