معرفی و دانلود کتاب زندگی پنهان آفتابگردان‌ها

معرفی کتاب زندگی پنهان آفتابگردان‌ها

مارتا مولنار در کتاب زندگی پنهان آفتابگردان‌ها روایتگر زندگی یوهانا بونگر، همسر تئو ون گوگ و زن برادر ونسان ون گوگ است؛ زنی که نقشی تعیین‌کننده در شناساندن این نقاش هلندی به جهان ایفا کرد. این رمان تاریخی، برگرفته از داستانی واقعی است که سرنوشت دو زن را، یکی در آمستردام قرن نوزدهم و دیگری در نیویورک قرن بیست‌ویکم، به شکلی هنرمندانه به یکدیگر پیوند می‌زند.

درباره‌ی کتاب زندگی پنهان آفتابگردان‌ها

آخرین یادگاری امسلی ویلسون از مادربزرگش ویولت، جعبه‌ای آبی‌رنگ و رازآلود است که درون آن دفترچه خاطراتی قدیمی و نامه‌هایی به زبان هلندی قرار دارد. امسلی، زنی جوان و پرتلاش که در دنیای پرتنش حراج‌های هنری فعالیت می‌کند، ناگهان با روی سخت زندگی روبه‌رو می‌شود؛ مرگ مادربزرگ، خیانت دوست‌پسر و فشارهای کاری، تعادل روانی او را به هم می‌ریزند. در چنین شرایطی، یادداشت‌ ها و خاطرات به‌جامانده از ویولت، به پناهگاهی امن برای او تبدیل می‌شوند؛ پناهگاهی که به امسلی کمک می‌کند بار دیگر قدرت درونی خود را بازیابد.

مارتا مولنار (Marta Molnar) سرنوشت امسلی ویلسون را به زندگی زنی در هلند قرن نوزدهم گره می‌زند؛ یوهانا بونگر، زنی جسور، مصمم و تسلیم‌ناپذیر که پس از ازدواج با تئو ون گوگ و مرگ غم‌انگیز هر دو برادر، ونسان و تئو، بار میراثی عظیم را بر دوش می‌کشد. زندگی پنهان آفتابگردان‌ها (The Secret Life Of Sunflowers) رمانی تاریخی و احساسی است درباره‌ی زنی که آثار ونسان ون گوگ را به جهان معرفی کرد و نام او را به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های تاریخ هنر در حافظه‌ی جهانیان ماندگار ساخت. امسلی ویلسون از خلال نامه‌هایی که از مادربزرگش به ارث برده، با استقامت و قدرت زنی بیوه آشنا می‌شود؛ زنی که فشارهای زمانه هرگز او را از مسیر و اهدافش بازنداشت.

زنی که تاریخ هنر را با استقامتش دگرگون کرد

رمان زندگینامه‌ای زندگی پنهان آفتابگردان‌ها با دو خط زمانی موازی پیش می‌رود و داستان واقعی یوهانا بونگر، همسر برادر ونسان ون گوگ، را با زندگی خیالی امسلی ویلسون در هم می‌آمیزد. مولنار در این اثر، علاوه بر زنده کردن بخشی کمتر دیده‌شده از تاریخ هنر، پیامی پرکشش درباره‌ی قدرت زنان، غلبه بر موانع و جست‌وجوی معنا در زندگی ارائه می‌دهد.

سبک مارتا مولنار در این رمان، ترکیبی هوشمندانه از پژوهش تاریخی دقیق و روایتی احساسی و روان است. او که پیش‌تر در ژانرهای فانتزی، عاشقانه و دلهره‌آور قلم زده، در این کتاب با زبانی عاطفی و تصویری، شخصیت‌ها را جان می‌بخشد و خواننده را به درک عمق احساسات آنان می‌رساند. توصیف‌های زنده از فضاهایی چون آمستردام و پاریس، در کنار تمرکز بر جزئیات احساسی، داستانی خلق می‌کند که هم آموزنده است و هم دلنشین؛ داستانی که نشان می‌دهد چگونه می‌توان با نگاهی به گذشته، راهی روشن‌تر برای آینده ساخت. این ویژگی‌ها داستان تاریخی زندگی پنهان آفتابگردان‌ها را به اثری الهام‌بخش تبدیل کرده‌اند؛ اثری که فراتر از یک رمان، درسی برای زندگی به شمار می‌آید. این کتاب با ترجمه‌ی فرنوش جزینی از سوی انتشارات کتابسرای تندیس منتشر شده است.

نکوداشت‌های کتاب زندگی پنهان آفتابگردان‌ها

• رمان زندگی پنهان آفتابگردان‌ها احساساتم را درگیر خودش کرد. (کایلا استوکس)
• داستانِ مارتا مولنار را خیلی دوست داشتم. رفت‌و‌برگشت بین حال و گذشته عالی بود. ریتم کتاب را هم دوست داشتم؛ شتاب‌زده نبود، روایتی بی‌نقص سفری به سوی پذیرش و بازسازی زندگی بود. (جودی واگنر)
• این رمان تاریخی برای باشگاه‌های کتابخوانی عالی است. جذاب و بامزه است و در عین حال احساساتی عمیق به زیبایی در آن می‌درخشد. (گرچن کون)

کتاب زندگی پنهان آفتابگردان‌ها برای شما مناسب است اگر

• به خواندن زندگی زنان مهم اما نه‌چندان مشهور تاریخ علاقه‌مند هستید.
• به دنبال رمانی احساسی می‌گردید که عواطفتان را لمس کند.
• کتاب شور زندگی (Lust for Life) از ایروینگ استون را خوانده‌اید و به دنبال کتابی دیگر هستید که به آثار و زندگی ونسان ون گوگ بپردازد.

در بخشی از کتاب زندگی پنهان آفتابگردان‌ها می‌خوانیم

می‌دانستم که دارم عاشق تئو می‌شوم، به این دلیل که گفتم: «قلمی که با اعتمادبه‌نفس روی بوم کشیده می‌شه رو دوست دارم.»

ما مقابل شومینه در آپارتمان دِریس ایستاده بودیم و دربارۀ نقاشی جدیدی که برادرم از یک دوست هنرمند خریده و بالای شومینه آویزان کرده بود، صحبت می‌کردیم. این نقاشی مرد و زنی را در قایقی روی رود سن نشان می‌داد که چهره‌هایشان شادی آرام و درخشانی را منعکس می‌کرد و تمام دنیای دورشان به رنگ صورتی درآمده بود.

من به پاریس آمده و به شدت امیدوار بودم تئو دربارۀ پیشنهادی که قبلاً به من داده بود صحبت نکند. برنامه‌ریزی کرده بودم دربارۀ دِریس با او صحبت کنم. اما اکنون می‌خواستم گفت‌وگوهایمان ادامه پیدا کند. می‌خواستم آخرین روزهای خود در پاریس را با تئو برای همیشه داشته باشم.

بگو که دوباره پیش من به آمستردام می‌آی. بگو که تسلیم نشدی. ازم بخواه دوباره فکر کنم.

از این‌که نتوانستم موضوع را مطرح کنم، ناامید شده بودم. اما البته، آغاز خواستگاری به ارادۀ مردان بود. از من انتظار می‌رفت آن‌جا آرام و متین بایستم. مثل یک خانم. تنفرانگیزترین چیزی که برایم وجود داشت.

زنانگی به معنای انفعال، سکوت و حتی درصورت امکان بی‌احساسی بود. برای زن بودن، کمترین چیزی که لازم بود این بود که مونالیزا باشی. از آن‌جا که من پرتره‌ای زیبا از زنی آرام و مرموز نبودم، باید به گونه‌ای دیگر عرض‌اندام می‌کردم.

مطمئن‌ترین کار، ابرازِ نظری بود که از دِریس شنیده بودم. استفاده‌ام از آن به من گفت چقدر تئو را تحت‌تأثیر قرار می‌دادم، چقدر نمی‌خواستم او مرا به عنوان یک زن جوان احمق و نادان فرض کند. در دو هفتۀ گذشته، درحالی‌که او پاریس را به من نشان می‌داد و مرا با فرهنگ و هنر شهر آشنا می‌کرد، نظر او دربارۀ من مهم شده بود.

اگر دِریس هم به آن اشاره کرده بود، نمی‌توانستم به یاد آورم.