معرفی و دانلود کتاب هرگز فراموشت نخواهم کرد

معرفی کتاب هرگز فراموشت نخواهم کرد

کتاب هرگز فراموشت نخواهم کرد به قلم شیوا همتی قصد دارد تا با بیانی ساده و روان روایتگر دورانی باشد که مردمانش شجاعانه از میهن خود دفاع می‌کردند.

نوشتن در رابطه با جنگ مسلما خاطرات تلخی را برای شیوا همتی زنده می‌کند، کسی که پدرش سال‌های بسیار در ارتش جمهوری اسلامی خدمت کرده و در دوران جنگ فعالیت‌های بسیاری در جهت کمک رسانی به ملت عزیزش انجام داده است.

اما با وجود تمام این از خود گذشتگی‌ها به گفته‌ی شیوا همتی پدرش در آخر نیز شیمیایی شده و دوران سختی را گذرانده است. به طوری که اجل به او مهلت نداد تا به عمل جراحی برسد. همتی می‌گوید اگر صدام حسین می‌دانست، او و امثال او هنوز هم پس از گذشت سال‌ها عواقب جبران ناپذیر بسیاری را متحمل می‌شوند، شاید دست از این حماقت ابلهانه برمی‌داشت.

به امید آن که هیچ‌ وقت آن روز‌ها را فراموش نکرده و کسانی را که برای آزادی ما جان خود را فدا کردند از یاد نبریم و با رفتار و کردار درست به آن‌ها ثابت کنیم که خونشان پایمال نشده و هرگز آن‌ها رو فراموش نخواهیم کرد.

در بخشی از کتاب هرگز فراموشت نخواهم کرد می‌خوانیم:

روی تنه‌ی چوبی درختی نشستم، میز چوبی سادی رو برویم قرار داشت، لیوان چای داغ رو از روی میز برداشتم و گرمای اونو با انگشتام حس کردم، نوه‌ی خردسالم، در کنارم نشسته بود و بیسکویت می‌خورد. به کوه بلند و زیبایی که از دور نمایان بود نگاه کردم، در چند قدمی ‌من صدای دلنشین آوای شیرازی و موسیقی محلی از ضبط صوت بوفه‌ی داخل محوطه پارک شنیده می‌شد و فضای آرامش بخش پارکی رو که در آن نشسته بودم زیباتر می‌کرد.

در این روز سرد زمستانی، در دی ماه، در حالی‌ که درختان خشک و بلند اطراف‌مون رو پوشانده بود و علف‌های زرد و سبز که مثل فصل‌های دیگه‌ی سال شادابی و طراوات و زیبایی خود را نداشتند، همه جای پارک رو در برگرفته بودند. از این ‌که می‌دیدم درختان با شاخه‌های خشک و سر به فلک کشیده، آنگونه مقاوم و پایدار ایستاده‌اند، تصمیم گرفتم من هم همچنان چون گذشته، مقاوم و صبور باشم و در برابر تقدیر و سرنوشتم بایستم و به زندگی لبخند بزنم. تا غمی ‌رو که سال‌های سال با من بود، این‌ گونه فراموش کنم.

می‌خواستم با تمامی‌ مشکلاتی که در زندگی با آن رو به رو بودم، بجنگم و چون کوهی استوار بمونم و باز هم به تصویر قاب عکس زندگی لبخند بزنم و با چشم بصیرت به آن بنگرم. به سوی آسمان آبی چشم دوختم، پرنده‌ی خیالم، در آسمان نیلگون به پرواز دراومد و به سال‌های دور پرواز کرد، به سال‌هایی که خودم رو در اوج جوونی می‌دیدم، به روز‌هایی که مثل گل در حال شکوفه کردن و باز شدن بودم، به روزهایی که برای تحصیل راهی دبیرستان می‌شدم و با ذوق و شوق فراوان درس می‌خوندم و راه مدرسه رو طی می‌کردم و به خونه باز می‌گشتم.