معرفی و دانلود کتاب نقد و بررسی انتروپوسین: جستارهایی درباره‌ی دوران انسان محوری تاریخ زمین

معرفی کتاب نقد و بررسی انتروپوسین: جستارهایی درباره‌ی دوران انسان محوری تاریخ زمین

شاید در نگاه اول سوراخ لایه‌ی اوزون ربطی به ما و اجدادمان نداشته باشد یا هرگز روحمان از بالا آمدن سطح آب دریا یا ذوب شدن یخ‌های قطب یا هر پدیده‌ی دیگری خبردار نشود اما جان گرین با کتاب نقد و بررسی انتروپوسین به ما می‌آموزد که ما در رخ دادن بسیاری از فجایع طبیعی شریک جرمیم. این کتاب مجموعه‌ای از جستارها درباره‌ی اثرات انسان بر محیط زیست با چاشنی علم و جامعه‌شناسی است.

درباره‌ی کتاب نقد و بررسی انتروپوسین

گذشت آن دوران که کتاب‌ها در دنیا حرف اول و آخر را می‌زدند و مبدا همه‌ی تحولات بودند. اکنون رسانه‌های بیشتری وجود دارند که می‌توانند نظرات مختلف افراد را بازتاب دهند. یکی از این رسانه‌ها که امروزه در دنیا اهمیت بسیار زیادی دارد پادکست است. پادکست‌ها معمولا شیوه‌ای صمیمانه‌تر و خودمانی‌تر از آگاهی‌بخشی را در پیش گرفته‌اند و ارتباط خوبی با مخاطبان خود برقرار می‌کنند. سازندگان پادکست می‌توانند به‌راحتی نظرات مخاطبان را در اپیزودهای خود بازتاب دهند. یکی از پادکست‌های محبوب در میان پادکست‌های انگلیسی‌زبان پادکست نقد و بررسی انتروپوسین از جان گرین (John Green) است که مطالب آن شاکله‌ی کتاب نقد و بررسی انتروپوسین (The Anthropocene Reviewed: Essays on a Human-Centered Planet) را تشکیل می‌دهد.

نام جان گرین در سال‌های اخیر بیشتر از هر زمان دیگری شنیده شده است. او پیش‌تر به‌عنوان نویسنده‌ی موفق رمان‌های نوجوان مثل «در جستجوی آلاسکا» و «خطای ستارگان بخت ما» شناخته می‌شد اما فعالیت او محدود به دنیای کتاب نماند. او و برادرش هنک با راه‌اندازی کانال ولاگ‌برادرز در یوتیوب توانستند مخاطبان زیادی را به خود جذب کنند. شهرت آن‌ها تا حدی فراگیر شد که در سال 2014 جان گرین در لیست یکی از صد فرد اثرگذار دنیا جای گرفت. او در رسانه‌ی خود موضوعات گسترده‌ای را مطرح می‌کرد و تلاشش بر آن بود که مطالب پیچیده را با زبان ساده برای مخاطب عام بازگو کند.

نام کتاب ممکن است در وهله‌ی اول بسیار عجیب و نامأنوس به‌نظر برسد. برای درک آن باید تعریف ساده‌ای از کلمه انتروپوسین در ذهن داشته باشید تا بفهمید هدف غایی مولف از مقاله‌های کتاب نقد و بررسی انتروپوسین چیست. کلمه‌ی انتروپوسین (Anthropocene) از دو بخش anthrop و cene تشکیل شده است. قسمت اول کلمه از ریشه‌ی یونانی anthrōpos به معنی انسان (نقطه‌ی مقابل خدا) است. بخش دوم cene یکی از پسوندهایی است که در زمین‌شناسی به کار می‌رود و به معنای جدید و اخیر است. در نتیجه، ترکیب این دو جزء به معنای «دوران انسانی یا نوین» است. در معنای اصطلاحی، این کلمه به معنای دورانی است که انسان زمین را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد و گاه نظم آن را برای بازسازی و اصلاح مختل می‌کند. با توجه به این توضیح و با نگاهی به عنوان مقالات مانند «غارنگاره‌های غارهای لاسکو»، «پنگوئن‌های ماداگاسکار» و «نمکزار بونویل» در خواهید یافت که بحث جان گرین حول محور اثرات جمعی گونه‌ی انسان بر کره‌ی زمین شکل گرفته است.

خواندن این کتاب باعث خواهد شد که در رفتارهایمان حساسیت بیشتری به خرج دهیم و باری‌به‌هرجهت با پدیده‌های کوچک و اثرات بزرگ آن‌ها برخورد نکنیم. این کتاب را نشر میلکان با ترجمه‌ی فاطمه جابیک منتشر کرده است.

جوایز و افتخارات کتاب نقد و بررسی انتروپوسین

• پرفروش‌ترین کتاب نیویورک تایمز؛
• پرفروش‌ترین کتاب وال استریت ژورنال؛
• پرفروش‌ترین کتاب یو اس ای تودی؛
• پرفروش‌ترین کتاب آمازون؛
• پرفروش‌ترین کتاب بین‌المللی؛
• پرفروش‌ترین کتاب ایندی باند؛
• برنده‌ی جایزه‌ی گودریدز در شاخه‌ی ناداستان؛
• نامزد جایزه‌ی مدال اندرو کارنگی.

نکوداشت‌های کتاب نقد و بررسی انتروپوسین

• این کتاب انسان بودن را مرور می‌کند: ما چگونه بزرگ شدیم، چگونه ساختیم، چگونه خراب کردیم و چگونه خود را از بیرون نگریستیم. (آمازون)
• این کتاب درباره‌ی فرهنگ، علم و درمان است و در عین حال درباره‌ی شخصیت خود جان گرین. با این همه این کتاب از همه‌ی این صفات برتر است. جان گرین حقیقت انسانیت را به کلمه در می‌آورد و آن را بر صفحه‌ی کاغذ زمزمه می‌کند. برای شنیدن همه‌ی این رازهای خوب و ارزشمند باید گوشتان را جلوتر بیاورید. (لایبرری ژورنال)
• کتاب نقد و بررسی انتروپوسین یک اثر بی‌نقص است که می‌تواند شب‌ها بیدار نگهتان دارد، خصوصا زمانی که دارید فکر می‌کنید چطور می‌شود انسانی ناچیز بود اما در بهترین حالت ممکن انسانی. (San Francisco Chronicle)
• حیرت‌آور، کنجکاوانه و صمیمی. هر مقاله از این کتاب یک ماجراجویی مستقل به سمت آموختن این است که ما به‌عنوان انسان چه تاثیری بر جهان گذاشته‌ایم. (ان‌آرپی)
• یک کتاب راه‌گشا، متحول‌کننده و سرگرم‌کننده. جان گرین استعداد ویژه‌ای در توضیح پدیده‌های پیچیده دارد و حس شوخ‌طبعی او و چشمان تیزبینش رو به بیهودگی جهان نوری به سختی و دیرفهمی بعضی از عناوین و موضوعات می‌افکند. (آیریش تایمز)
• هر مقاله از این مجموعه غنی از معانی و انباشه از غافلگیری‌هاست. (پابلیشرز ویکلی)
• این کتاب به ما یادآوری می‌کند تا چه اندازه انسان گنجایش بی‌نهایتی برای عشق دارد. (Business Insider)
• اگر به دنبال بارقه‌ی امیدی می‌گردید، کتاب نقد و بررسی انتروپوسین را از دست ندهید. مقاله‌های شخصی او انسانیت را با جزئیات و با چاشنی طنز می‌کاوند. (ایزاک فیتزجرالد)

کتاب نقد و بررسی انتروپوسین برای چه کسانی مناسب است؟

اگر طرفدار ناداستان‌های آموزنده و پر از اطلاعات مفید می‌گردید که فلسفه و علم و محیط زیست را به هم پیوند داده باشند، خواندن این کتاب را به شما توصیه می‌کنیم.

در بخشی از کتاب نقد و بررسی انتروپوسین: جستارهایی درباره‌ی دوران انسان محوری تاریخ زمین می‌خوانیم

در سال 2012 نظرسنجی بسیار گسترده‌ای در بیست کشور جهان انجام شد و درصد بالایی از مردم باور داشتند زندگی بشر در دوران زندگی آن‌ها پایان خواهد یافت. شش درصد فرانسوی‌هایی که در نظرسنجی شرکت کرده بودند و 22 درصد مشارکت‌کنندگان امریکایی چنین اعتقادی داشتند. البته منطقی است: فرانسه خانه‌ی کشیش‌هایی بوده که به آخرالزمان و نابودی دنیا اعتقاد دارند؛ برای مثال مارتین تور، اسقفِ تور، که نوشته بود: «شکی نیست که ضدمسیح همین حالا هم متولد شده است.» ولی از قرن چهارم تابه‌حال خیلی گذشته است. آخرالزمان‌گرایی امریکایی‌ها تاریخ متأخرتری دارد. از پیش‌بینی شیکرها (انجمن باورمندان به ظهور مجدد مسیح که در قرن هجدهم بنیان‌گذاری‌ شده) گرفته تا هارولد کمپینگ آنگلیکان معروف که در برنامه‌ی رادیویی پرطرف‌دارش پیش‌بینی کرد آخرالزمان در سال 1994 از راه خواهد رسید؛ و بعد وقتی چیزی نشد، گفت اشتباه کرده و در سال 1995 اتفاق می‌افتد. بعد کمپینگ اعلام کرد تاریخ درست بیست‌ویکم می سال 2011 است و بعد هم «پنج ماه آتش و گوگرد و طاعون زمین را خواهد گرفت و هر روز میلیون‌ها میلیون نفر می‌میرند و دست آخر در بیست‌ویکم اکتبر 2011 هم جهان به‌کلی ویران خواهد شد.»

وقتی هیچ‌کدام از این‌ها اتفاق‌ نیفتاد، کمپینگ گفت: «خاضعانه تصدیق می‌کنیم درباره‌ی زمان‌بندی اشتباه کرده‌ایم.» البته باید توجه کرد که تابه‌حال هیچ بشری هرگز موقع خاضعانه اعتراف‌کردن به اشتباهش خودش را «ما» صدا نزده است. این ماجرا من را یاد حرفی می‌اندازد که استاد ادیانم، دانلد روگن، گفته بود: «هیچ‌وقت آخرالزمان رو پیش‌بینی نکن چون حتماً اشتباه می‌کنی. اگر اشتباه نکنی هم دیگه اون موقع کسی نیست که بابتش بهت تبریک بگه.»

آخرالزمان شخصی کمپینگ سال 2013 از راه رسید و او در 92 سالگی مرد. بخشی از ترس ما بابت آخر دنیا حتماً مال این است که درواقع دنیای هریک از ما تمام خواهد شد؛ آن‌ هم خیلی زود. به‌عبارتی شاید اضطراب بابت آخرالزمان از عوارض ظرفیت حیرت انگیز خودپرستی انسان باشد؛ چطور ممکن است دنیا بعد از مردن مهم‌ترین ساکنش، که من باشم، به کارش ادامه بدهد؟ ولی به‌نظرم چیز دیگری هم این‌جا نقشی دارد. همه به‌نوعی می‌دانیم به پایان خواهیم رسید؛ چون گونه‌های دیگری را می‌شناسیم که منقرض شده‌اند.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه
«هرگز تنها گام برنخواهی داشت»
محدوده‌ی زمانی حیات بشر
دنباله‌دار هالی
ظرفیت اعجاب ما
غارنگاره‌های غارهای لاسکو
برچسب‌های بخراش و ببوی
نوشابه‌ی رژیمی دکتر پِپر
ولاسیرپتر
غاز کانادایی
خرس تِدی
تالار رئیس‌جمهورها
تهویه‌ی مطبوع
استافیلوکوکوس اورئوس
اینترنت
ده‌گانه‌ی آموزشی
غروب‌ها
عملکرد یرژی دودک در روز بیست‌وپنجم ماه مِی سال ۲۰۰۵
پنگوئن‌های ماداگاسکار
پیگلی ویگلی
مسابقه‌ی هات‌داگ‌خوری مشهور نیتن
سی‌اِن‌اِن
هاروی
ییپس
آلد لَنگ ساین
جست‌وجوی غریبه‌ها در گوگل
ایندیاناپولیس
چمن آبی کنتاکی
ایندیاناپولیس پانصد
مورتیفیکیشن
مونوپولی
سوپر ماریو کارت
نمکزار بونویل
دایره‌های هیرویوکی دوی
زمزمه
مننژیت ویروسی
طاعون
برفِ‌باران
هات‌داگ‌های بایورینز بیستو پیلسور
نرم‌افزار یادداشت
مانتین گوتز
صفحه‌کلید کیوورتی
بزرگ‌ترین توپ رنگ جهان
درخت چنار
شریک جدید
سه کشاورز در راه مهمانی
پی‌نوشت
سپاسگزاری
یادداشت‌ها و منابع