معرفی و دانلود کتاب نادیا

معرفی کتاب نادیا

روایتی سورئالیستی و مالیخولیایی از عشق! کتاب نادیا، دومین اثر درخشان آندره برتون، داستان ارتباط عاشقانه‌ی یک نویسنده را با دختری در پاریس به‌تصویر می‌کشد که شما را در میان واقعیت و خیال معلق نگاه می‌دارد. این رمان یکی از بهترین آثار جنبش ادبی سورئال به‌شمار می‌رود که نگرش این جنبش را نسبت به زندگی روزمره نمایان می‌کند. این اثر برنده‌ی جایزه‌ی دوم ترجمه از فرانسه به فارسی توسط سفارت فرانسه در ایران است.

درباره‌ی کتاب نادیا

«کی هستم؟!»؛ کتاب نادیا با این جمله‌ی کوتاه، کوبنده و عمیق آغاز می‌شود. جمله‌ای که فکر کردن به آن می‌تواند آدم را به سعادت برساند یا برعکس، در مسیری مالیخولیایی، عمیق و تمام‌نشدنی، تنها و تکیده رها کند.

آندره، راوی داستان که اتفاقاً شغلش نویسندگی است و می‌توان او را همان نویسنده‌ی اصلی کتاب، یعنی آندره برتون (Andre Breton) دانست، در میان بودن و نبودن، رؤیا و واقعیت و هستی و نیستی در رفت‌وآمد است. او به شیوه‌ی اول شخص ماجرای آشنایی خودش را با دختری در شهر پاریس روایت می‌کند و در بخش‌هایی از توصیفاتش، به نقطه‌ای وهم‌آلود نزدیک می‌شود؛ تا جایی‌که نمی‌تواند تشخیص دهد دختری که با او در ارتباط است، واقعیت دارد یا فقط پرورده‌ی ذهن آشفته‌ی خودش است! در میانه‌ی داستان و روایتی که برتون آن را پیش گرفته، گه‌گاه این احساس به او دست می‌دهد که در زندگی واقعی خود نقش یک شبح را ایفا می‌کند.

روایتی که شرح آن را در کتاب نادیا (Nadja) می‌خواند، اولین و البته زیباترین قصه‌ی سورئالیستی است و آنطور که گفته شده، می‌توان آن را نوعی خودنگاره از سوی آندره برتون تلقی کرد؛ چراکه این کتاب پس از ارتباط ده‌روزه‌ی برتون با یکی از بیماران روانی پیر ژانت نگاشته شد و نوعی شبه‌خودنگاره به‌شمار می‌رود. نکته‌ی بسیار جالبی که درباره‌ی رمان نادیا وجود دارد این است که توصیفات روایی از مکان و زمان،‌ انسان‌ها و ... در آن کمتر به چشم می‌خورد و نویسنده با هوشمندی بی‌نظیری روایت خود را با قرار دادن بیش از پنجاه عکس در کتاب برای خوانندگان ملموس کرده است.

کتاب نادیا شرح سرگشتگی نویسنده در میان استخوان‌های زنی‌ست که تا انتهای داستان هم نمی‌تواند حضور واقعی او را از خیالات ذهنی‌اش تمیز دهد. در واقع نادیا در داستان سورئالیستی برتون بیشتر از آنکه یک شخص و یک موجودیت مستقل حقیقی باشد،‌ نوعی حالت ذهنی یا احساس است که نسبت به واقعیت بیان شده.

آندره برتون برای خلق رمان نادیا از لحنی واقع‌گرایانه و عینی بهره گرفته و در این مسیر از گزارش‌های پزشکی بهره می‌برد که برای او آشنا هستند. این کتاب برای اولین بار در سال 1928 و در فرانسه به چاپ رسید و درعین‌حال که می‌توان آن را یکی از آثار کلاسیک دنیای ادبیات به‌شمار آورد، در میان آثار برجسته‌ی ادبیات مدرن (مدرن به مثابه‌ی سبکی نو در خلق روایت،‌ گونه‌ی ادبی و توصیفات هنرمندانه) نیز جای دارد.

این کتاب با ترجمه‌ی روان و استادانه‌ی کاوه میرعباسی و به‌همت نشر افق روانه‌ی بازار کتاب شده است.

نکوداشت‌های کتاب نادیا

• نادیا چنان شگفت‌انگیز و مسحورکننده است که گویی خرد و قانون را یکسان خوار می‌شمارد. (سیمون دوبوار)
• رمان نادیا با آمیزه‌ای از اعترافات صمیمی و احساسات شگفت‌انگیز، تابلویی اسرارآمیز و قانع‌کننده از زندگی روزمره را با چشم‌اندازی جادویی برای مخاطبان می‌بافد. (وب‌سایت آمازون)

کتاب نادیا برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب را به همه‌ی علاقه‌مندان رمان‌‌های سورئال و قلم زیبای آندره برتون پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب نادیا می‌خوانیم

4 اکتبر گذشته، اواخر یکی از آن بعدازظهر‌های بیکاری محض و ملال عمیق، که خوب به آن‌ها خو کرده‌ام، در خیابان لافایت پرسه می‌زدم؛ پس از آنکه چند دقیقه جلوی ویترین کتاب‌فروشی اومانیته به تماشا ایستادم و آخر اثر تروتسکی را خریدم، بی‌هدف مسیرم را به سمت میدان اپرا ادامه دادم. دفاتر، کارگاه‌ها، کم‌کم خالی می‌شدند، درهای داخلی عمارت‌ها را از بالا به پایین می‌بستند، مردم در پیاده‌روها با هم دست می‌دادند، و هنوز غروب نرسیده جمعیت چشمگیری به خیابان‌ها ریخته بود.

ناخواسته، قیافه‌ها، لباس‌ها، حالت‌ها را از نظر می‌گذراندم. نه بابا! این‌ها بخار انقلاب کردن ندارند. تازه از چهارراهی رد شده بودم که اسمش را به یاد نمی‌آوردم یا نمی‌دانم، همان که جلوی یک کلیساست. یک‌دفعه، وقتی از جهت مقابل می‌آمد و شاید در ده قدمی‌ام بود، چشمم به زنی جوان افتاد که سر و وضعی بسیار فقیرانه داشت و او هم مرا دید، یا اینکه دیده بود. برخلاف سایر رهگذران، با گردن افراشته حرکت می‌کرد. به قدری شکننده به نظر می‌رسید، که انگار پاهایش موقع راه رفتن زمین را لمس نمی‌کردند. گمانم لبخندی نامحسوس بر چهره‌اش پرسه می‌زد. جور غریبی خودش را بزک کرده بود، مثل کسی که وقت کم آورده و آرایشش نیمه‌تمام مانده باشد؛ دور چشم‌هایش در مقایسه با موهای طلایی‌اش، زیادی سیاه بودند. فقط دور چشم‌ها، پلک‌هایش طبیعی‌شان را داشتند.