معرفی و دانلود کتاب می‌خواهم قصه‌گو شوم

معرفی کتاب می‌خواهم قصه‌گو شوم

کتاب می‌خواهم قصه‌گو شوم نوشته‌ی شیدا مزکی، اهمیت تأثیرات داستان و نحوه‌ی درست بازگویی آن به کودکان را شرح می‌دهد. 

قصه‌گویی کهن‌ترین شکل ادبیات و آئین و سنتی دیرینه است. ما با زنده نگه داشتن آن، فرهنگ و داستان‌های یک مرز و بوم را زنده نگاه داشته‌ایم. از زمانیکه انسان‌های نخستین در کنار آتش گرد یکدیگر می‌نشستند، قصه‌گویی وجود داشته است و توسط پیران، راه و رسم زندگی و مقابله کردن با سختی‌ها به شکل قصه و افسانه برای کوچک و بزرگ روایت می‌شده است.

مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌های ما قصه‌گویان ماهری بودند و افسانه‌های قومی و ملی را برایمان نقل می‌کردند، آن‌ها کنار بچه‌ها می‌نشستند و کودکان را با عشق لمس می‌کردند، به چشمانشان نگاه می‌کردند، در لحظه احساساتشان را با آن‌ها شریک می‌شدند، نیاز کودکان را می‌دیدند، پای صحبت هایشان می‌نشستند، سوال‌هایشان را پاسخ می‌دادند، با آن‌ها می‌خندیدند، می‌ترسیدند، می‌گریستند و بدین‌گونه قصه‌ی خود را به پایان می‌رساندند.

امروزه نیز قصه‌گویی رواج دارد اما شکل آن کمی تغییر کرده است. زندگی مدرن مادربزرگ و پدربزرگ‌ها را از کودکان دور کرده است و مادرها و پدر‌ها به خاطر مشغله‌ی کاری زمان کمتری را به قصه‌گویی اختصاص می‌دهند ولی اهمیت و تأثیر قصه و قصه‌گویی کم نشده است و کودکان به آن علاقه‌مند و نیازمندند.

یکی از راه‌های آموزش کودکان، قصه گفتن است. کلاس علوم یا فیزیکی را تصور کنید که معلم، دروس علمی را در قالب داستان به کودکان آموزش می‌دهد. کودکان علاوه بر لذت بردن از کلاس، درس را یاد می‌گیرند و تمایل بیشتری برای حضور در کلاس دارند. حال اگر همین دروس با بیانی خشک آموزش داده شوند، نه کودک علاقه‌مند به یادگیری خواهد بود و نه آموزگار از کلاس خود لذت خواهد برد. چه اتفاق خوبی است اگر در مدارس از قصه‌گویان دعوت شود تا تسهیل کننده‌ی آموزش برخی از کتاب‌های درسی باشند.

از طریق قصه‌ها و افسانه‌ها می‌توان فرهنگ و تاریخ یک کشور را به کودکان آموزش داد. در بیشتر مدارس کشورهای مدرن، سال‌های ابتدایی آموزش کودکان به قصه‌گویی اختصاص دارد، چرا که با این روش قصه‌های کهن کشورشان را به کودکان انتقال می‌دهند و از کودکی حس میهن پرستی و کشور دوستی را در آن‌ها تقویت می‌کنند.

اما در ایران با روش‌های نامناسب و خشک داستان‌ها و اشعار کهن سرزمین‌مان آموزش داده می‌شود و باعث شده است نوجوان‌ها به سمت غرب گرایش پیدا کنند و از فرهنگ و تاریخ سرزمین خود دور شوند. حال هر چقدر که شما قصه‌ها و افسانه‌های کهن را برای فرزندانمان تعریف کنید، آن‌ها را به فرهنگ کشورمان نزدیک‌تر کرده‌اید و می‌توانید به آینده‌ای روشن ایمان داشته باشید.

در بخشی از کتاب می‌خواهم قصه‌گو شوم می‌خوانیم:

هر روز صبح به مدت ده دقیقه عضلات صورت خود را نرمش دهید. دهان خود را باز و بسته کنید و اجازه دهید فک و دهان آزادانه حرکت کنند. چشمان‌تان را باز و بسته کنید و آن‌ها را از نقطه‌ای به نقطه‌ی دیگر حرکت دهید، بدون حرکت دادن سر جسمی خیالی را، از سمت راست تا سمت چپ دنبال کنید.

برای آنکه با میمیک چهره‌ی خود و حالات و عواطف آن آشنا شوید، مقابل آینه تمرین کنید. متنی آماده کنید و مقابل آینه بخوانید، در حین روایت به حالات چهره‌ی خود دقت کنید، آن‌ها را بشناسید و تقویت کنید. برای مثال: اگر نمی‌توانید به خوبی حالت خشم را بیان کنید، از ابروهایتان استفاده کنید و با به هم رساندن آن‌ها احساس خشم را انتقال دهید.

اگر نمی‌توانید هر روز نرمش یا ورزش کنید، حداقل هفته‌ای یک یا دو بار نرمش کنید. با خشک شدن عضلات بدن، حرکات بدنی و نمایشی شما در حین اجرا محدود می‌شود و مجبور می‌شوید فقط به صورت سنتی قصه بگویید. پس اگر از طرفداران قصه‌های نمایشی و حرکتی هستید، ورزش کنید و بدن‌تان را آماده نگه دارید.

اگر شما هم از آن دسته انسان‌هایی هستید که در حین صحبت کردن و قصه گفتن از دست‌ها استفاده‌ی زیادی می‌کنید، این تمرین را انجام دهید زیرا استفاده‌ی بیش از اندازه از دستان موجب حواس پرتی مخاطب می‌شود و ذهن تماشاگر را از کلام شما دور می‌کند.

_ بهترین کار این است که بنشینید و دو دست خود را بین پاهایتان قرار دهید و متنی نسبتا طولانی را با صدای بلند بخوانید، هر گاه که دست هایتان را بلند کردید دوباره به جای اول برگردانید و ادامه‌ی متن را بخوانید. به این صورت ذهن شما برای دور نگاه داشتن و حرکت ندادن دست‌ها تربیت می‌شود و بعد از چند بار تمرین کردن، دیگر به هنگام اجرا دردسرساز نمی‌شوند.

فهرست مطالب کتاب

پیش گفتار نویسنده
فصل اول: چرا باید قصه بگویم؟
فرم شماره‌ی 1
فصل دوم: آشنایی با انواع و ابزار قصه گویی
قصه‌گویی بدون ابزار
قصه‌گویی سنتی یا کلاسیک (بدون ابزار)
قصه‌گویی (با ابزار)
قصه‌گویی عروسکی (با ابزار)
قصه‌گویی نمایشی (با ابزار)
قصه و بازی (با ابزار)
نقالی (با ابزار)
پرده خوانی (با ابزار)
قصه خوانی یا کتاب خوانی (با ابزار)
قصه‌گویی کارتی یا تصویری (با ابزار)
قصه‌گویی صوتی (با ابزار)
قصه‌گویی با ابزار و بدون ابزار
قصه‌گویی حرکتی (هر دو)
قصه‌گویی به زبان اشاره (هر دو)
قصه‌گویی موزیکال (قصه و موسیقی) (هر دو)
قصه‌گویی گروهی (هر دو)
قصه‌گویی مشارکتی (هر دو)
قصه درمانی
فرم شماره‌ی 2
فصل سوم: قصه‌گویی خلاق چیست
فرم شماره 3
فصل چهارم: چگونه قصه‌گوی موفقی شوم؟
تمرین کنم
مدیریت کنم
ارتباط برقرار کنم
نمونه‌ای از پوشاک قصه گویی
فرم شماره‌ی 4
فصل پنجم: سه طرح درس برای معلم‌ها
قصه‌ی اول: گلک چه مهربان است
فرم شماره 5
قصه‌ی دوم: ماه پیشانی
فرم شماره‌ی 6
قصه‌ی سوم: زال و سیمرغ
فرم شماره 7
فصل ششم: جایگاه قصه‌گویی در ایران
آشنایی با وب سایت کودکانه و راه‌های ارتباطی با نویسنده‌ی کتاب