معرفی و دانلود کتاب مرقد آقا و چند داستان کوتاه دیگر

معرفی کتاب مرقد آقا و چند داستان کوتاه دیگر

کتاب مرقد آقا و چند داستان کوتاه دیگر دربردانده‌ی داستان‌هایی به قلم نیما یوشیج است که در اوایل قرن چهاردهم شمسی به نگارش درآمده است.

نیما یوشیج را بیشتر بشناسیم:

علی اسفندیاری مشهور به نیما یوشیج در سال 1276 در دهکدهٔ یوش، بخش بلده از توابع شهرستان نور استان مازندران متولد شد. او شاعر معاصر ایرانی، موسس شعر نو فارسی و ملقب به پدر شعر نوی فارسی است.

او در 12 سالگی به همراه خانواده‌اش به تهران آمد و در مدرسه سن لویی مشغول به تحصیل شد. او بعد از مدتی به تشویق یکی از معلمانش به شعر گفتن مشغول شد و در همان زمان هم به آموختن زبان فرانسه پرداخت.

تا به الان مردم ایران نیما یوشیج را از شعرهایش می‌شناختند زیرا او بنیان‌گذار شعر نو و یا نیمایی بوده و اشعارش زبانزده عام و خاص است و به ندرت فردی از داستان‌های کوتاه او اطلاع دارد درصورتیکه او هم مانند دیگر شاعران معاصرمان دارای داستان‌های کوتاهی است.

نیما یوشیج با مجموعه اثرگذار افسانه، که بیانیه شعر نو فارسی بود، در فضای شعر ایران غوغا به پا کرد. او بسیار آگاهانه پایه و اساس شعر کهن فارسی را به چالش کشید.

در بخشی از کتاب مرقد آقا و چند داستان کوتاه دیگر می‌خوانیم:

با یک اسم معروف نمی‌توان تشخیص داد که ستار - پسر استاد حیدر نیزه ساز دیلمانی - در کدام نقطه از لاهیجان قدیم سکنی داشت. در اوایل قرن هشتم، لاهیجان را بعضی مرداب‌ها در حدود دریا تشکیل می‌داد که اراضی مشجر و نیمه خشک آن‌ها را از هم مقطوع می‌ساخت. خانه‌های دهاتی که نمای آن‌ها گنبدهایی علفی و دود زده بیش نبود به فاصله‌های بعیده این اراضی را آباد می‌کردند. ناحیه‌ی بین لاهیجان کنونی و «دهکا» از حوالی راهی که امروز به «صیقل سرا» و «رودبُنه» و «ده شال» می‌رود مملو از درخت‌های جنگل انار و تمشک بود. این هیئت در ساحل چپ خلیج بسیار طویلی را آرایش می‌داد، که مرقد زاهد معروف گیلانی، تنها بنای منزوی آن ساحل محسوب می‌شد.

صیادهای دهاتی در شب‌های پاییز و زمستان آن فضا را از صدای خود پر می‌کردند. قلّت جمعیت در سایر اوقات آن مکان را غمناک به نظر می‌آورد. عده‌ای از ملاکین به دستیاری زارعین آن جا را تا حدی آباد کرده این نقطه و چند نقطه‌ی دوردست را به زبان گیل، «نوکلایه» نامیده بودند. یعنی محل نو. در عین حال دیگران از آن به «نوبیجار» یا اسامی دیگر اسم می‌بردند. البته غیر از نوبیجار کنونی، هر نقطه‌ی از آن نوکلایه یا نوبیجار در نظر اهالی اسامی دیگر نیز داشت، چون به طور قطع محل این خانه‌های از هم دور افتاده، که به مقداری پوست گردوی پراکنده بی‌شباهت نبودند، تشخیص داده نمی‌شد. هر کس درخت یا تپه یا دیوار شکسته‌ای را نشانه کرده محل مقصود در ذهن خود را به انتساب با آن نشانه تعیین می‌کرد. به این نحو خانه ستار، یعنی اتاق پوشالی او و همسایه‌اش، در جوار ریشه‌ی «توسکا»ی کهنه و دور از تمام خانه‌های دیگر بود.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه‌ی ناشر
زندگی نامه‌ی علی اسفندیاری (نیما یوشیج)
مرقد آقا
بد نعل
دیدار
عذاب
فاخته چه گفت؟
در طول راه
نفت خواره
غول و زنش و ارابه‌اش