معرفی و دانلود کتاب متشکرم؛ از ته دل

معرفی کتاب متشکرم؛ از ته دل

هیتی، قهرمان کتاب متشکرم؛ از ته دل، دختر بی‌سرپرست کوچکی است که سوار بر یکی از قطارهای یتیمان آمریکا شده و توسط یک خانواده‌ی کشاورز به فرزندخواندگی پذیرفته می‌شود، اما در خانه‌ی آن‌ها مورد بی‌مهری قرار می‌گیرد و تلاش می‌کند هر طور که شده، یک زندگی بهتر برای خودش بسازد. گفتنی است این رمان نوجوان که به قلم جین بیوکنن نوشته شده، جایزه‌ی کتاب کودک جورجیا را از آن خود کرده است.

درباره‌ی کتاب متشکرم؛ از ته دل

هیتی فقط شش سال داشت که پدر و مادر و برادرش را در یک آتش‌سوزی مهلک از دست داد و پس از آن به یک یتیم‌خانه فرستاده شد. دیگران به او می‌گفتند که باید بابت زنده ماندن و زندگی در پرورشگاه متشکر باشد، اما او هیچ احساسی نداشت. سه سال در پرورشگاه ماند تا اینکه نوبت «قطار یتیمان» رسید. مسئولان دولتی او را به همراه حدود بیست بچه‌ی دیگر سوار بر قطار کردند تا در ایستگاه‌های بین راه توسط خانواده‌های روستایی انتخاب شوند و یک زندگی جدید را شروع کنند. کتاب متشکرم از ته دل (Gratefully Yours) به قلم جین بیوکنن (Jane Buchanan)، نویسنده‌ی آمریکایی، داستان زندگی هیتیِ نه‌ساله و جنبش قطارهای یتیمان آمریکا را برای شما می‌گوید.

قطارهای یتیمان طرحی بود که یک کشیش حامی کودکان راه‌اندازی کرده و میان سال‌های 1854 تا 1929 در آمریکا اجرا شد. در طی این سال‌ها بیش از صد هزار کودک بی‌سرپرست از شهرهایی چون نیویورک و بوستون، در آرزوی یافتن سرپناه و خانواده سوار قطار یتیمان شدند و در مناطق روستایی آمریکا توسط کشاورزان به فرزندخواندگی انتخاب گشتند. سرنوشت این کودکان بسیار متفاوت بود. برخی عضو جدید خانواده‌ شدند و برخی دیگر صرفا به عنوان کارگرانی بدون جیره و مواجب به زندگی ادامه دادند و ناملایمات و بدرفتاری‌های بسیاری را از سر گذراندند. به هر صورت، این قطارها بخشی از تاریخ آمریکا را رقم زده‌اند و داستان‌های بسیاری از آن دوران به جا مانده است. کتاب متشکرم از ته دل بر اساس تجربیات به جا مانده از مسافران این قطارها نوشته شده است و مسیر زندگی یکی از این کودکان بی‌سرپرست را پیش چشم شما می‌آورد.

هیتی در نبراسکا توسط خانواده‌ی یک کشاورز به فرزخواندگی پذیرفته می‌شود. این خانواده در گذشته دو کودکشان را از دست داده‌اند. مادر خانواده، الیزابت، هنوز از غم فرزندانش بیرون نیامده و روزهایش را در افسردگی و تلخی می‌گذراند. شرایط کلی نیز برای هیتی خوب نیست و او احساس می‌کند تعلقی به آن جا ندارد، اما اگر آنجا نماند باید به پرورشگاه باز گردد. او سعی می‌کند با محیط تازه خو بگیرد و خودش را در دل سرپرستان جدیدش جا کند. اما واقعا چه بر سر او می‌آید؟ چرا باید بابت زنده ماندن و آزار دیدن شکرگزار باشد؟ آیا بالاخره عضوی از خانواده‌ی آن‌ها خواهد شد؟ داستان پر فراز و نشیب زندگی او را در رمان پیش رو بخوانید.

داستان کتاب متشکرم از ته دل در بیست و یک فصل نوشته شده است. ماجرا از زاویه دید خود هیتی روایت می‌شود. قلم ساده و گیرای نویسنده با ظرافت تمام شما را در جریان احساسات لطیف و درگیری‌های ذهنی دخترک یتیم قرار می‌دهد. بد نیست اشاره کنیم که فضای کتاب در یک محیط روستایی دورافتاده می‌گذرد. نویسنده توصیفات زنده و دقیقی از طبیعت نبراسکا و دشواری‌های زندگی در آن ارائه می‌دهد و عقاید و تعصب‌های اجتماع روستاییان شمال آمریکا را به خوبی ترسیم و نقد می‌کند.

کتاب متشکرم از ته دل توسط پروین علی پور به فارسی ترجمه شده و به همت نشر افق در دسترس مخاطبان فارسی زبان قرار گرفته است.

جوایز و افتخارات کتاب متشکرم از ته دل

• برنده‌ی جایزه‌ی کتاب کودک جورجیا
• نامزد جایزه‌ی مارک تواین

نکوداشت‌های کتاب متشکرم از ته دل

• رمان حاضر ترکیبی از داستان آن شرلی و «قطاربان یتیم» است. (بولتن مرکز کتاب‌های کودکان)
• این داستانِ لطیف با پایانی گیرا و ناگهانی، به روشنی دوره‌ای از تاریخ آمریکا را توصیف می‌کند و تصویر درستی از یک رمان تاریخی به دست می‌دهد. (School Library Journal)
• با مطالعه‌ی اثر حاضر به زندگی دشوار مردم سرسخت آمریکای شمالی پی می‌برید. با وجود اینکه درباره‌ی قطارهای یتیمان بارها و بارها نوشته‌اند، جین بیوکنن سبک و سیاق خودش را ارائه می‌دهد که ارزش خواندن دارد. (Kirkus Reviews)

کتاب متشکرم از ته دل برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب را به نوجوانان و تمامی کسانی که به ادبیات آمریکا علاقه دارند، پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب متشکرم؛ از ته دل می‌خوانیم

هنری گاری را دَمِ در آورد و من، هیجان‌زده از اولین سفرم به شهرک، سوار شدم. خودم را در پیراهنی نو و زیبا مجسم کردم، پیراهنی که مالِ خودِ خودم بود و آرنج‌هایش نخ‌نما نشده بودند. فکر کردم: "شاید آن پسره‌ی توی پرورشگاه مزخرف گفته. شاید هنری واقعاً یک دختر می‌خواهد، نه یک خدمتکار."

همین‌طور که در امتداد جاده‌ی خاکی و پردست‌انداز پیش می‌رفتیم، دو سوی جاده را تماشا می‌کردم که تا فرسنگ‌ها خشک و خالی بود و فقط گاهی چند قطعه علفزارِ آفتاب‌سوخته در میانشان به چشم می‌خورد. اینجا و آنجا، تک‌وتوکی کلبه‌ی روستایی هم دیده می‌شد. سیم‌های خاردار زمین‌های خالی را از هم جدا کرده بودند و آسیاب‌های بادی سر به آسمان برافراشته یکسره می‌چرخیدند. هنری هر چند وقت یک‌بار، به پرنده‌ای در بالای سرمان یا نشسته روی سیمی اشاره می‌کرد و اسمش را به من می‌گفت. راستش تعجب می‌کردم که چطور ممکن است آدمی به آن قد و هیکل به چیزی به آن کوچکی توجه کند!

گاهی در جاده به گاری دیگری یا حتی به اتومبیلی می‌رسیدیم و ناچار می‌شدیم گرد و خاکِ بلند‌شده‌ی پشت سرشان را تنفس کنیم، اما بیشتر وقت‌ها جاده خلوت و خالی بود.

شهرک از یک ردیف ساختمان آجری دو سه‌طبقه در دو سوی خیابانی وسیع درست شده بود. مردم گاری‌هاشان را به موازات اتومبیل‌ها وسط خیابان نگه داشته بودند.

هنری اسب‌ها را بست و ما به طرف مغازه‌ی خرّازی راه افتادیم. سرِ راه به یک عکاسی رسیدیم. از پشت شیشه‌ی عکاسی، زن و شوهری را دیدم که با دخترشان ژست گرفته و منتظر بودند که عکاس عکسشان را بگیرد. دختر پیراهن آبی آسمانی بالاتنه‌ی کوتاه با دکمه‌های ریز مرواریدی و کفش وِرنی مشکی و سگک‌دار پوشیده بود. موهای طلایی‌اش را حلقه‌حلقه، رو به بالا جمع کرده و با روبان‌های آبی بسته بود. مادر، روی صندلی پشت‌بلندی، تنگِ دل دخترش نشسته بود و به او لبخند می‌زد. و پدر، پشت سر آن‌ها ایستاده، دست‌هایش را سبک روی شانه‌هاشان گذاشته بود. او هم لبخند به لب داشت. فکر کردم: "آیا آن دختر کوچولو می‌داند که چقدر خوشبخت است؟!"

بغل‌دستِ عکاسی، مغازه‌ی نانوایی بود و ویترینش پُر بود از کیک و نان معمولی و نان ساندویچی قهوه‌ای مایل به زرد. بوی خوش نان دهانم را آب انداخت. به سرم زد که به هنری بگویم صبر کند تا من بیشتر تماشا کنم، اما جلوی زبانم را گرفتم.