معرفی و دانلود کتاب ماه عسل در تیمارستان

معرفی کتاب ماه عسل در تیمارستان

کتاب ماه عسل در تیمارستان رمانی هیجان انگیز و جذاب اثر محمدعلی خامه پرست، روایتگر مردی است که برای مدتی خود را به افسردگی می‌زند تا در یک آسایشگاه بیماران روانی بستری شود و با دنیای دیوانگان بیشتر آشنا شود.

درباره کتاب ماه عسل در تیمارستان:

داستان درباره یونس است کسی که می‌خواهد بداند در دنیای دیوانگان و افسردگان چه می‌گذرد. او تصمیم می‌گیرد مدتی را در یک آسایشگاه روانی بگذراند. یکی از دوستانش که روانپزشک است به او کمک می‌کند و مقدمات بستری شدنش را فراهم می‌آورد. یونس کم کم با افرادی که در آسایشگاه بستری هستند، دوست می‌شود اما به نظرش می‌رسد که شرایط آسایشگاه عجیب و ترسناک است، او پس از مدتی متوجه وقوع یک قتل در زیرزمین آسایشگاه می‌شود، هم چنین پی می‌برد که پرستاران و دیگر کارکنان آسایشگاه رفتارهای مشکوک و غیرعادی دارند. یونس و دوستان جدیدش تلاش می‌کنند از وقایع پشت پرده تیمارستان سر در بیاورند.

نویسنده کتاب ماه عسل در تیمارستان با دقت و ریزبینی هر چه تمام‌تر به توصیف فضاها و معرفی شخصیت‌های کتاب می‌پردازد تا شناخت کاملی از آن‌ها به دست آورید و درگیر فضای داستان شوید. مهم‌ترین ویژگی اثر این است که توانسته ماجراهای هیجان انگیز و پرکششی را از دل فضایی بی‌روح و ساکن چون یک آسایشگاه روانی بیرون بکشد و موقعیت‌ها و اتفاق‌هایی را خلق کند که کنجکاوی شما را تحریک نماید و تا انتهای کتاب با خود همراه کند. شخصیت‌ها، مکان و حوادث داستان همگی ساخته ذهن نویسنده هستند، اما به قدری قابل لمس و واقعی پرداخته شده‌اند که سرنوشت هر کدام از آن‌ها جذابیت خاص خودش را دارد.

مطالعه کتاب ماه عسل در تیمارستان مناسب چه کسانی است؟

خواندن این کتاب برای کسانی که به رمان‌های ایرانی و داستان‌های رازآلود علاقه دارند، مناسب است.

در بخشی از کتاب ماه عسل در تیمارستان می‌خوانیم:

- بیا دیگه جوون! از این‌طرف بیا آقا یونس. اسمت یونس بود دیگه؟ فکرش رو نکن! به این سر و صداها عادت می‌کنی. بعضی وقت‌ها پیش می‌آد اما... بیا این در رو باز کن. این‌هم کلید.

از زیر ملافه‌ها کلیدی را که مثل کلید یک گاو صندوق بزرگ بود به‌طرف یونس گرفت. روی برچسب کلید نوشته شده بود: اتاق قرنطینه.

یک دکمه فشاری را که از بالای تخت آویزان شده بود نشان داد و گفت:

- اگر یک‌موقع کاری داشتی این زنگ رو بزن. اسم من مریم مرادیه. الان دیگر وقت شامه. می‌تونی امشب شامت رو همین‌ جا بخوری ولی وقتی رفتی بخش می‌تونی بری سالن غذاخوری.

یونس چمدانش رو ول کرد تا روی زمین بیفتد و کوله را روی کمد فلزی کنار تخت گذاشت. در قفسه پایین کمد یک پارچ آب خالی و یک لیوان، سروته گذاشته شده بود. روی تخت نشست و نرمی آن را امتحان کرد:

- فقط دوره سربازی بود که شام رو ساعت شش عصر می‌خوردیم. ولی میل ندارم خانم مرادی. شام نمی‌خورم.

خانم مرادی یک پارچه بلند پرده‌مانند را که پشت در آویزان بود برداشت و در را باز کرد برود.

- اووه تا شب خیلی مانده. الان میل نداری؛ اما نصفه‌شب ضعف می‌کنی. باشد، برات یک چیزی پیدا می‌کنم می‌آرم. توی آشپزخانه همیشه خوراکی‌ای چیزی پیدا می‌شه. سرویس بهداشتی هم همین روبه‌روی در اتاقه.