معرفی و دانلود کتاب قرار پنجشنبه‌ها

معرفی کتاب قرار پنجشنبه‌ها

قصه‌های زندگی ما، هویت ما را شکل می‌دهند و نشان می‌دهند واقعا چه کسی هستیم. محمدجواد اسعدی نیز در کتاب قرار پنجشنبه‌ها، قصه‌هایی از زندگی خود را تعریف می‌کند که در زمان‌ها و مکان‌های متفاوتی رخ داده‌اند. این قصه‌ها که در قالب 72 گزین‌گویه نوشته شده‌اند، ما را با خاطرات نویسنده همراه می‌کنند و به سفری می‌برند که ما نیز چون او دنیا را ببینیم.

درباره‌ی کتاب قرار پنج‌شنبه‌ها

قصه‌گویی، همیشه در زندگی انسان‌ها نقش مهمی داشته است. انسان‌ها با روایت غم‌ها و شادی‌ها، رنج‌ها و امید‌ها و تجربه‌های شیرین یا تلخشان، هویت خود را تعریف می‌کنند و با بقیه‌ی انسان‌ها پیوند می‌یابند.

کتاب قرار پنجشنبه‌ها، مجموعه قصه‌هایی از زبان محمدجواد اسعدی است که در مکان‌ها و زمان‌های مختلف و در ارتباط با آدم‌های متنوعی برای او رخ داده‌اند. در این کتاب نویسنده با آدم‌های متفاوتی روبرو می‌شود و یا افراد گوناگونی را به یاد می‌آورد که اگرچه در ابتدا همه شبیه به هم هستند؛ اما اگر در آن‌ها دقیق شویم، می‌بینیم که هرکدام جهانی متفاوت از دیگران دارند و اقیانوسی است که باید به اعماق آن سفر کنیم تا واقعیتش را دریابیم.

محمدجواد اسعدی، از موقعیت‌هایی می‌نویسد که ما هر روزه با آن‌ها مواجه می‌شویم اما به آن‌ها توجهی نمی‌کنیم یا برایمان بی‌اهمیت به نظر می‌رسند. ما در مکان‌های مختلفی قرار می‌گیریم، با آدم‌های مختلفی ارتباط برقرار می‌کنیم و اتفاقات زیادی در زندگیمان رخ می‌دهد؛ ولی روزمرگی و ملال زندگی باعث می‌شود که همه‌ی این‌ها برای ما به موضوعاتی پیش‌پاافتاده تبدیل شوند. کتاب قرار پنجشنبه‌ها نشان می‌دهد که دقیقا همین اتفاقات به نظر بی‌اهمیت، می‌توانند به مسائلی بسیار مهم تبدیل شوند که به زندگی ما شکل می‌دهند.

کتاب قرار پنجشنبه‌ها برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای کسانی که به خواندن قصه‌ها و روایت‌ها علاقه‌ دارند، جذاب خواهد بود.

درباره‌ی محمدجواد اسعدی بیشتر بدانیم

محمدجواد اسعدی، نویسنده‌ی اهل کرمانشاه است که در سال 1361 متولد شد. او تجاربی در زمینه‌ی سرودن شعر دارد؛ اما تجارب جدی او با نویسندگی متون نثر، به خصوص داستان، صورت گرفت. او علاوه بر نویسندگی، به برگزاری کارگاه‌های نویسندگی مشغول است. «قرار پنجشنبه‌ها» تنها اثر اوست که تا کنون به چاپ رسیده است.

در بخشی از کتاب قرار پنجشنبه‌ها می‌خوانیم

دیشب وقتی داشتیم تلفنی حرف می‌زدیم، صدای خیلی خفیف صحبت کردن آدم‌های اطرافش را می‌شنیدم. پرسید: «می‌شنوی؟»

گفتم: «آره می‌شنوم، خیلی ضعیف... مشخص نیست چی دارن می‌گن، انگار دارن مثل مورچه‌ها مِن‌مِن می‌کنن!»

خنده مثل بادکنکی توی دهنش ترکید و همین طور که قهقهه می‌زد گفت: «مگه مورچه‌ها مِن‌مِن می‌کنن؟!»

در تمام این سال‌ها که گوشم را می‌بردم نزدیک اجتماع مورچه‌ها و به صدایشان گوش می‌کردم، فکر نمی‌کردم مِن‌مِن کردن مورچه‌ها می‌تواند این قدر خنده‌دار باشد!

همچنان داشت می‌خندید... آخرین بار فکر می‌کنم وقتی روی بلندی نشسته بودیم و من از روی جهت حرکت هواپیماها می‌گفتم مقصدشان کجاست، این قدر خندیده بود! آن روز فقط مقصد یکی از هواپیماها را نامطمئن گفتم؛ بین روسیه و آذربایجان شک داشتم، آن هم چون هر دو دقیقاً در یک مسیر قرار دارند. مگر آن که دوباره اتحاد شوروی شکل بگیرد و بتوانی مقصد همۀ طیاره‌های مسیر شمال را با قاطعیت بگویی شوروی!

دیشب هم با این که وسط خنده‌هایش که قطع نمی‌شد، در بارۀ مِن‌مِن کردن مورچه‌ها کمی توضیح دادم، اما مثل آن روز از ارایۀ توضیحات بیش‌تری که می‌توانست باعث شود حرفم را باور کند، پرهیز کردم. چون او به هر صورت داشت می‌خندید و اگر صدای مِن‌مِن کردن مورچه‌ها را باور می‌کرد، ممکن بود مثل من، برای او هم دیگر خنده‌دار نباشد! و به هر حال او داشت می‌خندید... .