معرفی و دانلود کتاب رسم نقد هنر: نگریستن به اثر هنری و گفتن از آن

معرفی کتاب رسم نقد هنر: نگریستن به اثر هنری و گفتن از آن

هنر چگونه ممکن می‌شود؟ چگونه ما را متحول می‌کند؟ یک اثر هنری چگونه با ما سخن می‌گوید؟ ملاک خوب یا بد بودن یک اثر هنری چیست؟ دیوید سلی، نقاش مشهور بین‌المللی، در کتاب رسم نقد هنر با کاوش در آثار هنرمندان تأثیرگذار قرن بیستم، این قبیل تأملات درباره‌ی هنر را برای ما واضح و فهم‌پذیر می‌کند.

درباره‎‌ی کتاب رسم نقد هنر

گر در سرت هوای وصال است حافظا / باید که خاک درگه اهل هنر شوی (حافظ)

هنر، طهارت را به زندگی شخصی و اجتماعی وارد می‌کند و تا نقد نباشد، این هنر پویا و روبه‌رشد نخواهد بود. نقد هنری، نقدی است که به بحث و ارزیابی در باب آثار هنری می‌پردازد و یکی از اهداف آن، دست‌یابی به مبنایی عقلانی برای درک هنر است.

کتاب رسم نقد هنر (How to See)، دربرگیرنده‌ی مجموعه مقالات مهم و برجسته‌ی دیوید سَلی (David Salle) درباره‌ی هنر است که در نتیجه‌ی تعامل وی با دوستان و هنرمندان معاصرش نوشته شده است؛ هنرمندانی همچون: جف کونز، جان بالدساری، روی لیختنشتاین، الکس کاتز و غیره. دیوید سلی در کتاب رسم نقد هنر، در کنار توصیف چگونگی دیدن از لنز چشمان یک هنرمند، به ویژگی‌های شخصیتی هنرمندان و آنچه که آثار آن‌ها را متمایز می‌کند نیز می‌پردازد. او با قلم دقیق و در عین حال تند و شوخ‌طبعانه‌ی خود، مفاهیم و عناصر هنری را با چاشنی طنز و توصیفات خاطره‌انگیز ترکیب می‌کند. این سبک نگارش به مخاطبان وی این امکان را می‌دهد تا هنگام خواندن کتاب رسم نقد هنر، تعاملی شخصی و شهودی با دنیای هنر را تجربه کنند.

انگاشته‌های دیوید سلی در باب هنر، هر مخاطبی را وادار به تفکر می‌کند. کتاب رسم نقد هنر، مخاطب را صرفاً با عناصر زیبایی‌شناسانه‌ی موجود در آثار دیگران درگیر نمی‌کند، بلکه او را با خودِ مفهوم زیبایی و چگونگی عملکرد هنر روبه‌رو می‌کند و ذهن و انگاره‌هایش را به چالش می‌کشد. همین ویژگی دیوید سلی است که موجب شده تا نگاه نقادانه‌ی او به اثر هنری، متمایز از دیگر نقدهای مرسوم به هنر باشد. گویی سخنان وی نقدی بر نقد هنری است.

وقتی کتاب‌های نقد هنری را می‌خوانیم، اغلب با مفاهیم و زوایای دید مختلفی درباره‌ی یک اثر خاص آشنا می‌شویم، اما دیوید سلی در کتاب رسم نقد هنر به خودِ مسئله‌ی دیدن و چگونه دیدن در هنر می‌پردازد و همین بررسی فلسفی در مورد ماهیت هنر و خلاقیت است که کتاب او را جزو محبوب‌ترین کتاب‌ها در زمینه‌ی هنر و نقد هنری می‌کند.

دیوید سلی در این کتاب ما را به تأمل در باب چگونه دیدن وامی‌دارد. نوعی اشتیاق هنری را در مخاطب زنده می‌کند و حتی نگاه خواننده را به زیبایی‌شناسی می‌آراید. هیچ نکته‌ای از چشمان تیزبین او دور نمی‌ماند. رسم نقد هنر، کتابی‌ست که ابتدا از معنای اثر می‌پرسد و سپس ما را با زبانِ هنر آشنا می‌کند تا خودمان با اثر وارد گفت‌وگو شویم. در بخش پایانی کتاب نیز تمرین‌هایی آورده شده است که مخاطب را در مقام یک هنرمند قرار می‌دهد تا به کشف نمادها بپردازد و با سازوکار نگاه هنری آشنا شود.

کامران غبرایی، پژوهشگر حوزه‌ی فلسفه و مترجم کتاب‌هایی چون نگاه هنرمند، با ترجمه‌ی شیوای خود، کتاب نقد رسم هنر را که توسط نشر چتر فیروزه به چاپ رسیده، خواندنی‌تر کرده است.

نکوداشت‌های کتاب رسم نقد هنر

• مجموعه‌ای درخشان از تفکرات هنرمندان در هنگام ساختن آثارشان. (Salman Rushdie)
• کتابی که با احساسات مختلف موجود در درون یک اثر، دست‌وپنجه نرم می‌کند. اثری درگیرکننده و لذت‌بخش. (راجر وایت)
• خواندن این مجموعه مقالات، بسیار شبیه به گذراندن یک روز در گالری نیویورک با یک دوست دانشمند، جذاب و پرانرژی است که شما را با دانش عمیق و عشق به هنر درگیر می کند. (نیویورک تایمز)

کتاب رسم نقد هنر برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب رسم نقد هنر به قلم دیوید سلی، به‌دلیل توانایی‌اش در کمک به خوانندگان، برای دیدن با چشم هنرمند و ارائه‌ی دیدگاهی منحصربه‌فرد درباره‌ی نحوه‌ی عملکرد هنر و حرکت آن، بسیار تحسین شده است و مطالعه‌ی آن به هر کسی که علاقه‌مند به درک هنر معاصر از دیدگاه یک هنرمند است، توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب رسم نقد هنر: نگریستن به اثر هنری و گفتن از آن می‌خوانیم

از همان آغاز مدرنیته، در سده‌ی نوزدهم، آهنگ شتابان تغییر هنرهای بصری به کاربست روزافزون و فراگیر مقوله‌بندی و رده‌سازی منجر شد، بلکه پاسخی سزاوارِ مسئله‌ی سبک یافته شود؛ درست همانند تابلوی امتیازها در بازی بیسبال که از رویش جریان بازی را دنبال می‌کنند. گاهی خود هنرمندان سبک‌ها و ابتکارها را نام می‌نهند، همچون فوتوریسم یا ساخت‌گرایی؛ اما واقعاً کدام آدم خوش‌احوالی خودش را فوو می‌نامد؟ از آن بدتر هم نام‌هایی است مثل نیو‌ جیو و «نقد نهادی» که همان‌قدر گیراست که روغن کرچک خوشمزه است.

بیشتر گفته‌هایی که این روزها درباره‌ی هنر به گوش می‌رسد، زیر تأثیر مقوله‌بندی‌هایی ادا می‌شود که خود زیر سلطه‌ی گونه‌ای جبرانگاری تاریخی تبیین شده‌اند، جبرانگاری‌ای که سبک را بیان کم‌ و بیش بیان آگاهانه و حتی تعصب‌آمیز ایده‌ها درباره‌ی طبیعت و کارکرد دائم‌ در تغییرِ هنر می‌داند. ما شاهد تطور ملوکانه‌ی سبک‌ها بوده‌ایم و دیده‌ایم که هر کدام به چه ترتیب از پی ریشه‌کن کردن قبلی آمدند: اکسپرسیونیسم، اکسپرسیونیسم انتزاعی، کمینه‌گرایی، مفهوم‌انگاری، نواکسپرسیونیسم و صدها سبک و گرایش دیگر. افزون ‌بر این‌ها، مقوله‌بندی‌ها و رده‌های غیربصری هم هست که هم‌اکنون به کار می‌رود؛ همان‌ها که از نظریه‌ی انتقادی فرانسوی و اخلافش مشتق شده است: پساساخت‌گرایی، پسااستعمارگروی، نظریه‌ی بیواره، و غیره. اگر هنر را موصوف قلمداد کنیم، آن‌گاه واژگان نظری را باید صفت بشماریم. شاید که هر یک از این مقوله‌ها به کار بیاید، یا چه ‌بسا که آگاهی‌بخش باشد، لیکن هیچ‌ کدام در کشف رمز «نیروی درونی هنر» به قول الکس کتز ‌ راهگشا نخواهد بود، زیرا این نیرو فقط از راه توجه به بی‌همتایی اثر هنری دریافتنی است.

فهرست مطالب کتاب

پیشگفتار مترجم
پیشگفتار
سپاسگزاری
بخش اول: قالب بخشیدن به ایده
اَلِکس کَتز: چونی و چیستی
اِیمی سیلمَن: نقاش کنش‌مدار امروزی
کریستوفر وول: نقاشی با بلندگو
معجزه‌ی آلمانی: هنر زیگمار پولکه
رابرت گُبر: دل استعاره نیست
آلبرت اولِن: دانش‌آموز ممتاز
دِینا شوتس: یک بابایی به نام فرَنک
رُی لیکتن‌استاین: تغییر چندان هم آسان نیست
هنر روزگار کودکی: جِف کونز در ویتنی
فیلم‌نامه‌های جان بَلدِساری
ژن کامیابی: وِید گایتن و رُزمری تراکِل
بخش دوم: هنر هنرمندی
ویتو اَکُنچی: هنر تن
سینمای کوچک جان بلدساری
کَرول آرمیتاژ و هنر همکاری
دوربین پلک می‌زند
نقاشی پیرمردی
گلاویزان: مارسدن هرتلی، فیلیپ گاستن، و کلایفرد استیل
اِرس فیشر: مدیریت پسماند
جَک گُلدستین: چنگ انداختن به قایق نجات
دلقک غم‌زده: آثار مایک کِلی
فرَنک استِلا: در ویتنی
ولایت بی‌پایتخت: هنر تامس هاوس‌اِگو
فردریک توتِن: هنر رو‌ نگاری
بخش سوم: هنر در جهان
آندره دِرَن: و شستی کوربه
پیکابیا، سه‌موئا
لوبیای عظیم بچه‌جان
موسیقی دل‌انگیز: هنر باربارا بلوم
افراشتن ساختار
پی‌یِرو دِلا فرانچِسکا
بخش چهارم: آموزش‌شناسی و مباحثه
هنر دهه‌ی ۱۹۸۰، به چه درد که می‌خورَد؟: درس‌گفتاری در موزه‌ی هنرهای میلواکی
گفتاری برای روز نخست کلاس
هنر رقابتی بر سر شهرت نیست: سخنرانی آغاز سال تحصیلی ۲۰۱۱، در دانشکده‌ی هنرهای نیویورک
پرسش‌های بی‌پاسخ: خطاب به جان بلدساری