معرفی و دانلود کتاب خلاء

معرفی کتاب خلاء

کتاب خلاء رمانی به قلم امیر عربلو، از زندگی مردی می‌گوید که برای فرار از گذشته به خارج از کشور مهاجرت کرده اما حالا به اجبار باید به زادگاهش برگردد و با تمام ترس‌هایش روبه‌رو شود. این رمان با تکیه بر مفاهیم فلسفی‌ای مثل پوچی و بی‌معنایی زندگی، افکار شخصیتی را عیان می‌کند که در تمام لحظات زندگی‌اش در حال دست‌وپنجه نرم کردن با این دغدغه‌ها و ترس‌های وجودی است.

درباره‌ی کتاب خلاء

امیر عربلو کتاب خلاء را با شرح وضعیت راوی در هواپیما آغاز می‌کند. مردی که در دل یک هواپیمای غول‌پیکر از فرانسه راهی وطنش است تا بعد از چهار سال شهرش را برای آخرین ببیند و خیلی زود پس از فروش اموالش برگردد، به این امید که بتواند از خاطرات آزاردهنده‌ی گذشته فرار کند. با مطالعه‌ی این رمان از همان ابتدا با واگویه‌های راوی وارد فکرهایش می‌شویم و درمی‌یابیم که به اجبار راهی این سفر شده است. بی‌خبر از آنکه در این سفر اجباری با گذر از مکان‌های مختلف و رویارویی با افراد متفاوت، خاطراتی را به یاد می‌آورد که در این چهار سال تلاش کرده از آن‌ها دور شود.

قهرمان رمان خلاء که در تنهایی، احساس پوچی و انزوا دست و پا می‌زند، احساس تقصیر بابت مرگ پدر و مادرش را نیز به دوش می‌کشد و حالا با بازگشت به زادگاه و خانه‌ی قدیمی‌شان این احساسات، دوباره در وجودش جان می‌گیرند. امیر عربلو با فضاسازی‌ای سرد و بی‌روح و با شرح احساسات درونی قهرمان رمان، در تلاش است تا در خلال داستان توجه مخاطب خود را به سمت مفاهیم فلسفی برآمده از مکاتب اگزیستانسیالیسم و ابزوردیسم معطوف کند تا به این شکل ترس‌های وجودی‌ای مثل ترس از تنهایی، پوچی و مرگ را به تصویر بکشد.

گفتنی‌ست که این رمان فلسفی با تلاش انتشارات قصه باران در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.

کتاب خلاء برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به خواندن داستان‌ها و رمان‌هایی که از رگه‌های فلسفی برخوردارند علاقه دارید، این رمان فارسی نیز توجه شما را به خود جلب خواهد کرد.

در بخشی از کتاب خلاء می‌خوانیم

بعد از زود خوابیدن دیشب، امروز صبح هم هرقدر تقلا کردم نتوانستم بیشتر از نُه بخوابم. به خوردن صبحانه‌ی زیاد عادت ندارم. با پایین تماس گرفتم. قهوه و کیک سفارش دادم. کیکم را‌ نمی‌خورم. تا دو سه ساعت بعد از بیدار شدن دهانم‌ نمی‌جنبد. با آنکه دیشب قبل از خواب چیزی نخوردم ولی همین یک لیوان قهوه کافی‌ست. مخصوصاً که قهوه‌های فرانسوی قوری‌شان بزرگ‌تر است. دیده‌ام که بعضی‌ها بعد از تمام شدن قهوه دوباره رویش آب جوش می‌ریزند. اما چه فایده‌ای دارد؟ طعم بدی می‌گیرد. سعی در زنده کردن هر چیز که از دست رفته، فقط مزه‌ی اولیه آن را که در ذهن مانده است را خراب می‌کند.

کنار پنجره می‌نشینم. قسمتی از پرده را کنار می‌زنم. آرنجم را بر لبه‌ی آن می‌گذارم و چانه‌ام را به کف دستم تکیه می‌دهم. دانه‌های برف آهسته آهسته پایین می‌ریزند. در این ساعت مورچه‌ها در زیرِ زمین حالا چه می‌کنند؟ دو نفر از کنار کامیونی که الوارهای چوب‌ها را می‌برد رد می‌شوند. صدای به هم خوردن چوب‌ها در خیابان پیچیده است. پنجره را باز می‌کنم. بوی چوب خیس به مشامم می‌خورد و باد سرد صورتم را می‌سوزاند.

این سرما و برف را دوست دارم. مثل اینکه روز آرامی است. بخار قهوه‌ام بلند می‌شود. قسمتی از لیوان که رو به پنجره است سرد شده و قسمت بیرونی دیگرش هنوز گرم مانده است. آن را تا نیمه می‌خورم. مزه‌اش از آن قهوه‌ای که در کافه‌ی خانم خوردم بهتر است. اما بی شک با مهربانی او قهوه‌هایش برایم خوشایند است. یاد شقایق می‌افتم. الان هم او روزش را شروع کرده و در خیابان از برف پوشیده شده یک جایی بین همین آدم‌هاست.