معرفی و دانلود کتاب خدمتکار مشیرالدوله

معرفی کتاب خدمتکار مشیرالدوله

کتاب خدمتکار مشیرالدوله نوشته‌ی محسن هجری رمانی ایرانی است که ماجرای پسری به نام سیاوش را روایت می‌کند؛ سیاوش به‌دنبال تحقق رؤیای نمایشنامه‌نویس شدن، از کاشان به تهران آمده و با زنی به نام ژاله مشیری آشنا می‌شود. آشنایی با این زن که قرار است واسطه‌ای برای ورود سیاوش به دنیای حرفه‌ای تئاتر باشد، اتفاقات تازه‌ای را رقم می‌زند...

درباره‌ی کتاب خدمتکار مشیرالدوله

مسائل اجتماعی که متوجه جوانان بلندپرواز در رشته‌های هنری است و همین‌طور مسیر پرپیچ‌وخم رسیدن به موفقیت در تئاتر، موضوع اصلی کتاب خدمتکار مشیرالدوله نوشته‌ی محسن هجری است. این رمان که در بستر داستانی عاشقانه روایت شده، به مسائل و مشکلات اجتماعی ایران معاصر با نگاهی تازه می‌پردازد. سیاوش که برای ورود به جهان تئاتر از کاشان به تهران آمده، با زنی به نام ژاله مشیری آشنا می‌شود که می‌تواند به‌عنوان واسطه او را به گروهی تئاتری وصل کند تا نگارش نمایشنامه‌ای را به دست بگیرد. سیاوش پس از مدتی به این زن علاقه‌مند می‌شود و زمانی که می‌فهمد ریشه‌ی خانوادگی ژاله مشیری به دودمان قاجار می‌رسد، با نگاهی متفاوت به ارتباطش با این زن و ادامه‌ی فعالیتش به‌عنوان نمایشنامه‌نویس می‌پردازد...

مرور و کشف ناگفته‌های تاریخ سلسله‌ی قاجاریه که رنگ‌و‌بویی تاریخی به کتاب خدمتکار مشیرالدوله داده است، با شور و انگیزه‌های سرشار شخصیت اصلی یعنی سیاوش برای رسیدن به اهداف هنری‌اش ادغام شده و فضایی ادبی، شاعرانه و تاریخی ایجاد کرده است. داستان عاشقانه‌ای که از طرفی رنگی از گذشته‌های دور ایران و از طرف دیگر جلوه‌ای از مسائل و مشکلات ایران معاصر را نمایان می‌کند، مسیر سیاوش را به سمت‌و‌سویی جدید می‌کشاند.

پسرک جوان قصه دست به نوشتن نمایشنامه‌ای تاریخی درمورد سلسله‌ی قاجاریه می‌زند و در خلل نوشتن آن، فراز و فرودهای عاطفی و حرفه‌ای گوناگونی را تجربه می‌کند. برخوردهایی که در مواجهه با دیگر افراد حاضر در گروه تئاتر و در امور روزمره می‌بیند، بازتابی از مشکلات اجتماعی است که همواره نسبت به مقوله‌ی پایتخت - شهرستان وجود داشته است. از این جنبه کتاب خدمتکار مشیرالدوله نقد ظریفی دارد به ساختارهای قدرت در جامعه و متمرکزسازی مراکز فرهنگی، هنری و فرصت‌های برتر در پایتخت. همچنین مسائلی که در ارتباط با عشق سیاوش به شخصیت ژاله مشیری متوجه او هستند، از احساس کمبود اعتماد‌به‌نفس گرفته تا برخی باورهای کلیشه‌ای درمورد علاقه، رابطه و نقش زن و مرد، اشاره به ضعف‌های فرهنگی موجود در جامعه‌ی معاصر ایران دارد که علی‌رغم بهبودهای اخیر، همچنان می‌توان از جنبه‌های مختلف آن را نقد کرد.

چالش‌هایی که متوجه تئاتر ایران در اواخر دهه‌ی 90 شمسی است، همچنین دشواری‌های بسیار هنرمندان برای یافتن جایگاه خود در تئاتر، از برجسته‌ترین موضوعات اجتماعی‌ای است که در دل این رمان عاشقانه مطرح می‌شود. کتاب خدمتکار مشیرالدوله با بیان روان و توصیفات خوب، تصویری ملموس از تهران معاصر ارائه کرده و مسیر پرپیچ‌وخمی را که بر سر راه رؤیاهای دورودراز هنرمندان تازه‌کار ایرانی وجود دارد، در قالب داستانی عاشقانه نمایان کرده است.

این کتاب به همت انتشارات علمی و فرهنگی در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.

کتاب خدمتکار مشیرالدوله برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب برای علاقه‌مندان رمان‌های عاشقانه و اجتماعی ایرانی جالب خواهد بود.

در بخشی از کتاب خدمتکار مشیرالدوله می‌خوانیم

ساعت از زیر دستم در می‌رود و با سماجت به زنگ زدن ادامه می‌دهد. هوا تاریک‌روشن است. قارقار چند کلاغ زنگ ساعت را تکمیل می‌کند تا هیچ شکی برای از جا برخاستن باقی نماند. یک لحظه صدای والضالین گفتن پدر در گوشم می‌پیچد، با هجایی کش‌دار، تا شاید هر گمراهی که در آن نزدیکی خوابیده است قید خواب را بزند و از جا بلند شود. در این یک موضوع، پدر با پدربزرگ اختلاف نظر داشت؛ چون پدربزرگ می‌گفت اگر کسی نسپرده باشد که او را برای نماز صدا کنیم، بیدار کردنش معصیت است. در دوران بچگی هم هر بار مرا با خود به مسجد می‌برد، فقط کاری می‌کرد که به من خوش بگذرد و حتی یک بار هم نگفت که این جماعت در مقابل چه کسی خم‌وراست می‌شوند، چه می‌گویند، یا اینکه چه هدفی را از این کار دنبال می‌کنند. او مرا به فضایی می‌برد که نور خیره‌کننده‌ی چلچراغ‌ها و بوی گلاب و طعم شیرین نقل و خرما با یکدیگر گره خورده بودند. تا مدت‌های مدید، تصور من از خداوندْ نوری بود که از پس یک عبا می‌تابید؛ شبیه به عبایی که پدربزرگ موقع نماز بر دوشش می‌انداخت. اما پدرم مسیر دیگری را دنبال می‌کرد. نمی‌دانم از آزمایش پاولف، دانشمند روسی، خبر داشت یا نه، اما در هر صورت تلاش می‌کرد ما را به انجام مناسک و عبادات شرطی کند. ‌

پشت میز می‌نشینم و تلاش می‌کنم به عصر غارنشینی برگردم. قوچعلی همچنان درصدد است تا شاهزاده خانم را از مسند تکبر پایین بکشد. تلاشش بی‌ثمر نبوده و دل شاهزاده خانم یا به قول قوچعلی، قیزخانم را تا حدود زیادی نرم کرده است، تا آن جا که کم‌کم آماده می‌شود قید زندگی مرفه را بزند و همراه با قوچعلی راهی کوه و صحرا شود. افسانه‌ی محبتی که قوچعلی به گوش شاهزاده می‌خواند، حرف‌های جدیدی برای او نیست، فقط این بار از زاویه‌ی دیگری به تماشای گذشته‌ها می‌نشیند. اما وقتی به مرحله‌ی بعدی این افسانه فکر می‌کنم، حرف ژاله مشیری را بیراه نمی‌بینم. یک هَپی‌اِند و پایان‌بندی هندیْ نمایشنامه را به روایتی لاله‌زاری از عشق و عاشقی تبدیل می‌کند. به نظرم قوچعلی که تا الآن نقش یک بچه‌مثبت عاشق را بازی کرده، باید مثل قیزخانم از آن بالا به پایین کشیده شود...