معرفی و دانلود کتاب اروند یادمان‌های جنوب: قطعه‌ای از آسمان

معرفی کتاب اروند یادمان‌های جنوب: قطعه‌ای از آسمان

کتاب اروند یادمان‌های جنوب: قطعه‌ای از آسمان به قلم مصطفی احمدی، به منظور آشنایی بیشتر علاقه‌مندان با منطقه‌ی عملیاتی اروند به نگارش درآمده است. هر یک از کتاب‌های این مجموعه شناسنامه مختصر و مفیدی از یک منطقه هستند.

تمام کتاب‌های مجموعه قطعه‌ای از آسمان، ابتدا به تاریخچه‌ای از گذشته‌ی منطقه پرداخته و در ادامه حوادثی که در دوران دفاع مقدس اتفاق افتاده را شرح می‌دهد. نویسندگان در این کتاب‌ها خاطرات تاریخ‌سازان مناطق جنگ زده را با زبانی ساده به رشته‌ی تحریر در آورده‌اند.

خواندن کتاب‌های این مجموعه به تمامی علاقه‌مندان به تاریخ دفاع مقدس و افرادی که قصد دارند از مناطق جنگی بازدید کنند پیشنهاد می‌شود. این کتاب‌ها آنچنان فضای آن دوران را برای خواننده تداعی می‌کنند که اگر کسی دوست داشته باشد از این مناطق بازدید کند اما شرایطش را نداشته باشد، خود را در آن مکان احساس خواهد کرد.

در بخشی از کتاب اروند یادمان‌های جنوب می‌خوانیم:

عمق آب رودخانۀ اروندرود که از خلیج فارس تأثیر می‌پذیرد، در عمیق‌ترین نقطه به پانزده متر می‌رسد. در ساحل رودخانه، پوششی از چولان (بوته‌های بلند) و نی وجود دارد که بلندی‌شان از یک‌ و نیم متر فراتر می‌رود. نی‌ها نیز سه تا چهار متر بلندی دارند. همچنین نخلستان‌های گسترده‌ای در ساحل دو سوی اروند وجود دارد. عرض این نخلستان‌ها میان دو تا پنج کیلومتر است. خاک ساحلی هم سست است.

با آغاز طراحی عملیات در شبه‌ جزیره فاو، مهمترین نکته‌ای که فکر فرماندهان جنگ را به خود مشغول ساخت، چگونگی عبور از اروندرود بود. پیش از این، لازم بود تا رفتار و خصوصیات این رود به صورت کامل شناخته شود. این موضوع وقتی مهمتر جلوه می‌کند که بدانیم به هنگام جزر یا مد در خلیج فارس، حرکت این رود در مسیر خود تغییر می‌کند.

«اولش که شده بودم مهندس کشاورزی! یک کیف سامسونت دست گرفته بودم و با دو سه نفر سرباز و بسیجی، توی نخلستان‌های خسروآباد راه می‌رفتیم و به اهالی می‌گفتیم که می‌خواهیم این‌جا برای بهبود کارشان و وضعیت آبیاری نخل‌ها، کار کنیم! آب اروندرود که بالا می‌آمد و نهرها و شیارهای میان نخلستان‌ها را پر می‌کرد، پشتش را می‌بستند تا به هنگام جزر به رودخانه برنگردد و نخل‌ها آب بخورند. خودم هم باورم شده بود که یک مهندس هستم و نه یکی از فرمانده‌های لشکر 25 کربلا! بعد گفتند منطقه تخلیه شود.

طوری منطقه را برای خودمان قرنطینه و از سکنه تخلیه کردیم که اگر شخص مرتضی قربانی هم به عنوان فرمانده لشکر می‌خواست وارد بشود، دژبان جلویش را می‌گرفت تا از من کسب تکلیف کند! هیچ کسی حق خروج یا ورود نداشت. باید تا دو ماه دیگر، آن نقطه را برای استقرار توپخانه و یگان زرهی آماده می‌کردیم. جلوی آب را بستیم. خاک که کمی سفت و خشک شد، کارمان را شروع کردیم.