معرفی و دانلود کتاب 100 پرسش و پاسخ درباره اختلال نقص توجه - بیش فعالی (ADHD) کودکان و نوجوانان

معرفی کتاب 100 پرسش و پاسخ درباره اختلال نقص توجه - بیش فعالی (ADHD) کودکان و نوجوانان

کتاب 100 پرسش و پاسخ درباره اختلال نقص توجه - بیش فعالی (ADHD) کودکان و نوجوانان نوشته‌ی راس دی ناس و فیرن لیونتال به تمام سوالاتی که ممکن است در مورد این اختلال برای والدین مطرح شود، پاسخ می‌دهد. در مورد اینکه این اختلال چیست، چه پیامدهایی دارد و درمان آن باید چگونه باشد.

کتاب 100 پرسش و پاسخ درباره اختلال نقص توجه - بیش فعالی (ADHD) کودکان و نوجوانان (100questions & answers about your child’s ADHD: from pre-school to college) در پاسخ به سؤالات زیاد و بی‌پاسخی که بعد از ترک مطب برای بیماران پیش آمده، نوشته شده است. گاهی اوقات برای ارضاء نیازهای والدین کنجکاو و ماهر، زمان کمتری برای صحبت کردن وجود دارد. مواقعی نیز والدین از تشخیص پزشک دست‌پاچه و نگران شده و نمی‌توانند سؤالات خود را مطرح کنند، سؤالاتی که می‌تواند سوء تفاهم آن‌ها را رفع کرده و اضطرابشان را کاهش دهد. در سایر موارد، والدین به سراغ مقالات موجود در مجلات می‌روند یا اطلاعات ناقصی از رسانه‌ها کسب می‌کنند که نیاز به توضیح و ساده‌سازی دارد. این کتاب دسترسی سریع به آن اطلاعات را فراهم می‌کند.

دکتر راس دی ناس (Ruth D Nass) یک نورولوژیست اطفال است که ارزیابی‌های نورولوژیکی انجام می‌دهد، تشخیص می‌دهد و به هنگام مصلحت، درمان دارویی ارائه می‌دهد.

فیرن لیونتال (Fern Leventhal) نیز یک نوروسایکولوژیست اطفال است که ارزیابی‌های انجام می‌دهد و نقاط قوت و ضعف این کودکان را در کنار جستجوی شرایط دیگری که به طور معمول در افراد مبتلا به ADD و ADHD اتفاق می‌افتد، شناسایی می‌کند.

در سال 1980، اختلال نقص توجه (ADD) و اختلال نقص‌ توجه – بیش‌فعالی (ADHD) تشخیص‌های رسمی کودکانی شد که دارای مشکلات توجه و تکانش‌وری با یا بدون بیش‌فعالی بودند. این رفتارها، در سال 1960 با عنوان بدکارکردی خفیف مغزی برچسب زده شده بودند. این تغییر در سال 1980 به وضوح سابقۀ طولانی علاقه و ابهام را نشان داد. در دهۀ 1970، زمانی که محققان و کارورزان بالینی شروع به مرتبط ساختن رؤیاهای روزانه با رفتارهای بیش‌فعالانه و تکانه‌ای پرداختند، تمرکز تشخیصی تغییر یافت. طولی نکشید که این اختلال به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفت و درمان آن به طور وسیع مورد بحث قرار گرفت.

مناقشه بر سر تشخیص و درمان ADHD تا جایی ادامه یافت که به تیتر روزنامه‌ها کشانده شد. به این دلیل، والدین ممکن است به آسانی با این میزان اطلاعات سردرگم شوند و هنوز دربارۀ انتخاب‌های احتمالی خود مردد باشند. اختلال نقص توجه و اختلال بیش فعالی- نقص‌توجه اختلال‌های جدی دورۀ کودکی و نوجوانی هستند که در صورت عدم درمان می‌توانند بر کارکرد تحصیلی، زندگی اجتماعی و بازدهی حرفه‌ای کودک تأثیر بگذارند. این کتاب که توسط دکتر راس ناس و فیرن لیونتال نگاشته شده، تلفیق خوبی از دانش پایه و بینش‌های مفیدی است که والدین می‌توانند برای کمک به مبتلایان درخصوص مساپل درمانی، تحصیلی و اجتماعی که خودشان و کودکان دارای مشکلات رفتاری و توجهی با آن‌ها مواجه می‌شوند، استفاده کنند.

در بخشی از کتاب 100 پرسش و پاسخ درباره اختلال نقص توجه - بیش فعالی (ADHD) کودکان و نوجوانان می‌خوانیم:

محققان اخیراً گزارش داده‌اند که برای هر یک ساعت در یک روز که کودکان پیش‌دبستانی تلویزیون تماشا می‌کنند، خطر ابتلا به ADHD در آن‌ها 10 درصد افزایش می‌یابد. این یافته‌های جدید همسو با تحقیقات قبلی است که نشان می‌دهند تماشای تلویزیون می‌تواند فراخنای توجه افراد را کوتاه کند. محققان گمان می‌کنند که تلویزیون ممکن است در واقع مغز را بیش از حد تحریک کرده و بطور دائمی ساختارهای عصبی مغز در حال رشد را از نو بازسازی کند.

جدیدترین مطالعه، تماشای تلویزیون بیش از 1000 کودک را مورد ارزیابی قرار داد. از والدین در مورد عادت‌های تماشای تلویزیون کودکان‌شان در یک و سه سالگی آن‌ها سؤال شد. آن‌ها به رفتارهای کودکان خود در هفت سالگی‌ آن‌ها بر روی مقیاسی که برای تشخیص ADHD استفاده می‌شد، رتبه دادند. حدود 10 درصد افراد، ملاک‌های تشخیصی ADHD را دارا بودند، تقریباً همان فراوانی افراد دارای ADHD در کودکان هفت ساله یافت شد. اما در 37 درصد کودکان یک ساله که روزانه یک الی دو ساعت تلویزیون تماشا می‌کردند، 10 الی 20 درصد خطر مشکل توجه افزایش یافته بود و در 14 درصد آن‌هایی که روزانه 3 الی 4 ساعت تلویزیون تماشا می‌کردند، خطر مشکل توجه در مقایسه با افرادی که تلویزیون تماشا نمی‌کردند، 30 الی 40 درصد افزایش یافته بود. در میان افراد سه ساله، فقط 7 درصد به تلویزیون نگاه نمی‌کردند، 44 درصد روزانه یک الی دو ساعت تلویزیون نگاه می‌کردند، 27 درصد روزانه سه الی چهار ساعت تماشا می‌کردند، تقریبا 11 درصد روزی 5 الی 6 ساعت تماشا می‌کردند، و تقریباً 10 درصد افراد، روزانه بیشتر از هفت ساعت تلویزیون تماشا می‌کرند. این کودکان نیز در معرض خطر فزایندۀ ابتلا به ADHD قرار داشتند، و نسبت خطر به میزان تماشای تلویزیون بستگی داشت. هرچند این پژوهش بر روی تماشای تلویزیون صورت گرفته است، اثر هرگونه فعالیت‌های غیرآموزشی تکراری یا دستگاه‌های الکترونیکی مانند بازی‌های ویدئویی، ممکن است یکسان باشد (یعنی همان تأثیر تلویزیون را داشته باشد).

فهرست مطالب کتاب

پیشگفتار
مقدمه
بخش 1: مبانی
بخش 2: عوامل خطر، علایم و تشخیص
بخش 3: دارو و ADHD
بخش 4: مذاکره برای موفقیت تحصیلی
بخش 5: مسائل روانی اجتماعی
منابع
واژه‌‌نامه