معرفی و دانلود کتاب گردن کلفت راه پله

معرفی کتاب گردن کلفت راه پله

کتاب گردن کلفت راه پله نمایشنامه‌ای تک‌پرده‌ای و فشرده و یکی از نخستین آثار جو اورتن، نمایشنامه‌نویس انگلیسی است که فضایی تاریک، طنزآلود و مرموز دارد. این نمایشنامه یک کمدی سیاه است که در لندن طبقه کارگر می‌گذرد و با ترکیب گفت‌وگویی ظریف با موقعیت‌هایی تهدیدآمیز، مخاطب را در وضعیت غافلگیرکننده قرار می‌دهد.

درباره‌ی کتاب گردن کلفت راه پله

زوجی به نام‌های «مایک» و «جویس» در یک خانه‌ی کوچک و ساده در لندن زندگی می‌کنند. مایک که سابقاً بوکسور بوده، حالا راننده‌ی ون است و خیلی وقت‌ها بیکار زندگی را می‌گذراند. جویس هم گذشته‌ای جنجالی دارد و به عنوان فاحشه‌ی سابق با مایک زندگی می‌کند. مرد جوانی به نام ویلسون وارد زندگی این دو می‌شود و ادعا می‌کند که قصد دارد اتاقی اجاره کند. اما کم‌کم مشخص می‌شود ویلسون قصد دیگری دارد و درصدد آن است که از مایک انتقام بگیرد. کتاب گردن کلفت راه پله (The Ruffian on the Stair) نمایشنامه‌ای کمدی از جو اورتن (Joe Orton) است که با طنز تلخ و لحظات غافلگیرکننده مخاطب را با خود درگیر می‌کند.

کمدی سیاه و نقد اجتماعی در گردن کلفت راه پله

جو اورتن، یکی از نمایشنامه‌نویسان بریتانیایی است که به خاطر کمدی‌های سیاه، گزنده و پرزرق‌وبرقش شناخته می‌شود. او در دهه‌ی 60 میلادی در اوج شهرت و فعالیت‌های خود بود و همواره با لحنی زیرکانه و اغلب شگفت‌آور، نهادهای اجتماعی، ساختارهای هنجاری و تابوهای جنسی را هدف قرار می‌داد. در آثار او غالباً شخصیت‌ها در زنجیره‌ای از رویدادها گرفتار می‌شوند و طنزی تلخ و ناراحت‌کننده را ایجاد می‌کنند. نمایشنامه‌ی گردن کلفت راه پله اولین اثر موفق او شناخته می‌شود که از رادیو بی‌بی‌سی پخش شد و چند بار به روی صحنه رفت. در این اثر می‌توان نشانه‌هایی از موضوعات پرتکرار کارهای او، مثل خشونت، خیانت، هویت جنسی و مضامین جنجالی دید. در اصل، در این نمایش سبک اولیه‌ی جو اورتن شکل می‌گیرد و پلی به‌سوی پیدایش آثار شاخص او می‌شود. این اثر بر اساس رمانی با نام The Boy Hairdresser نوشته‌ی جو اورتن و کِنِت هالیول نوشته شده و به دلیل طنز تلخ و سبک خاص نویسنده جایگاه ویژه‌ای در تئاتر بریتانیا دارد.

به‌طور خلاصه، نمایشنامه‌ی گردن کلفت راه پله ترکیبی از طنز سیاه، موقعیت تهدیدآمیز و مطالعه‌ای بر روابط انسانیِ نامتعارف است که با زبانی تند و موقعیتی غافلگیرکننده روایت می‌شود. علی دلیر این نمایشنامه را از کتاب The Complete Plays ترجمه کرده و نشر قطره آن را به چاپ رسانده است.

اقتباس نمایشی از کتاب گردن کلفت راه پله

• نمایشنامه‌ گردن کلفت راه پله اولین بار در سال 1964 در یک نمایش رادیویی از رادیوی بی‌بی‌سی پخش شد. سپس در 1966 و 1967 با کارگردانی پیتر گیل روی صحنه رفت.
• یکی از معروف‌ترین اقتباس‌های نمایشنامه‌ی گردن کلفت راه پله نسخه‌ای است که در سال 1973 از تلویزیون بریتانیا پخش شد. در این اقتباس، مایکل برایانت در نقش مایک، جودی کورنول در نقش جویس و بیلی هامون در نقش ویلسون ایفای نقش کردند.

کتاب گردن کلفت راه پله برای شما مناسب است اگر

• به ادبیات نمایشی و نمایشنامه‌هایی در ژانر کمدی سیاه علاقه‌مندید.
• نمایشنامه‌هایی را دوست دارید که از قالب‌های معمول خارج می‌شوند و ساختارهای اجتماعی، جنسی و اخلاقی را زیر ذره‌بین می‌برند.
• به کمدی سیاه و نقد اجتماعی علاقه‌مندید و دوست دارید اثری بخوانید که هر لحظه شما را به حیرت بیاورد.
• دوست دارید نمایشنامه‌هایی از دهه‌ی 60 میلادی بخوانید.

در بخشی از کتاب گردن کلفت راه پله می‌خوانیم

باقی‌مانده‌های یک وعده غذای عصرانه روی میز است. مایک یک سیگار کوچک می‌کشد. جویس کتابی می‌خواند و عینک به چشم دارد.

مایک: همون‌طور که بهت گفتم، رفتم دستشویی کینگز کراس. با رابطم قرار داشتم؛ یه یارویی با پاهای داغون. انگار زندگی حسابی باهاش بد تا کرده بود. چیز زیادی واسه زندگی ‌کردن نداشت. پیامی رو از اِهِم (مکث) پیام رو رسوندیم. رفتم بیرون رو سکو. هوا سرد بود. پیرزنی رو دیدم که به‌زور نفس می‌کشید. یه مشکلی داشت. به‌زور نفس می‌کشید. صورتش کبود شده بود. (مکث) گوش می‌دی، جویسی؟

جویس: (عینکش را برمی‌دارد و کتابش را کنار می‌گذارد.) آره، گوش می‌دم. (مکث) روز شلوغی داشتم.

مایک: خسته‌ای؟

جویس: یه‌کم.

مایک: روز شلوغی داشتی، آره؟

جویس: (با لحن تند) آره. چرا گوش نمی‌دی؟ تو هیچ‌وقت به هیچ‌کس جز خودت گوش نمی‌دی.

مایک: گوش می‌دم.

جویس: تو هیچ‌وقت به من گوش نمی‌دی.

مایک: تو هیچ‌وقت هیچ‌چیز جالبی نمی‌گی.

جویس: بودونبودم فرقی نداره. (مکث) اگه یه روز بیای خونه و من دیگه نباشم، چی؟

مایک: (با تمسخر) نکنه با یکی مثل خودت داری می‌پری؟

جویس: نه.

مایک: (مکث) نکنه باز معده‌ت به‌هم ریخته؟

جویس: خوبم.

مایک: پس حتماً کبدت ناراحته.

جویس: نه.

مایک: همه‌ش از اون غذاهای سرخ‌کردنیه که مثل قحطی‌زده‌ها می‌خوری. یه چیزی تو روغن داغ می‌اندازی و سرخش می‌کنی. این شده کارت.