معرفی و دانلود کتاب بازگشت ناممکن

معرفی کتاب بازگشت ناممکن

بازگشت به شهری که دورانی را در آن زیسته‌ای، چه حسی دارد؟ املی نوتومب در کتاب بازگشت ناممکن، از سفری سخن می‌گوید که بیش از آنکه جغرافیایی باشد، درونی است. او از این حقیقت پرده برمی‌دارد که ذهن، خاطرات گذشته را دست‌کاری می‌کند و هیچ بازگشتی، واقعاً بازگشت نیست؛ چراکه هیچ چیز در جهان ثابت نمی‌ماند. این کتاب، خودزندگی‌نامه‌ای خواندنی و تأمل‌برانگیز است که ما را همراه با شخصیت‌هایش به ژاپن می‌برد؛ سرزمینی که نویسنده، کودکی‌اش را در آن سپری کرده است.

درباره‌ی کتاب بازگشت ناممکن

دوست دیرین املی نوتومب (Amélie Nothomb)، به او پیشنهاد سفر می‌دهد. سفر به کجا؟ کیوتو! بازگشت نوتومب به کیوتو، در ابتدا بازگشتی است به نوستالژی و خاطرات. کیوتو شهری است که نوتومب، پنج سال اول زندگی‌اش را در آن گذرانده است. خاطرات پدرش که حالا درگذشته، با فضای شهر در هم می‌آمیزد و حس دلتنگی را به این زن منتقل می‌کند. نوتومب همواره از خود می‌پرسد که آیا من هنوز به ژاپن تعلق دارم؟ اگر نتوانم با فرهنگی که زمانی بخشی از وجودم بوده، ارتباط برقرار کنم چه؟ از نظر او این احساسات گاهی مضحک و گاهی آزاردهنده‌ هستند. رمان بازگشت ناممکن (L'Impossible Retour) تنها روایت یک سفر نیست، بلکه بازتابی از کشمکش‌های درونی نویسنده است.

بازگشت ناممکن؛ تأملاتی در باب نوستالژی، خاطره و هویت

املی نوتومب در مواجهه با خیابان‌ها، معابد و فضای کیوتو، درمی‌یابد که حافظه‌اش آن‌ها را به‌گونه‌ای دیگر ثبت کرده بوده است. زیباتر، شفاف‌تر و حتی افسانه‌ای‌تر! این تضاد میان خاطره و واقعیت، او را به تأملی عمیق درباره‌ی ماهیت زمان، هویت و تغییر بی‌وقفه‌ی جهان سوق می‌دهد. خودزندگینامه‌ی بازگشت ناممکن، سفری است به درون ذهن و خاطرات نویسنده؛ سفری که در آن، هر قدم و هر نگاه، پرسش‌های وجودی را برای او طرح می‌کند. آیا واقعاً بازگشت به گذشته امکان‌پذیر است، وقتی گذشته تنها در حافظه‌ی ما زندگی می‌کند؟

با خواندن داستان واقعی بازگشت ناممکن، همراه با املی نوتومب، به ژاپن سفر می‌کنیم کیمونوی بلوطی‌رنگ به تن می‌کنیم، طعم گس خرمالوهای نورس را می‌چشیم، از پیاله‌ای بدون لبه‌ی صاف، ماچا می‌نوشیم و زرق‌و‌برق‌های جهان امروزی را از یاد می‌بریم. به راستی همان‌طورکه املی نوتومب می‌گوید، ژاپن یعنی اوج سلیقه‌ی خوب!

محمدجواد کمالی، رمان فلسفی و تأمل‌برانگیز بازگشت ناممکن را به فارسی روان برگردانده و نشر قطره آن را در اختیار علاقه‌مندان قرار داده است.

نکوداشت‌های کتاب بازگشت ناممکن

• اتوبیوگرافی بازگشت ناممکن یک اثر فوق‌العاده است؛ آکنده از نوستالژی و احساس تعلق به ژاپن. (روزنامه‌ی La Libre Belgique)
• خواندن این رمان، همانند سفر با هواپیمایی است که از ارتفاع بسیار بالا، از فراز ژاپن عبور می‌کند. (روزنامه‌ی L'Avenir)

کتاب بازگشت ناممکن برای شما مناسب است اگر

• به خواندن زندگی‌نامه و سفرنامه علاقه‌مند هستید.
• می‌خواهید یک کتاب فلسفی، نوستالژیک، با نثری ساده اما عمیق را در دست بگیرید.
• سایر آثار املی نوتومب را مطالعه کرده‌اید و سبک نوشتاری این نویسنده‌ی بلژیکی مورد پسند شما است.
• مخاطب و پیگیر ادبیات فرانسه و بلژیک هستید.

در بخشی از کتاب بازگشت ناممکن می‌خوانیم

به آن‌سوی دیگر شهر می‌رویم تا جواهر شهر یعنی ریوان‌جی را ببینیم، معبد ذِن باشکوه و طراز اول از هر حیث. من اینجا تلاش نخواهم کرد چیزی را که بارها توصیف شده دوباره توصیف کنم. ریوان‌جی اوج زیبایی‌شناسی شیبوی است که شاید بشود آن را «زمخت» ترجمه کرد. این زمختی تمایل به نامرئی بودن دارد، به زبری و خشن بودن، به آنچه در دل طبیعت جای دارد و هویدا نیست. پوشیدن کیمونویی بلوطی‌رنگ، خوردن خرمالوی گس، نوشیدن ماچا از پیاله‌ای بدون لبۀ صاف، پیر شدن و چروکیدگی پوست به‌سان پوستۀ درخت، نادیده گرفتن زرق‌و‌برق هم در بیان و هم در عمل، پیروی از خط سیر شیبویی؛ اوج سلیقۀ خوب.

تفکر و مراقبه در باغ ریوان‌جی به معنی کاوش فرضیه‌ای از زندگی است که شاید هرگز به آن نرسیم، اما صرفِ احتمال آن روح را پاک و منزه می‌کند. در‌واقع ممکن است از این طریق بتوانیم خودمان را از همه‌چیز خالی کنیم و تا آنجا پیش برویم که به نادرترین سختی که همانا سختی روح است دست یابیم، یعنی به این خلأ، به این صندوقی که طنین‌انداز ایدئال‌ها و آرمان‌هایمان است تا در‌نهایت جهان را همان‌طور که هست احساس کنیم، بی‌آنکه نظم آن را با هیاهو و آشفتگی درونی‌مان به هم بریزیم، آشفتگی که با هزار افاده ادعای دیدن تفکر و اندیشه را در آن داریم. شاید بهتر باشد خلأ خودمان را مانند این باغ از هر ناپاکی بزداییم.

یکی از خصلت‌های خوب پپ نحوۀ ستودنش است. لب ساحل شنی دریا می‌نشیند، در حین تماشا غرق در تفکر می‌شود و ساکت می‌ماند. این خصلتش برای من هم ارزشمند است، چون هیچ حرف یا نظری رد‌و‌بدل نمی‌شود. با تاریک شدن هوا، از تعداد دانش‌آموزان بازدیدکننده کاسته می‌شود، ولی همین چند گروه باقیمانده که از کنارشان می‌گذریم نیز سکوت را حفظ می‌کنند.