معرفی و دانلود کتاب مامان و من و مامان

معرفی کتاب مامان و من و مامان

در میانه‌ی طوفان‌های روحی و جغرافیایی قرن بیستم، زنی ایستاده که هر فصل از زندگی‌اش را چون قطعه‌ای شعر سروده است. مایا آنجلو، شاعر، فعال اجتماعی و راویِ بی‌پروا، در کتاب مامان و من و مامان، از خاطرات نفس‌گیر خود می‌گوید و ما را به قلب جهان شخصی‌اش می‌برد؛ جایی میان عشق و رنج، مادرانگی و آزادی، ایمان و فروپاشی. این کتاب، به بازخوانی یکی از ژرف‌ترین روابط انسانی می‌پردازد که هم می‌تواند رنج بیافریند و هم سرچشمه‌ی رهایی باشد.

درباره‌ی کتاب مامان و من و مامان

در کتاب مامان و من و مامان (Mom & Me & Mom)، مایا آنجلو (Maya Angelou) با صداقتی عمیق و بی‌پرده به رابطه‌ی پیچیده، پرزخم و در نهایت شفابخش خود با مادرش، ویویان بکستر، می‌پردازد. این بار کانون روایت، پیوند میان دو زن است که در آغاز، از هم دورند و در گذر زمان، به درکی عمیق از عشق، بخشش و استقلال نسبت به یکدیگر دست می‌یابند. مایا در کودکی از مادرش جدا می‌شود و سال‌ها بعد، بازگشت او را با سردی و بی‌اعتمادی می‌پذیرد. اما در مسیر زندگی، وقتی با شکست‌های احساسی، تبعیض نژادی، تجربیات تلخ و جست‌وجوی جایگاه خویش در جهان روبه‌رو می‌شود، همین مادر است که پناه، تکیه‌گاه و آموزگارِ استقامتش می‌گردد.

مایا در یکی از پرفرازونشیب‌ترین بخش‌های کتاب، با مردی سفیدپوست به نام تاش ازدواج می‌کند؛ ازدواجی که آغاز فروپاشی تازه‌ای است. تاش حسود، محدودکننده و تملک‌جو است. او زنی می‌خواهد که آواز نخواند، نرقصد، ندرخشد. مایا نیز درست در برابر این خاموشی تحمیلی، سر به طغیان می‌گذارد؛ دوباره روی صحنه می‌رود، در کلوپ پرپل‌آنیون می‌خواند و خودش را از نو خلق می‌کند. درست در همین نقطه است که نام هنری‌اش، مایا آنجلو، متولد می‌شود؛ نامی که از پیوند درد و زیبایی زاده شده است.

تولدی دوباره بر صحنه‌ی زندگی

داستان کتاب مامان و من و مامان بازتابی از زایش دوباره‌ی زن در جهان مردسالار است. مایا آنجلو در این کتاب از عشقی که به جای وابستگی، آزادی می‌آفریند، به‌عنوان کنشی آگاهانه سخن می‌گوید و با زبانی نرم و موسیقایی، از ساختن خویشتن در جهانی سخن می‌گوید که بارها تلاش کرده او را در قالب‌های نژادی و جنسیتی محدود کند. مایا آنجلو می‌نویسد تا به دیگران نشان دهد رنج می‌تواند بستر آفرینش باشد و بخشش، عالی‌ترین مرتبه از قدرت را به نمایش بگذارد. هر زن در این کتاب می‌تواند تصویری از خود و مادرش و راه دشواری که برای رسیدن به آزادی طی کرده‌اند، بازبیابد.

وقتی کتاب بسته می‌شود، خواننده با احساسی شبیه شنیدن آخرین نت از یک ترانه‌ی جَز قدیمی باقی می‌ماند؛ آمیخته با اندوه، اما سرشار از شور زندگی. کتاب مامان و من و مامان با ترجمه‌ی یگانه وصالی از انتشارات مروارید به چاپ رسیده و در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است.

جوایز و افتخارات کتاب مامان و من و مامان

• منتخب ویراستاران در سایت آمازون برای بخش بهترین زندگی‌نامه‌ها و خاطرات اکتبر
• برنده جایزه‌ی انتخاب گودریدز
• در لیست پرفروش‌ترین‌های نیویورک‌تایمز

نکوداشت‌های کتاب مامان و من و مامان

• مایا آنجلو نویسنده‌ای درخشان، دوستی سرسخت و زنی واقعاً شگفت‌انگیز است. (باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق آمریکا)
• مایا آنجلو از جهات بسیاری مهم بود. او آغازگر نویسندگی زنان آفریقایی-آمریکایی در ایالات متحده بود. سخاوتمند بود، حتی بیش از حد. نوزده استعداد داشت. ده‌تای آن را به کار گرفت. واقعاً هم منحصر‌به‌فرد بود. هیچ نسخه‌ی مشابهی از او وجود ندارد. (تونی موریسون، نویسنده)
• او با آرامشی تزلزل‌ناپذیر، اعتماد به نفس و وقاری پرشور در جهان حرکت می‌کرد... مایا آنجلو تا همیشه رنگین‌کمانِ ابرهای من خواهد بود. (اپرا وینفری، مجری)
• این کتاب بی‌شک روایتی خارق‌العاده است. (ساندی‌تایمز)
• کتاب مامان و من و مامان با شوخ‌طبعی خاص و خوش‌بینی پرشورِ همیشگی مایا آنجلو روایت می‌شود. اگر در میان سطرها هنوز رنجش‌هایی باقی مانده باشد، اگر زندگی‌ها به‌طور ناقص و بدون افشای تمام جزئیات تلخ آشکار شده باشند، این بخشی از طراحی بخشنده‌ی مایا آنجلو است. (واشنگتن پست)

کتاب مامان و من و مامان برای شما مناسب است اگر

• به زندگی‌نامه‌های ادبی و روایت‌های شخصی پراحساس و صادقانه علاقه‌مندید.
• می‌خواهید ببینید چگونه یک زن، از دل تبعیض و شکست، به آفرینش و آزادی می‌رسد.
• به ادبیات فمینیستی و زن‌محور علاقه‌مندید.
• دغدغه‌ی هویت، نژاد و جنسیت دارید.
• به آثار مایا آنجلو، نویسنده‌ی برجسته و صدای پیشرو در ادبیات فمینیستی و سیاه‌پوستان آمریکا علاقه‌مندید.

در بخشی از کتاب مامان و من و مامان می‌خوانیم

حدود دو هفته، مادرم بی‌آن‌که چیز زیادی بگوید فقط تماشایم می‌کرد. بعدش نوبت رسید به چیزی که به «بنشین حرف بزنیم» معروف شد.

او گفت: «مایا تو من رو قبول نمی‌کنی چون شبیه مادربزرگت نیستم. درسته. نیستم. اما مادرت که هستم و یه جای آناتومی بدنم داره پاره می‌شه تا بتونم از عهده‌ی مخارج این سقفی که بالای سرته بربیام. وقتی می‌ری مدرسه، معلم بهت لبخند می‌زنه و تو هم متقابلاً بهش لبخند می‌زنی. شاگردهایی که حتی نمی‌شناسیشون هم بهت لبخند می‌زنن و تو هم در جوابشون لبخند می‌زنی. اما حالا، من که مادرتم. اگه می‌تونی یه لبخند زوری به غریبه‌ها بزنی، سعی کن به من هم بزنی. بهت قول می‌دم که ارزشش رو داشته باشم.»

دستش را روی گونه‌ام گذاشت و لبخند زد. «یالا عزیزکم، به مادرت لبخند بزن. یالا. یه‌کم بخشنده باش.»

برایم شکلک درآورد و من برخلاف میلم لبخند زدم. مادرم زد زیر گریه و لب‌هایم را بوسید. «این اولین باره که لبخندت رو می‌بینم. چه لبخند قشنگی داری. دختر خوشگل مامان می‌تونه لبخند بزنه.»

قبلاً هیچ‌وقت کسی به من خوشگل نگفته بود.

آن روز یاد گرفتم که خیلی ساده، با لبخند زدن به آدم‌ها، می‌توانم بخشنده باشم. سال‌های بعد به من یاد دادند که یک کلمه‌ی محبت‌آمیز یا حتی یک اظهار حمایت ساده می‌تواند هدیه‌ای قابل پیشکش باشد. می‌توانم کمی جابه‌جا شوم تا برای کس دیگری جا باز کنم. اگر موسیقی‌ام برای دیگران خوشایند بود، می‌توانم صدایش را زیاد کنم و اگر آزاردهنده، می‌توانم صدایش را کم کنم.

شاید هیچ‌وقت به انسان‌دوستی شناخته نشده باشم، اما از ته دل می‌خواهم به‌عنوان یک بخشنده شناخته شوم.