معرفی و دانلود کتاب چرا باید به کودکان گوش کنیم؟

معرفی کتاب چرا باید به کودکان گوش کنیم؟

کودکان، انسان‌هایی با ساختار فکری پیچیده و در عین حال رفتارهای ساده هستند. کتاب چرا باید به کودکان گوش کنیم؟ نوشته‌ی کارین موریس، دیوید کندی و مان گرگوری با رویکردی فلسفی و روان‌شناختی، رفتارهای کودکان را مورد بررسی قرار داده و با اتکا به ضروریات نظری و عملی فبک (فلسفه برای کودکان) آن‌ها را تحلیل می‌کند. این کتاب نگاهی نو نسبت به روان‌شناسی کودک ارائه داده است.

درباره‌ی کتاب چرا باید به کودکان گوش کنیم؟

کتاب چرا باید به کودکان گوش کنیم؟ شامل سه مقاله از کارین موریس (Karin Murris)، دیوید کندی (David Kennedy) و مان گرگوری (Mann Gregory) است که به روان‌شناسی کودک با رویکردی فلسفی می‌پردازد. مقاله‌ی اول که توسط کارین موریس نوشته شده، برگرفته از نظریات لیپمن و روش او برای به‌کارگیری فبک (فلسفه برای کودکان) در مدارس است. این موضوع تحت عنوان «حلقه‌ی کندوکاو دانش‌آموزان» مورد بررسی قرار گرفته است. در این برنامه‌ی آموزشی ایده‌ی کلیدی آن است که کودکان و بزرگسالان با شخصیت‌های داستان‌های تخیلی همذات‌پنداری کنند. این کار به کودک کمک می‌کند با مواجهه‌ی غیرمستقیم با فلسفه، به تفکر عمیق‌تری دست پیدا کند؛ مسئله‌ای که منجر به تسریع رشد ذهنی او می‌شود.

در مقاله‌ی دوم از کتاب چرا باید به کودکان گوش کنیم؟ دیوید کندی به اهمیت گفت‌و‌گو میان کودک و بزرگسال اشاره می‌کند و آن را در شکل‌گیری تکانه‌ها و سائق‌های فردی (عادات) مؤثر می‌داند. او برای ایجاد این گفت‌و‌گو و ارتقای کیفیت ارتباط میان بزرگسال و کودک، هنر و زیبایی‌شناسی را پیشنهاد کرده و آن را «راهگشا و معنابخش تکانه‌های کودک» عنوان می‌کند. هنر تلطیف‌کننده‌ی رابطه‌ی بین تکانه و عادت در انسان است و کندی در این مقاله این موضوع را بسط می‌دهد. همچنین به اهمیت گوش دادن به کودک پرداخته و کودکان را فرزانگانی معصوم می‌داند.

در مقاله‌ی سوم از کتاب چرا باید به کودکان گوش کنیم؟ مان گرگوری به بررسی کتاب مارتا نسبام پرداخته و نقش آموزش و پرورش در ایجاد نظامی دموکراتیک را مورد بررسی قرار داده است. اینکه با تمرکز دولت‌ها برای ایجاد نظامی مبتنی بر رشد اقتصادی و سیاسی، طبعاً آموزش و پرورش کودکان نیز تحت تأثیر قرار گرفته و نتایج زیان‌باری در آینده‌ی فردی و جمعی ملت می‌گذارد. در چنین نظامی، ارتقای انضباط اجتماعی، استفاده‌ی حداکثری از استعدادهای افراد و داشتن زندگی بامعنا مورد غفلت قرار گرفته و به فراموشی سپرده می‌شوند. در این مقاله مان گرگوری به نقشی که این نظام ضددموکراتیک بر تعریف رفاه و خوشبختی در بزرگسالان و کودکان ایفا می‌کند پرداخته و آن را نقد می‌کند. این کتاب با سه مقاله‌ای که در رابطه با تربیت فلسفی کودک ارائه می‌دهد، راهنمای خوبی در اختیار آموزگاران، مربیان و والدین مسئولیت‌پذیر قرار داده و از زاویه‌ای جدید به تربیت کودک نگاه می‌اندازد.

کتاب پیش رو توسط عبداله ایپکچی ترجمه شده و به همت انتشارات دکسا در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.

کتاب چرا باید به کودکان گوش کنیم؟ برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب به روان‌شناسان کودک، آموزگاران و مربیان و والدین توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب چرا باید به کودکان گوش کنیم؟ می‌خوانیم

کودکان و افکارشان کجا امکان ظهور دیالکتیکی حس‌پذیری جدید را خواهند داشت؟ آیا در حلقه‌های کندوکاو، کودکان امکان شنیده‌ شدن افکارشان را خواهند داشت؟ کودکان چگونه به استدلال‌های‌شان استحکام خواهند بخشید؟ کودکان، کنشگری بالقوه‌ی منحصر‌به‌فردشان را برای این ظهور چگونه به نمایش خواهند گذاشت؟ در واقع، مارکوزه شروع آن را با آنچه که امتناع بزرگ می‌نامد مرتبط می‌داند، از خودبیگانگی در تقابل با از خودبیگانگی که به نظر او به طور فراگیر در جنبش‌های دانشجویی و جوانان مشاهده شده است. این جنبش‌های جوانان، نقطه عطفی از دوران کودکی طولانی انسان است و دوره‌ی نوجوانی شکوفه‌ی آن دوران است. اما ریشه‌ و سرچشمه‌ی آن را باید در دوران کودکی اولیه جستجو کرد. کودک، نماینده زیستی و فرهنگی نوین، نوظهور و تجسم عینی و ملموس آینده است، در واقع آینده‌ انعکاسی از اوست. اشلی مونتاگو گفته است: کودک، پیشرو انسانیت است، به این مفهوم که کودک دارای همه خصلت‌هایی است که اگر خوب رشد کند و به یک انسان سالم و خشنود تبدیل شود آنگاه به ‌واسطه‌ی او، انسانیتی ناب و کامل به ثمر خواهد رسید. اما رشدی در این مسیر، با توجه به توان تکامل درونی تجسم‌یافته در انسان و دوران کودکی به عنوان زمینه‌ی امیدبخشی برای آن، بدون آموزش‌پذیری نوع ما غیر قابل تصور است. آموزش و پرورش نشانه‌ی آزادی نسبی ما از جبر غریزی‌مان است. قدرت آموزش، منفی یا مثبت، مبتنی بر چیزی است که جان دیویی و عصب‌شناسان معاصر، آن را انعطاف‌پذیری اولیه کودکان می‌نامند که نمود اصلی دوره نئوتنی، دوره‌ی فوق‌العاده طولانی ناپختگی نسبی در انسان، است. دیویی در واقع موضوع نئوتنیک را در سال 1922 مطرح کرد و گفت: این احساس هرگز ما را کاملاً رها نمی‌کند که همواره در فعالیت و سرگرمی‌های ناپخته‌ی دوران کودکی و جوانی امکانات بالقوه‌ای برای ساختن زندگی بهتری برای افراد و جامعه وجود دارد. این ادراک مبهم، بستر همیشگی تفکر کمال‌گرایانه‌ی ما از دوران کودکی است. همواره ثابت شده است که رشد کودک به شکل طبیعی می‌بایست صورت گیرد و نه با اِعمال زور و اجبار که سبب رشد ناهنجاری شود.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه
فلسفه با کتاب‌های تصویری (کارین موریس)
چرا باید به کودکان گوش کنیم؟ (دیوید کندی)
نقد مان گرگوری بر کتاب مارتا نسبام (مان گرگوری)
ضمیمه 1
ضمیمه 2