معرفی و دانلود کتاب هورامه

معرفی کتاب هورامه

یاسر سینا در کتاب هورامه داستانی از یک مرد زخمی می‌گوید که در دل جنگ، سوار بر قایق از میان شط آب و نیزارها عبور می‌کند تا جانش را نجات بدهد. اما خاطرات و هر آنچه که در گذشته جامانده، او را به محل عملیات بر می‌گرداند. این کتاب که در گروه داستان‌های دفاع مقدس قرار دارد، با نگاه به ابعاد روانی و انسانی جنگ، نگاهی متفاوت به این پدیده می‌اندازد.

درباره‌ی کتاب هورامه

منصور، عکاسی است که همراه با دوستش وحید به جزیره لیلی اعزام می‌شود. در جریان عملیات، وحید زخمی شده و در آب‌های هورالهویزه ناپدید می‌شود. منصور که مجروح شده، با قایقی رها شده خود را از مخمصه نجات می‌دهد؛ اما خاطره‌ی وحید و احساس گناه، او را رها نمی‌کند. سال‌ها بعد، منصور به جزیره بازمی‌گردد تا با یافتن جسد وحید و رساندن نامه‌ی او به خانواده‌اش، به آرامش برسد. یاسر سینا در کتاب هورامه داستانی از جنگ ایران و عراق، ویرانی، پرتاب خمپاره، شط آب و نیزارهای جنوب روایت می‌کند که در بستر عملیات خیبر اتفاق افتاده است.

کتاب هورامه با نثری روان و توصیفاتی دقیق، فضای جنگ و تأثیرات آن را بر انسان به‌خوبی به تصویر می‌کشد. نویسنده با بهره‌گیری از زبان تصویری و فضاسازی قوی، خواننده را به دل وقایع می‌برد. وی گاهی از زبان طنزآمیز بهره می‌گیرد و با شوخ‌طبعی لحن تازه‌ای به داستان می‌دهد. این کتاب از آن گروه داستان‌هایی است که با تأکید بر اثرات جنگ بر انسان‌ها ابعاد تازه‌ای از جنگ را نمایش می‌دهد و آن را با درون‌مایه‌های فلسفی و روان‌شناختی همراه می‌کند.

در مجموع کتاب هورامه تنها به روایت جنگ، پیروزی‌ها و شکست‌ها نمی‌پردازد؛ بلکه در روان انسان‌هایی که جنگ را به چشم دیده‌اند، کندوکاو می‌کند و به این طریق مخاطب را به تفکر و تأمل وا می‌دارد. کتاب هورامه، نخستین اثر داستانی یاسر یسناست و انتشارات علمی و فرهنگی انتشار آن را بر عهده داشته است.

در نکوداشت کتاب هورامه

• کتاب هورامه برای شروع کار، اثر فوق‌العاده‌ای است. (محمد حسنی، رئیس بنیاد ادبیات داستانی ایرانیان)

کتاب هورامه برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای کسانی که به داستان‌هایی با موضوع جنگ، خصوصاً جنگ مربوط به دفاع مقدس، و روابط انسانی علاقه‌مند هستند، مناسب خواهد بود.

در بخشی از کتاب هورامه می‌خوانیم

تازگی‌ها به این‌جا که می‌رسم، دفتر خاطراتم را می‌بندم! از باقی‌اش خوشم نمی‌آید. انگار از فردای آن شب، آدم دیگری شده‌ام. یک آدم بدهکار با یک دنیا دل‌نگرانی. گاهی از خودم می‌پرسم: «واقعاً همۀ این اتفاقا واسه من افتاده؟»

از آن شب کش‌دار چیز زیادی در ذهنم باقی نمانده؛ شبی که خودم را سپردم به قایق و قایق را به سرنوشت. با تمام خاطره‌ها و دلشوره‌هایم روی آب بی‌روح هورالهویزه سُر می‌خوردم. گاهی توانم تحلیل می‌رفت و گاهی در طول مسیر بی‌هوش می‌شدم. فقط همینش را یاد هست... که تمام شب را در راه بودم... تمام شب را...

حالا... این‌جا... خانۀ کلنگی پدرم که از بمب‌هایی که صدام بر سر پایتخت ریخته، جان سالم به‌در برده! و منی که هنوز هستم. در بامداد یک روز سرد زمستانی. خیره به تصویری از شهری خواب‌زده که در آن سوی حریر سفید پنجرۀ زنگ‌زده‌ام لم داده. شهری که مردمش در رخوت ناشناختۀ سپیده‌دمان، هنوز گیج خوابند. دودل‌اند بین خواب و فریضۀ صبح.

رد دودۀ شوفاژ، دیوار کوتاه زیر پنجره را راه‌راه کرده. گوشۀ پنجره را باز می‌کنم. نسیم خنک صبحگاه، لرز لذیذی بر تنم می‌اندازد. مثل دوش آب یخ قبل از استخر... که قطره‌های سرد آب، پوستت را دانه‌دانه می‌کند. کیف می‌کنی. نفست بند می‌آید. باز هم کیف می‌کنی. تا این‌که سردی آب برایت عادی می‌شود. آن‌وقت موقع شناست.

چشمم به عکس وحید می‌افتد که با قاب چوبی ماه‌گونی‌اش گوشه‌ای از میز کارم را گرفته. تکیه داده به فرهنگ لغت.