معرفی و دانلود کتاب نفس‌های بی‌رمق (چرا می‌دویم)

معرفی کتاب نفس‌های بی‌رمق (چرا می‌دویم)

دیوید اکان در کتاب نفس‌های بی‌رمق (چرا می‌دویم)، داستان زندگی دوران جوانی‌اش را با لحنی صمیمی و خودمانی برایتان بازگو می‌کند و شما را به زندگی پر فراز و نشیب خود می‌برد و از آموزه‌ها و موفقیت‌هایش در ورزش دومیدانی سخن می‌گوید.

دربارۀ کتاب نفس‌های بی‌رمق (چرا می‌دویم):

برای آنکه بتوانید یک ورزشکار دونده را به طور کامل درک کنید، ابتدا لازم است با زندگی و مسیری که طی کرده کاملاً آشنا بشوید، چرا که از این طریق نبض زندگی‌اش را به دست خواهید آورد. کتاب نفس‌های بی‌رمق (Why We Ran) ذهنیات و درونیات یک دوندۀ مسابقه را برای شما به نمایش می‌گذارد، کوششی ستایش‌برانگیز جهت معنا دادن و جواب پایانی به سؤالی که معمولاً از دونده‌ها پرسیده می‌شود «چرا؟».

این دونده خاطرات دوران نوجوانی و دبیرستانش و راه یافتن تیمش به مسابقات قهرمانی پنج کیلومتر ایالتی را بازگو می‌کند. او از کنار آمدن با خودش می‌گوید و در انتها افراط محض، مضحک بودن و جنون در ورزش را توجیه می‌کند.

با دیوید اکان بیشتر آشنا شویم:

دیوید اکان (David Ocon)، متولد شهر میامی ایالت فلوریداست. او هنگام تحصیل در دبیرستان کریستف کلمب، در مسابقات دو و میدانی و دوی صحرایی شرکت می‌کرد. اکان در سال 2006 مدال افتخار سراسر میای و ایالت را به دلیل کاپیتانی تیم دوی صحرایی دانشگاه به دست آورد و در دوی یک مایلی با زمان 4:46 و در دوی 5 کیلومتری با زمان 16:32 رکورد زد.

اکان یکی از دانشجویان انتخابی در سال 2009 در سرتاسر کشور برای تحصیل در مؤسسۀ پژوهشی جراحی ارتش آمریکا در دژ سام، هیوستون تگزاس به شمار می‌رفت. این پژوهش قسمتی از برنامۀ نگهداری از مصدومان جنگی بود که به وسیلۀ پیشگامان مهندسی بافت پیتزبورگ کنترل می‌شد.

او در مؤسسۀ US-ISR نخستین پایان‌نامۀ افتخاری‌اش با موضوع روش جدیدی برای سنجش آنترانیلویل - بودفادینولید در پلاسما به وسیلۀ HPLC را ارائه داد. سال آخر دومین پایان‌نامۀ خود با نام بهبود بهداشت همگانی دهان و دندان و ادراک از طریق کلینیک‌های سیار را نگاشت. اکان در سال 2012 به دلیل این دستاوردها در دورۀ کارشناسی و کار بر روی پایان‌نامۀ افتخاری، جایزۀ پزوهشی لیسانس از دانشگاه فلوریدای جنوبی را دریافت کرد.

کتاب نفس‌های بی‌رمق (چرا می‌دویم) برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به خواندن داستان‌های واقعی و زندگی‌نامه افراد موفق علاقه‌مند هستید، این کتاب را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

جملات برگزیدۀ کتاب نفس‌های بی‌رمق (چرا می‌دویم):

- از بین گزینه‌های درد کشیدن و بی‌دردی، درد کشیدن رو انتخاب می‌کنم.
- تنها آدمی حرفه‌ای می‌شه که تو درازمدت تو اعماق قلبش، سختی بکشه و نظم و انضباط داشته باشه.
- وقتی نبرد، شدت گرفت، آن موقع وفاداری سرباز ثابت می‌شود.
- ای‌کاش بتوانم آگاهانه زندگی کنم ... در غیر این صورت، هنگام مرگ، می‌فهمم که اصلاً زندگی نکردم.
- اگر همه چیز را به کسی یاد دهید، هرگز چیزی یاد نخواهد گرفت.

در بخشی از کتاب نفس‌های بی‌رمق (چرا می‌دویم) می‌خوانیم:

دوشنبه سال تحصیلی تموم شد و اولین روز تمرین تابستونی دو صحرایی تو پارک تراپیکال، شروع شد. مالک اون پارک وسیع، ایالت میامی تو یه مایلی دبیرستان کلمب بود که چهار مایل با خیابون چهلم و خیابون پنجاه و ششم جنوب غربی، فاصله داشت. مثل اسمش، پوشیده از پوشش گیاهی و درختای بلند با پرچین بود و همه می‌تونستن ازشون استفاده کنن. زمین فوتبال، بیس‌بال و سافت‌بال و مرکز سوارکاری و زمین‌بازی بسکتبال، تنیس، والیبال و راکت‌بال هم داشت. پناهگاه‌ها برای مراسم خانوادگی و گردهمایی اجتماعی، باربکیو و میز پیک‌نیک داشتن و با چشم‌اندازی زیبا و با تعداد جایگاه مناسب برای مهمان و میزبان آماده‌شده بودن.

پارک گرمسیری، محل کسب‌وکار هم بود، تو یه اداره بزرگ، توانایی‌های خودمون رو به یه عده آدم بی‌علاقه نشون دادیم. باید بگم که گاهی به حال حامیان پارک که تو تابستون تفریح می‌کردن، افسوس می‌خوردم. در ورودی پارک، میدون فوتبالی با پیست پلاستیکی پیشرفته، جایگاه تماشاچیان، تابلوی امتیازها و نورافکن وجود داشت. فکر کردم تماشای دویدنِ ما حتی برای غیردونده‌ها، جالب بود، تماشای گروهی از بچه‌ها که تو محیط معرکه کلان‌شهر میامی، شتاب می‌گرفتن حتماً جالب بود. بعضی از مسابقه‌های فصل دومیدانی تو این محل برگزار شدن، چون جزو معدود پیستای پلی‌اورتانی ایالت بود که هشت مسیر بزرگ داشت و تا حدی در دسترس عموم مردم بود.

فهرست مطالب کتاب

دربارۀ نویسنده
مرد میدان
مقدمه
فصل اول: رفیق حیله‌گری که سریع نیست
فصل دوم: گرگ تو لباس بره
فصل سوم: شاگردان سال آخر
فصل چهارم: هلیونز
فصل پنجم: سایه تابستان
فصل ششم: طبیعت مهربان
فصل هفتم: زخم‌های نبرد
فصل هشتم: نیزارهای کوچک
فصل نهم: پیست مسابقه، تاوان خود را گرفت.
فصل دهم: چرا دویدیم؟