معرفی و دانلود کتاب فتوای تنهایی

معرفی کتاب فتوای تنهایی

کتاب فتوای تنهایی نوشته‌ی عاطفه حیدرنیا فتح آباد، شما را با رنج و اندوه زنی همراه می‌کند که طی اتفاقاتی معشوقه خود را از دست داده است و در تنهایی به سر می‌برد؛ داستان غم‌انگیزی که با خواندن آن حال و هوای متفاوتی را تجربه خواهید کرد.

کتاب فتوای تنهایی برای چه کسانی مناسب است؟

این اثر را به علاقمندان رمان‌های عاشقانه ایرانی پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب فتوای تنهایی می‌خوانیم:

این‌ها را که می‌شنوم، داغ دلم تازه‌تر می‌شود! سرم را به چهارچوب در می‌زنم و تمام تنم می‌سوزد و صدای هق هقم، گوش آسمان را هم کر می‌کند. چشم‌های متورم شده‌ام پر از اشک‌هایی می‌شود که گرمایشان پوست صورتم را می‌سوزاند. با مشت به سینه‌ام می‌کوبم و فریاد می‌زنم. فریاد می‌زنم و خون گریه می‌کنم. آخر چرا؟ چرا باید سرنوشت ما دو نفر اینگونه می‌شد؟ خدایا چرا؟ تو مگر نگفتی که خودت حواست به تمام بندگانت هست؟ او را چون یتیم و بی‌کس و کار دیدی اینگونه سرنوشتش را رقم زدی؟ اینگونه خار و ذلیل و سرشکسته‌اش کردی؟ مگر او جز انجام دستورات تو کاری انجام داده بود؟ مگر مال یتیمی را خورده بود و دلی را شکسته بود که اینگونه باید بی‌سر و صدا به خاک برود؟ مگر چه گناهی مرتکب شده بودیم که اینگونه شد؟ سرم را محکم‌تر می‌کوبم که جاری شدن مایعی را احساس می‌کنم، ولی توجهی نمی‌کنم و به شِکوه و شکایتم به خدا ادامه می‌دهم. خدایا، اصلاً او را به کنار! مگر من چه گناهی کرده بودم که تقاصش را باید اینگونه پس می‌دادم؟ من که چیزی جز دوست داشتن تو و او را یادم نمی‌آید!

تو خودت بگو! آیا تمام این اتفاقات حقمان بود که باید برایمان اتفاق می‌افتاد؟

اشک‌هایم بیش از پیش جاری می‌شود که در این لحظه در باز می‌شود و همان مرد سیاه پوشی که داخل رفته بود، خارج می‌شود و با دیدن من می‌ایستد و سنگینی نگاهش مانند بختکی بر جانم می‌افتد. سرم را از در بر‌می‌دارم و نگاهش می‌کنم.

پسری قد بلند و موهای بهم ریخته و لباس‌های سرتاپا سیاه رنگش در نگاه اول در ذوق هر انسانی می‌زند. بعد هم صورت پر از غم و اندوه و زرد رنگ و تکیه دادنش به دیوارهایی که بی‌روح و دل مرده است و انگار که قفسی دورمان کشیده شده و هر لحظه تنگ‌تر می‌شود، جلب توجه می‌کند. برای اینکه از او تشکر کنم و سر صحبت را با او باز کنم، بطری آب را بالا می‌برم و با حالی زار کمی تکانش می‌دهم و زیر لب تشکر می‌کنم که بعید می‌دانم صدایی از او خارج شده باشد. اما با این حال، سرش را برایم تکان می‌دهد و نگاهش را به پشت سرمان می‌دوزد.