معرفی و دانلود کتاب سپاس

معرفی کتاب سپاس

کتاب سپاس به قلم فرح رشیدی نامه‌ای از طرف مادر به فرزند است که با لحنی شاعرانه از فراز و فرودهای زندگی‌اش حرف می‌زند... مطالعه این داستان کمک می‌کند از فشاری که سنت‌ها بر دوش زنان می‌گذارد آگاه شویم و درکی عمیق‌تر از پیامدهای مردسالاری پیدا کنیم.

درباره کتاب سپاس:

هورفر راوی کتاب سپاس دختری است که در خانواده‌ای پدرسالار زندگی می‌کند. در خانه آن‌ها همیشه پدر حرف اول و آخر را می‌زند و هیچ احترامی برای نظرات دیگران قائل نیست. تصمیمات استبدادی او باری سنگین بر دوش فرزندانش خصوصا هورفر گذارد و او مجبور می‌شود مدرسه را ترک و در سن پایین ازدواج کند. او و همسرش یک زندگی خالی از محبت و عاطفه دارند و رازهایی که در طول زمان آشکار می‌شوند باعث می‌شود تحمل نامهربانی‌های همسر حتی سخت‌تر شود. با وجود همه ناملایماتی‌ها، هورفر تصمیم می‌گیرد راهی برای معنی دادن به رنج‌هایش پیدا کند. او که زنی لطیف و خوش‌ذوق است خاطراتش را هر شب در یک دفتر پنهانی می‌نویسد به این امید که روزی فرزندش داستان زندگی او را بخواند...

کتاب سپاس مناسب چه کسانی است؟

مطالعه این داستان معاصر به طرفداران رمان‌های ایرانی پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب سپاس می‌خوانیم:

پدر در خارج از خانه هم مردی بود یاری‌دهنده دستگیر مستمندان و کمک به همه، محال بود کسی نیازمند باشد و او احتیاجات آن‌ها را برطرف نکند و مورداحترام تمام فامیل و همسایه و دوست کسبه بود و بی‌نهایت به او احترام می‌گذاشتند و مورد اعتماد بود. اگر اختلافی در فامیل رخ می‌داد او قدم برمی‌داشت برای حل اختلافات و رسیدگی می‌کرد و همه به کلام او رأی او گوش می‌کردند و عمل می‌کردند.

برای هر کاری از او صلاح دید می‌شد؛ برای عروسی و عقد انتخاب داماد و عروس و یا حتی خرید خانه و انتخاب شغل در بازار و برای بستن هر معامله او حضور داشت. مخصوصاً برای بله‌بران و عقد حرف زدن او می‌بایست بالای مجلس قرار می‌گرفت با آن ابهت مردسالاری سخن می‌گفت دستور می‌داد و بقیه اطاعات می‌کردند و اگر داماد را پسند نمی‌کرد و یا خانواده عروس را وصلت انجام نمی‌شد و این موضوع او را سالارتر کرده بود و با این اخلاق رفتار برای ما جایی برای کلام و ابراز عقیده نمی‌گذاشت و هر روز خودرأی‌تر می‌شد و از بالا نگاه کردن به بقیه، پس به‌اجبار باید صبورانه گذر ایام می‌کردیم تا مدت‌زمانی که در خانه‌ی پدری هستیم پایان یابد.

و مسلماً هرکدام از ما فرزندان آرزوها و امیدهایی در دل می‌پروراندیم و یا در رؤیاهایمان پرورش می‌دادیم من بزرگ‌ترین خواهر خانه بودم و در دل شب‌های تاریک گاهی خاطراتم را در دفتر یادداشت می‌کردم یک‌بار خواهرم که چندین سال از من کوچک‌تر بود و تازه خواندن و نوشتن را یاد گرفته بود سؤال می‌کرد چه می‌نویسی چه می‌خوانی چرا کتاب تو جلد سیاه دارد؟ جواب می‌دادم بعضی از درس‌ها که خیلی مهم است یادداشت می‌کنم برای امتحان.