معرفی و دانلود کتاب رویای ابریشم

معرفی کتاب رویای ابریشم

معصومه هراتی صادق کتاب رویای ابریشم را با زبانی ساده و گیرا به رشته‌ی تحریر درآورده است و در آن تلخی‌ها و شیرینی‌های زندگی دختری سر به زیر به نام محیا را شرح می‌دهد که در دوران دبیرستان به سینما علاقه‌مند می‌شود، با پایان یافتن دبیرستان علاقه‌اش به سینما را پیگیری می‌کند و در همین مسیر درگیر یک رابطه‌ی عاشقانه نیز می‌شود.

درباره‌ی کتاب رویای ابریشم

کتاب رویای ابریشم به قلم معصومه هراتی صادق به رشته‌ی تحریر درآمده است. این کتاب داستان دختری نوجوان را روایت می‌کند که در یک شهر در جنوب ایران ساکن است. این دختر محیا نام دارد. تک دختر خانواده است و شخصیتی شاد و سرزنده دارد. مادرش معلم و پدرش صاحب یک شرکت هواپیمایی بزرگ است. او سال‌های مدرسه را یکی پس از دیگری پشت سر می‌گذاشت تا اینکه به سینما علاقه‌مند شد و به همراه پدرش برای شرکت در یک جشنواره‌ی فیلم به ایتالیا سفر کرد. سفر ایتالیا برای او تولدی دوباره را نوید می‌داد و او را به زندگی آینده‌اش نزدیک می‌کرد.

سفر محیا و پدرش به ایتالیا نقطه‌ی شروع کتاب رویای ابریشم است. بعد از آن، رمان فلش‌بک‌هایی به گذشته می‌زند و طی چهل و سه فصل سیر ماجراهایی که محیا و پدرش را به آن جا رسانده، توضیح می‌دهد. روند تحصیل محیا، ماجرای عاشقانه‌ای که درگیرش می‌شود و فراز و فرودهایی که در طی این مسیر طی می‌کند، داستان کتاب را تشکیل می‌دهد. نثر نویسنده نیز بسیار ساده است و فصل‌بندی کوتاه آن به خوشخوان‌تر شدن این اثر کمک کرده است.

کتاب رویای ابریشم با تلاش‌های انتشارات کتابداران به انتشار رسیده و در دسترس مخاطبین ایرانی قرار گرفته است.

کتاب رویای ابریشم برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب را به علاقه‌مندان ادبیات معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب رویای ابریشم می‌خوانیم

بی‌بی در حیاط و زیر شعله‌ی آفتاب نشسته بود و موهای حنایی رنگش را می‌بافت. صورت سفید و آن عینک دایره‌ای شکل که همیشه بر چشمان درشت و قهوه‌ای‌اش بود و حالا بر اثر تابش خورشید، ریز شده بود، از نظرم نمی‌رود. از دور هرازگاهی نگاهش می‌کردم. بیشتر از اینکه نوه‌ی دلسوزی باشم، کله‌شق بودم و لجباز. آن هم برای مادربزرگی که بیشترِ سال‌های عمرش را صرف نگهداری و پرستاری از من کرده بود. نمی‌دانم؛ شاید اینهمه بی‌هوایی و رنگارنگی، خصلت دوران نوجوانی بود. اینکه هیچوقت اشتباهاتمان را قبول نمی‌کنیم و دیواری کوتاهتر از دیگران نمی‌یابیم!

کودک که بودم؛ صبح‌ها هر موقع از خواب بیدار می‌شدم، بی بی را می‌دیدم. وقتی سوال می‌کردم مامان کجاست؟ یه لقمه نون و پنیر به دستم می‌داد و می‌گفت: «تا اینو بخوری مامانت هم میاد.» اکثراً باور می‌کردم و نمی‌دانستم که یک لقمه نان خوردن کجا و لنگ ظهر و آمدنِ مامان از مدرسه کجا! گاهی حوصله‌ام سر می‌رفت و بی بی برایم قصه می‌گفت. (قصه‌ی پیربابا و ملکه‌ی هفت دریا و کشاورز شلوارپلنگی و هفت کوتوله و...) بعضی وقت‌ها کنار دستش، موقعی که داشت قالی می‌بافت، خوابم می‌برد و گاهی هم در هپروت، همپای او قالیِ زندگی‌ام را رج می‌زدم و تار و پودش را با دستان کوچکم از همان روزها به هم می‌تنیدم.