معرفی و دانلود کتاب دفترهای واپسین - دفتر دوم: به رنگ پرتقالی

معرفی کتاب دفترهای واپسین - دفتر دوم: به رنگ پرتقالی

در کتاب دفترهای واپسین - دفتر دوم: به رنگ پرتقالی، به جهان رازآمیزی دعوتید که آمیزه‌ای از رویا، غم و خیال است. این جهان ساخته‌ی کلمات و اندیشه‌ی شاعر رنگ‌ها، احمدرضا احمدی است و در آن زندگی و مرگ به‌شکل توأمان وجود دارد.

درباره‌ی کتاب دفترهای واپسین - دفتر دوم: به رنگ پرتقالی

کودکانگی و خیال‌انگیزی دو ویژگی بارز در شعر احمدرضا احمدی است که نمود آن را می‌توان در داستان های کودک و نوجوانش نیز مشاهده کرد. او برای بیان حس خود از ساده‌ترین جملات استفاده می‌کند، اما پنجره‌ای که از آن به جهان پیرامونش چشم دوخته، چنان شیشه‌ی شفافی دارد که گویا اولین بار است حس خود را نسبت به پیرامونش بیان می‌کند. در مجموعه‌شعر دفترهای واپسین - دفتر دوم: به رنگ پرتقالی، عواطف شاعری را نظاره‌گر هستید که چون اشعار دفترهای دیگرش بسیار به مرگ می‌اندیشد و آن را جدی می‌گیرد.

در شعر احمدرضا احمدی نمادهایی وجود دارند که مدام تکرار می شوند، مثلاً قطار و راه‌آهن که معانی مختلفی را در بافت شعر به ذهن مخاطب منتقل می‌کنند. این مفاهیم می‌توانند در خدمت نوعی تجدید خاطره، توصیف گذر زمان یا در ارتباط با مرگ باشند، اما با اینکه او بسیار از مرگ سخن می‌گوید، لذت بردن از زیبایی‌های زندگی را تا واپسین دقایق نیز دوست دارد. بی‌دلیل نیست که در شعری از این مجموعه از چسباندن گل‌هایِ بنفشِ خشک‌شده بر وصیت‌نامه‌اش و لذت غلت زدن در میان ملافه‌های سفید در آخرین روز زندگی حرف می‌زند.

در مجموع، شعرهای این کتاب همچون تابلوی نقاشی آبرنگی هستند که لطافت و زیبایی را با هم به مخاطبان خود هدیه می‌دهند و حال‌و‌هوای ویژه‌ی شعرهای بی‌وزن اما موسیقایی شاعری را دارند که در عین یأس و اندوهی که روایت می‌کند، پیام‌آور عشق به زندگی است. کتاب حاضر از سوی انتشارات کتاب نشر نیکا منتشر شده و در دسترس علاقه‌مندان قرار دارد.

کتاب دفترهای واپسین - دفتر دوم: به رنگ پرتقالی مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به شعر معاصر فارسی که دوست دارند به جهان رنگین احمدرضا احمدی سفر کنند، از راه یافتن این مجموعه به کتابخانه‌شان غرق در لذت خواهند شد.

با احمدرضا احمدی بیشتر آشنا شویم

احمدرضا احمدی در سال 1319 در شهر کرمان چشم به جهان گشود. دوره‌ی ابتدایی را در شهر زادگاهش سپری و 7 سال بعد همراه با خانواده به تهران مهاجرت کرد و در مدرسه دارالفنون به تحصیل مشغول شد. در کودکی به شعر علاقه‌ی زیادی داشت و همین موضوع او را در بزرگسالی به سمت شعر کشاند. او با نظم و نثر و ادبیات کهن ایران آشنایی عمیقی داشت و اشعار نیمایی که او سرود دستمایه‌ای شد تا طرح متفاوتی را در شعر معاصر شروع و پی‌ریزی کند. احمدی اولین مجموعه شعرش را با عنوان «طرح» در سال 1340 منتشر کرد که مورد توجه بسیاری از شاعران و منتقدان در آن دهه قرار گرفت. او در دهه‌ی 40 به یکی از شاعران برگزیده‌ی معاصر پس از نیما و شاملو تبدیل شد.

او در ادبیات کودک و نوجوان هم نقش به‌سزایی داشته است و در سال 1378 سومین جایزه شعر خبرنگاران با مراسمی ویژه و خصوصی در خانه احمدرضا احمدی برگزار شد. هم‌چنین در سال 1378 کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تندیس مداد پرنده را در مراسم بزرگداشتش به او اهدا کرد. او در سال 1385 جایزه شعر بیژن جلالی را اخذ نمود و نامزد دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن در سال 1388 شد.

از دیگر کتاب‌های این شاعر معاصر می‌توان به کتاب‌های «ما روی زمین هستیم»، «عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود»، «لکه‌ای از عمر بر دیوار بود»، «از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی»، «هزار پله به دریا مانده است»، «ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم»، «قافیه در باد گم می‌شود»، «نثرهای یومیه» و «من فقط سفیدی اسب را گریستم» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دفترهای واپسین - دفتر دوم: به رنگ پرتقالی می‌خوانیم

زنی با لباس سیاه
از زنان کافه
آمد روبه‌روی من
نشست
گفتم: شب شما به‌خیر
آیا بیرون از کافه برف می‌آید؟
زن سکوت کرد
لباس سیاهش را
نشانم داد
در روی میز من
نه جغدی بود
نه کلاغی بود
لیوان‌ها از یخ پر بود
به زن گفتم:
صبح ساعت ده
پدرم را
به‌خاک سپردند
زن
بی‌اعتنا
به حرف من
به کنار میزی دیگر می‌رفت
پیرمردی روی صندلی به خواب رفته بود
یخ‌ها در لیوان
روی میزش
آب می‌شدند...

فهرست مطالب کتاب

ادامه‌ی روزها
بی‌رمقی برگ
مرثیه بنوازند
روی زمین قبرستان
هوای خاکستری
اتاق‌ها
ملافه‌های صبح‌گاهی
کودک و زن در خواب بودند
پنجره را در سرما و برف باز کردم
گمان ابر داشت
باغ
صدای پارازیت رادیو
شاید
نمی‌توانم
تکه‌های شکسته‌ی لیوان
کبریت
رادیو برنامه‌ی آشپزی دارد
در پاریس است
سینمای میدان
دب‌اکبر ساکت است
چای سرد شد
تابستان طولانی
سایه‌ی نخل
تخت‌خواب واقعی
صاحب‌خانه
تخت‌خواب سربازخانه
لباس‌های کهنه و مندرس
انگورها، دختران
حجم مهتاب
از شبنم‌های خاک
نه از بام‌های خالی
این احتمال بود
وقوع گردباد
از کوچه عبور کنیم
بسته‌های بیسکویت
روی زمین
پرنده‌ها از سرما
شب دشوار
پل درحال ریزش
در زیر آسمان آبی
تکرار فنجان‌های چای
حافظه
کافه‌ی زیرزمینی
نخستین صبح
پارکت سرد
پرستاران
صدای کبوتران
مرگ خسته می‌شود
قلب من
پرنده بی‌خبر بود
دیگر پلک نمی‌زنی
هنوز دیر نیست
صبح جمعه
از نور آفتاب
وقتی که مادرم مُرد
از یک زمانی
قایقی شکسته
آن مهمانان
سنگ‌فرش خیابان
بیرون از کافه