معرفی و دانلود کتاب خانه کوچک ما

معرفی کتاب خانه کوچک ما

کتاب خانه کوچک ما مجموعه داستانی از داریوش احمدی است که برنده‌ی اولین دوره‌ی جایزه‌ی شیراز شده. داستان‌های کوتاه این مجموعه، اکثرا، دارای خط داستانی قوی و فضاهایی وهم‌آلود و دلهره‌آور بر پایه‌ی واقعیت هستند که با فرهنگ و آداب و رسوم مردم خوزستان در هم تنیده و روایت‌هایی خواندنی را به وجود آورده است.

درباره‌ی کتاب خانه‌ی کوچک ما

مجموعه داستان خانه‌ی کوچک ما که بسیار مورد توجه منتقدان و جشنواره‌های گوناگون قرار گرفته، شامل 12 داستان جذاب است که بیشتر آن‌ها به شکلی خاطره‌گونه، و با استفاده از روایت‌های ساده خطی، قصه‌هایی پرکشش و خواندنی را برای مخاطب تعریف می‌کنند. داریوش احمدی، راوی بیشتر این داستان‌ها را، اول شخص انتخاب کرده است در نتیجه بسیاری از داستان‌ها، به خاطره‌ای ساده شباهت دارند؛ اما این سادگی در روایت، از ارزش ادبی داستان‌ها کم نمی‌کند. در واقع، همین راوی اول شخصی که اتفاقات را بسیار ساده و سرراست تعریف می‌کند، مخاطب را به احساسات، عواطف و حالات درونی شخصیت اصلی نزدیک‌تر می‌کند و باعث می‌شود در بسیاری از موارد، فضاهای ترسناک، دلشوره‌آور و وهم‌آلود داستان‌ها، تاثیر عمیق‌تری بر مخاطبان بگذارد.

بیشتر داستان‌های کتاب خانه‌ی کوچک ما، فضایی معمایی و دلهره‌آور دارند. این داستان‌ها با استفاده از زمینه‌ها و نشانه‌های فرهنگ و آداب‌ورسوم خوزستان، که مکان بیشتر شکل‌گیری داستان‌های کتاب هستند، واقعی‌تر و باورپذیرتر شده‌اند؛ این فضاهای معمایی در اکثر داستان‌های کتاب نظیر «به داری بگو خیلی نامردی»، «تمرین در شبی تاریک» و «خانه‌ی کوچک ما» دیده می‌شود. از عناصر دیگری که در داستان‌های این مجموعه خودنمایی می‌کند، عنصر طنز است که عموما با تراژدی در هم می‌آمیزد و ترکیبی سنگین و تأثیرگذار می‌آفریند و در ذهن مخاطب خوش می‌نشیند.

مضمون بیشتر داستان‌های کتاب را می‌توان روند رو به زوال انسان و ناپایداری آینده، گذشته و حتی حال آدمی دانست. با این حال، هر داستان، برای خود، دنیایی کشف‌کردنی و جذاب دارد. برخی داستان‌های کتاب خانه‌ی کوچک ما چندلایه و تمثیلی‌اند و با خواندن آن‌ها، نه فقط داستانی معمایی و جذاب می‌خوانید، بلکه می‌توانید الگویی پیچیده‌تر از روابط اجتماعی و انسانی را به صورت ساده شده تماشا کنید.

با وجود همه‌ی این نکات، باید گفت، کتاب خانه‌ی کوچک ما یکی از بهترین مجموعه داستان‌های سال‌های اخیر به‌شمار می‌رود که داستان‌هایی سرزنده، خواندنی، جذاب و در عین حال ساده دارد و برای کسانی که به ادبیات فرم‌گرا علاقه‌ی چندانی ندارند، نعمتی به حساب می‌آید. کتاب خانه‌ی کوچک ما را نشر نیماژ به چاپ رسانده است.

جوایز و افتخارات کتاب خانه‌ی کوچک ما

• برنده‌ی اولین دوره‌ی جایزه‌ی شیراز
• تقدیر ویژه در جایزه‌ی جلال آل احمد
• کاندید جایزه‌ی هفت اقلیم

در نکوداشت کتاب خانه‌ی کوچک ما

• می‌توان مجموعه‌ی خانه ی کوچک ما را یکی از جذاب‌ترین و پرکشش‌ترین مجموعه‌های منتشرشده طی این سال‌ها دانست که به رغم زبان یکسان و یکنواخت داستان‌ها، به مدد ایده‌های درخشانش، هم برای مخاطب خاص دلنشین است و هم استعداد این را دارد که مخاطب عام را با قصه‌های جذابی که تعریف می‌کند، احتمالا به وجد آورد. (آرش آذرپناه، داستان‌نویس و منتقد)

کتاب خانه‌ی کوچک ما برای چه کسانی مناسب است؟

خواندن مجموعه داستان خانه‌ی کوچک ما به همه‌ی علاقه‌مندان به داستان کوتاه فارسی توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب خانه کوچک ما می‌خوانیم

گفتم: «جای شما خالی بود. با تاکسی‌تلفنی رفتم تا پای یه کوه بلند. یه ساعت طول کشید تا از کوه رفتیم بالا. بیچاره راننده پیرمرد بود. خیلی خسته شد. اما در عوض، پول خوبی بهش دادم. یه زیلو پهن کردم روی تخته‌سنگی و بساط رو چیدم. پتو و بالش هم با خودم برده بودم. همه‌چیز ردیف بود. هم چای، هم پسته، هم معجون سگی. هیچ‌وقت کباب، این‌قدر به دهنم مزه نکرده بود. راننده، یه‌کم بدعنق بود. اما خب، بعد که براش ریختم، عنقش باز شد. خودش می‌گفت: «فکر نمی‌کردم مسافر این‌جوری هم پیدا بشه.» بیشتر دوست داشت تنها باشه. جل‌وپلاسش را برد روی یه تخته‌سنگ دیگه‌ای پهن کرد و تا عصر همون‌جا خوابید. بیچاره اونم مثل من غصه‌دار بود. بعضی‌وقتا که از خود بیخود می‌شدم و داد می‌زدم و به دنیا فحش خواهر و مادر می‌دادم، سرش را از روی بالش بلند می‌کرد و با ترس نگاهم می‌کرد. عجب هوایی بود! تا چشم کار می‌کرد، کوه بود و بیابون و سبزه‌زار، و پرنده‌های مهاجری که آسمون رو قُرُق کرده بودند و به شکلای هندسی می‌رفتند. گاهی لوزی می‌شدند، گاهی مثلث. و اون‌قدر اوج می‌گرفتن که دیگه نمی‌دیدم‌شون. یه‌آن گم‌شون می‌کردم و بعد که پیداشون می‌کردم، دوباره توی نگاهم گم می‌شدن. روزِ خوبی بود. به‌خاطر این خوب بود که هرچه منتظر شدم، پیداش نشد. فکر نکنم دیگه هم پیداش بشه. حس می‌کنم برای همیشه ریشه‌کن شد و رفت. اما راستش، من این بیماری رو دوست داشتم. انگار بهش عادت کرده بودم دکتر.»

با بی‌حوصلگی گفت: «این‌جور دردها، همیشه برخلاف انتظار بیمار پیداشون می‌شه. یه حالت غافلگیری دارند.»

گفتم: «پس چرا چند روزه که دیگه بدنم درد نمی‌کنه؟ سرفه هم نمی‌کنم. نفسم هم بند نمیاد. خسته هم نمی‌شم. هر‌چه هم می‌خورم، بالا نمیارم؟»

همین‌طور که توی چشم‌هام نگاه می‌کرد، دلسوزی‌اش را می‌دیدم. نمی‌دانست چه بگوید.

فهرست مطالب کتاب

به داری بگو خیلی نامردی
در غروبی رنگ‌پریده
تمرین در شبی تاریک
اجنه‌ها
جانی‌گیتار
چه دنیایی بود!
کابوس‌های بیداری
پروانه‌ها
لالی: (یک خاطره)
در مکانی مقدس
خانه‌ی کوچک ما
طلسم