معرفی و دانلود کتاب ای دل آوای عشق سر کن...

معرفی کتاب ای دل آوای عشق سر کن...

کتاب ای دل آوای عشق سر کن... با مضمونی عاشقانه به قلم زهرا دانش، عشق بی‌فرجام آوا و امیرارسلان را به تصویر می‌کشد.

در زندگی گاه‌ و ‌بی‌گاه باید گذشت. گذشت از هر چه که دوستش‌ دارید، هر چه که برای بدست ‌آوردنش جوانی، زیبایی یا ثروتتان را گذاشته‌اید، هر چه که به تاوانش اشک‌ها ریخته‌اید و هر کس که احساساتتان را نثارش کرده‌اید. گاهی نمی‌خواهید اما سرنوشت با شما کاری می‌کند که مجبور می‌شوید همه چیز را رها کنید و بگذرید.

زهرا دانش در این کتاب قصد دارد زیر تمام دوست‌ داشتن‌های دروغین دنیا بزند و با‌ صداقت از اعماق دل آوای عشق سر کند...

در بخشی از کتاب ای دل آوای عشق سر کن... می‌خوانیم:

داشتم زیباترین روزهای زندگیم را سپری می‌کردم، روزهای عاشقی و دلباختگی. روزهایی که از هر‌ نفس امیر آرامش می‌گرفتم. خوشبختی را با ذره‌ ذره‌ی وجودم لمس می‌کردم. انگار تازه معنای واقعی خوشبختی را فهمیده ‌بودم. انگار این احساس زیبا بود که همه‌ی وجودم را در بر گرفته‌بود و درونم را دگرگون می‌کرد...

دیگر بیشتر وقتم را با امیر می‌گذراندم. اکثر شب‌ها که کارم در بیمارستان تمام می‌شد، به‌ دنبالم می‌آمد و شام را با هم صرف می‌کردیم. البته این رابطه‌ی عاشقانه ما از چشم بچه‌ها پنهان نماند و به‌ پیشنهاد من قرار شد روز تولدم، در خانه‌ی امیرارسلان که تازگی پدرش به‌ نامش زده‌ بود، به دوستان و همکاران نزدیکمان سور بدهیم. ساعت حدودا سه‌ و‌ چهار بعد‌ از‌ ظهر یک‌ روز پاییزی، امیرارسلان به‌ دنبال من و باران آمد. با‌ هم به خانه‌اش رفتیم تا وسایل مهمانی شب را آماده کنیم.

یک‌ آپارتمان دوازده‌ طبقه، وارد واحد امیرارسلان شدیم. یک‌ خانه دویست‌ متری مبله. نقشه‌ی خانه حرف نداشت. یک‌ لحظه در رویاهایم خودم را توی لباس عروس دیدم که با امیر به این خانه آمدیم تا زندگی مشترکمان را شروع کنیم. و باز این من بودم که خودم را به‌ آغوش رویاهای امیرارسلان سپردم و لبخندی سرشار از آرامش برلبانم نقش بست...

مبل‌هایی را که با سلیقه وسط پذیرایی چیده‌ شده‌ بود، با کمک باران دور تا دور خونه گذاشتیم. بادکنک‌ها و وسایل تزئینی را به دیوار آویزان کردیم. بالای سالن، کنار شومینه یک‌ مبل دو‌ نفره‌ی سلطنتی با روکش مخمل گل‌بهی‌ رنگ برای من گذاشته‌شد، بالای سر مبل یک‌ عکس دو‌ نفره بزرگ از خودم و امیرارسلان به دیوار زدم. عکسی که دو‌ سه هفته پیش در پارک حاشیه‌ی زاینده‌رود با هم گرفته‌ بودیم.