معرفی و دانلود کتاب اشتیاق یخی

معرفی کتاب اشتیاق یخی

تری لین جانسون در کتاب اشتیاق یخی، ماجرای دختری نوجوان را به تصویر می‌کشد که بعد از مرگ پدرش تصمیم می‌گیرد تا با شرکت در مسابقه‌ی سورتمه سواری و برنده شدن در آن آرزوی دیرینه‌ی او را برآورده سازد. این رمان معروف در سال 2014 جایزه Cybils را از آن خود کرده است.

درباره کتاب اشتیاق یخی:

ویکتوریا می‌خواهد در مسابقه سورتمه‌سواری شرکت کند. او برای برنده شدن در این مسابقه به سگ‌های جدید و تازه نفس نیاز دارد، اما مادرش اجازه‌‌ی خرید سگ‌های جدید را به او نمی‌دهد. برای همین ویکتوریا دست به کار شده و به تنهایی برای پیدا کردن سگ‌های مورد نیازش خانه را ترک می‌کند.

در ادامه داستان ویکتوریا به دلیل مسیر میان‌بری اشتباه، راه خود را گم می‌کند و در همان زمان با پسری جوان به نام کریس روبه‌رو می‌شود که به همراه اتومبیلش تصادف کرده و در میان برف‌ها گرفتار شده است. ویکتوریا تصمیم می‌گیرد به کریس کمک کند و همین موضوع سرآغاز داستان جذاب اشتیاق یخی (Ice dogs) را رقم می‌زند؛ چرا که کریس این منطقه را نمی‌شناسد و ویکتوریا نیز به دلیل سهل انگاری او، نقشه‌ی خود را گم می‌کند.

کریس و ویکتوریا کم کم به دلیل تمام شدن اقلام خوراکی و افت دما با شرایط سختی مواجه می‌شوند. اما ویکتوریا سعی دارد تا با استفاده از خاطرات و دانش پدرش راه نجاتی برای خود و کریس پیدا کند.

جوایز و افتخارات اشتیاق یخی:

- نامزد جایزه کتاب مریلند دوروتی کانفیلد فیشر در سال 2016
- نامزد جایزه کتاب دانشجویی ماین در سال 2015
- نامزد جایزه کتاب کودک و نوجوان Dorothy Canfield Fisher در سال 2016
- نامزد جایزه برترین کتاب سال به انتخاب کودکان در سال 2015
- برنده جایزه CYBILS در سال 2014

نکوداشت‌های کتاب اشتیاق یخی:

- مخاطبین تا انتها میخکوب خواهند ماند. (Publishers Weekly)
- خوش ساخت، تکان دهنده و جذاب. (Kirkus Reviews)
- یک داستان ماجرایی لذت بخش. (School Library Journal)

کتاب اشتیاق یخی مناسب چه کسانی است؟

نوحوانان علاقه‌مند به داستان‌های ماجراجویانه و مهیج از خواندن این کتاب لذت خواهند برد.

در بخشی از کتاب اشتیاق یخی می‌خوانیم:

مامانم کیفش را روی کابینت آشپزخانه کوبید و نان، پنیر و خیارش را از توی یخچال برداشت و گفت: «حاضر نیستم ببرمت یه سگ‌پروری دیگه. سگ‌های جِرِمی کوک همچین هم از اون سگ‌هایی که خودت داری بهتر نیستن. در‌ ضمن، سگ سگه دیگه! ما که این همه داریم.»

سرم را بالا گرفتم، به چشم‌هایش زُل زدم و گفتم: «از حرف زدنت معلومه چقدر از این چیزها سرت می‌شه! چون هر سگی، سگ نیست!»

هر وقت سر این چیزها با‌هم جَر‌ و‌ بحثمان می‌شد، حسابی روحیه‌ام را آماده می‌کردم. چند ماهی بود که منتظر بودم تصمیم برگشتنش به سیاتل را به من بگوید. حتی وقتی از بزرگ شدن توی شهر حرف می‌زد، این موضوع توی چشم‌هایش پیدا بود. هر وقت مامان بزرگ تلفن می‌کرد، می‌دانستم می‌خواهد مامان را راضی کند برویم و نزدیک او زندگی کنیم.

مامان طوری به من نگاه می‌کرد که انگار من با این کارم حرف او را تأیید کرده بودم.

«تو شونزده تا سگ داری. می‌تونی از بین همون‌ها چند تا رو انتخاب کنی. حتماً عموت هم می‌تونه بهت بگه برای مسابقه‌های گرگ کدوم‌هاشون رو ببری.»

«اولاً گرگ نه و گرگ سفید! ثانیاً، لازم نکرده اون بگه؛ خودم بلدم. پدر خوب بهم یاد داده چیکار کنم.» می‌دانستم این کار درستی نیست؛ اما باید کاری را می‌کردم که مجبور بودم. اگر هم می‌گفت قرار است از آن جا به سیاتل برویم، آن وقت می‌دانستم چه جوابی بدهم. اگر می‌خواست، می‌توانست خودش تنهایی برود؛ اما من هیچ جا نمی‌رفتم. من و سگ‌ها همان جا می‌ماندیم؛ تمام شد و رفت.