معرفی و دانلود کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان

معرفی کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان

کتابی پرفروش از براک کلارک که همه چیز دارد: طنز پوچ و سیاه، داستان کارآگاهی و معمایی،زندگی‌نامه و داستانی درباره‌ی کتاب‌ها! کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان داستان شخصی به نام سام پولسیفر است که کاملاً تصادفی خانه‌ی امیلی دیکنسون را به آتش می‌کشد و دو نفر را ناخواسته می‌کشد. او پس از آزادی از زندان، زندگی جدیدی را شروع می‌کند؛ اما خبر آتش گرفتن خانه‌ی نویسندگان در نیوانگلند، سام را در مظان اتهام قرار می‌دهد. سام که بی‌تقصیر است، حالا باید خودش آتش‌افروز واقعی را بیابد.

درباره‌ی کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان

راوی کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان (An Arsonist's Guide to Writers' Homes in New England) خیلی تصادفی خانه‌ی امیلی دیکنسون را به آتش می‌کشد و میراث بزرگ فرهنگی شهر ماساچوست را نابود می‌کند. اما او به‌خاطر چنین جرمی به زندان نمی‌افتد؛ بلکه در جریان این آتش‌سوزی دو شهروند را نادانسته به قتل می‌رساند! نام او سام پولسیفر (Sam Pulsifer) است؛ ترکیبی از یک فرد ترسو (pusillanimous) و شیطان‌صفت (Lucifer). او به ده سال زندان محکوم می‌شود و پس از آزاد شدن از زندان، دوباره جریان سوزاندن خانه‌های نویسندگان به راه می‌افتد. اما این‌بار دیگر سام هیچ تقصیری ندارد. واقعاً هیچ تقصیری!

سام هیچ‌وقت قصد نداشت که به یک آتش‌افروز تبدیل شود. اما به آتش کشیدن خانه‌ی دیکنسون، نامه‌های عجیبی را به سوی او روانه کرد. از یک سو طرفداران ادبی که خشم خود را در نامه‌هایشان نشان می‌دادند و از دیگر سو دیوانه‌هایی که از او خواسته بودند خانه‌های نویسندگان بیشتری را به آتش بکشد. حتی فردی می‌خواهد خانه‌ی رالف والدو امرسون را به آتش بکشد؛ زیرا پدر و مادرش نام مزخرف والدو را برای او انتخاب کرده بودند! اما سام نمی‌خواهد به خواسته‌های طرفدارانش جامه‌ی عمل بپوشاند. او پس از آزادی از زندان به کالج می‌رود و در رشته‌ی دانش بسته‌بندی فارغ‌التحصیل می‌شود. پس از پایان تحصیلاتش با زنی زیبا به نام آن‌مری آشنا می‌شود و او را به صرف شام دعوت می‌کند. مدتی بعد، سام و آن‌مری با یکدیگر ازدواج می‌کنند و در حومه‌ی شهر در مکانی بسیار ساکت و دور از خانه‌ی امیلی دیکنسون ساکن می‌شوند. براک کلارک (Brock Clarke) داستان راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان در نیوانگلند را از زمانی شروع می‌کند که سام زندگی آرامی با همسر و دو فرزندش دارد؛ اما شروع دوباره‌ی آتش‌سوزی خانه‌ی نویسندگان، همه‌ی توجه‌ها را به سمت او جلب می‌کند.

سام مطمئن است که او خانه‌ی نویسندگان مشهور نیوانگلند مانند رابرت فراست، ادوارد بلامی و مارک تواین را به آتش نکشیده است. پس تنها راهی که برایش باقی می‌ماند، کشف هویت این آتش‌افروز گمنام است. سام تصمیم می‌گیرد همه‌ی آن 137 نفری را که به او نامه نوشته‌اند، پیدا کند و با هر کدام از آن‌ها روبرو شود. عزم او برای یافتن این شخصْ اسرار خانوادگی، ذات انسان و مهم‌تر از همه، میراث ادبی آمریکا را آشکار می‌کند. آن‌چه سام در نهایت به آن می‌رسد، درعین غم‌انگیز بودن، خنده‌دار است.

براک کلارک در رمان راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان در نیوانگلند خاطرات سام را با رمان پلیسی و کارآگاهی سبک نوآر ترکیب می‌کند و با طنز درخشانش هر چیز مربوط به کتاب و ادبیات را از زیر تیغ نقد می‌گذراند: جلسات پرسش و پاسخ طاقت‌فرسایی که نویسندگان باید آن را تحمل کنند، موزه‌های فرسوده‌ای که از خانه‌ی نویسندگان به وجود آمده و هیچ‌کس به آن‌ها سر نمی‌زند، باشگاه‌های کتاب‌خوانی، منتقدان ادبی، کتاب‌فروشی‌ها، استادان دانشگاه، زندگی‌نامه‌نویسان، کتابداران و حتی طرفداران پروپاقرص کتاب هری پاتر! سام در میانه‌ی تحقیقاتش، به دنبال جواب پرسشی مهم است: «آیا کتاب‌ها، حتی اگر بد باشند، برای ما خوب هستند؟»

کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان را با ترجمه‌ی الهام عسکری و چاپ نشر نیماژ‌ بخوانید.

جوایز و افتخارات کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان

• نامزد جایزه‌ی انجمن نویسندگان میدلند برای داستان بزرگسالان
• پرفروش‌ترین اثر براک کلارک در کشورهای انگلیسی‌زبان
• ترجمه شدن به چند زبان

نکوداشت‌های کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان

• ترکیبی از زندگی دانشگاهی آمریکایی، مصرف‌گرایی، والدین سالخورده و یک زندگی کشدار در حومه‌ی شهر. سام در کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان در نیوانگلند، مدام به معنای ادبیات و داستان‌سرایی می‌اندیشد. براک کلارک عقیده دارد کتاب‌ها فقط شما را خوشحال نمی‌کنند؛ بلکه‌ بسیار مهم‌تر از این هستند. (گاردین)
• رمان راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان به اندازه‌ی عنوانش عجیب است. براک کلارک در این کتاب سیمای یک طنزنویس مبتکر و درخشان را دارد. (نیویورک تایمز)
• طنز خشک و بی‌روح کلارک ملغمه‌ای از هر چیز ادبی است. (نیویورکر)
• سم پولسیفر احتمالاً‌ فداکارترین و بدشانس‌ترین آتش‌افروزی است که تابه‌حال با آن روبه‌رو شده‌اید! براک کلارک با مهارتی مثال‌زدنی موفق می‌شود مجموعه‌ای از سناریوهای پوچ‌گرایانه و شخصیت‌های عجیب را خلق کند. (ایندیپندنت)
• چهارمین کتاب براک کلارک‌، داستان لذت‌بخش و عجیب یک آتش‌افروز و قاتل تصادفی است که خوانندگان را به یک ماجراجویی چندلایه در ادبیات، دروغ، عشق و زندگی می‌برد. (پابلیشرز ویکلی)

کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به کمدی‌های سیاه و پوچ علاقه دارید، کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان را بخوانید.

در بخشی از کتاب راهنمای به آتش کشیدن خانه نویسندگان می‌خوانیم

فایده‌ای نداشت. این کارها هرگز فایده‌ای ندارد. حتی نمی‌شود گذشته را تکرار کرد. کتاب‌هایی را که زمانی چنان خردمندانه و مهم می‌دانستم به‌نظرم بی‌نهایت معمولی می‌آمدند و اصلاً نمی‌توانستم با تمرکز بخوانمشان. به‌جای آنکه فکر کنم گَتسبی بزرگ44 بود یا نبود، ذهنم درگیر خرده‌های پنیر کبابی می‌شد که به ریش پروفسوریِ دکتر ملتون چسبیده بود. بالاخره به امیلی دیکینسون رسیدیم. استاد گفت که اگر خانه‌ی امیلی دیکینسون فقید سال‌ها پیش در آتش نسوخته بود، حتماً کلاس را برای بازدید به آنجا می‌برد و به ذهنش فشار آورد که نام آن تبه‌کار آتش‌زن را به‌خاطر بیاورد. هیچ تمایل نداشتم که داستانم را بگویم این را خیلی خوب حس می‌کردم. پس برای نجات خودم از بازپرسی و تهمت‌های قریب‌الوقوع و تلاش بیهوده‌ام برای رد اتهام وانمود کردم سرفه‌ام گرفته، به‌طرف سرویس‌بهداشتی دویدم و تا پایان‌ترم در کلاس شرکت نکردم. آن ترم از آن واحد D گرفتم و نیفتادم به همان دلیل که بقیه‌ی واحدهای انگلیسی را با D پاس کردم: کالج در هیچ درسی هیچ دانشجویی را نمی‌انداخت، چون به شهریه‌ها احتیاج داشتند و نمی‌خواستند هیچ‌کس ترک‌تحصیل کند. ظاهر کالج هم خیلی بد بود. گچ دیوارِ راهروها ریخته بود. سقف‌های طبله‌کرده موقتاً بسته شده بودند. حتی صلیب‌های روی دیوار کلاس‌ها نیاز به مرمت داشتند. بنابراین، یک دلیلم برای ترک رشته‌ی انگلیسی نمرات بدم بود؛ اما دلیل دیگری هم داشت، دلیل بزرگ‌تری داشت: نمی‌توانستم این فکر را از ذهنم بیرون کنم که باید کار دیگری انجام بدهم، کاری که تا آن زمان انجام نداده یا اصلاً به آن فکر نکرده بودم، کاری جدید و بهتر. در کلاسِ قرون‌وسطی که مثلاً باید زبان انگلیسی کهن و زبان بِیُوولف و گرِندِل را می‌آموختم، تنها یک صدا در گوشم بود: باید کار دیگه‌ای بکنی. و می‌پرسید: دیگه چه‌کاری؟ دیگه چی؟ عجیب بود. ازآنجاکه من آدم پی‌گیری نبودم، هرگز در زندگی با صدای بلند چنین چیزی نپرسیده بودم: دیگه چی؟ صدا در گوش‌هایم بود و به‌جای من می‌پرسید.