زندگینامه و دانلود بهترین کتاب‌های میخاییل زوشنکو
میخاییل زوشنکو مشهورترین و پرفروش‌ترین طنزپرداز ادبیات روسیه از دهه‌ی بیست تا چهل میلادی است. آثار این نویسنده که به انتقاد و تمسخر صاحبان قدرت در روسیه و شوروی می‌پرداخت، میان عامه‌ی مخاطبان محبوبیت قابل‌توجهی داشت. از میان کتاب‌های او می‌توان به «حمام‌ها و آدم‌ها» و «آدم‌های مضطرب» اشاره کرد.
زندگینامه میخاییل زوشنکو
میخاییل زوشنکو (Mikhail Zoshchenko) دهم اوت سال 1895 میلادی در سن پترزبورگ روسیه به دنیا آمد. (البته باید گفت که منبع این گزاره، کتاب خودزندگی‌نامه‌ی او در دهه‌ی پنجاه است و برخی منابع اظهار داشته‌اند که او در سن پترزبورگ متولد نشده، بلکه زاده‌ی پولتاوا واقع در اوکراین بوده است). مادر زوشنکو زنی روس بود و پدرش، یک هنرمند موزائیک‌ساز اوکراینی که در یکی از پروژه‌های خود، طراحی دکوراسیون خارجی موزه‌ی سوورف، واقع در سن پترزبورگ را برعهده داشت.
میخائیل زوشینکا برای تحصیل به دانشکده‌ی حقوق دانشگاه سن پترزبورگ رفت، اما به‌علت مشکلات مالی، موفق نشد که تحصیلات خود را به پایان برساند. او در جنگ جهانی اول حضور داشت و در مقام یک افسر نظامی به کشورش خدمت کرد. اما میراث برجای‌مانده از این جنگ برای میخاییل زوشنکو، زخم‌ها و جراحت‌های متعددی بود که چندین‌بار حیات او را به خطر انداختند و بر ادامه‌ی مسیر زندگی‌اش سایه افکندند. او پس از جنگ جهانی اول، در دوران جنگ داخلی روسیه و پیش از آنکه به دلیل مشکلات جسمانی‌اش مرخص شود، به «ارتش سرخ» خدمت می‌کرد.
فعالیت‌های هنری و سیاسی میخاییل زوشنکو
میخاییل زاشنکوه در مسیر فعالیت‌های خود، در همراهی با تعدادی از نویسندگان روسیه‌ی شوروی که عقاید و فعالیت‌های مشابهی داشتند، گروه «برادران سراپیون» را تشکیل داد. آن‌ها گروهی سوسیالیست بودند که در مکان‌های عمومی مختلفی، اعم از کافه‌ها و کتاب‌خانه‌ها، دور هم جمع می‌شدند و به تبادل نظر می‌پرداختند. از میان افرادی که در این گروه حضور داشتند، می‌توان به ویکتور شکلوفسکی، ولادیمیر پوزنر و کورنی چوکوفسکی اشاره کرد. میخاییل زوشنکو در کارنامه‌ی حرفه‌ای خود، نوشتن برای رده‌های سنی متنوعی را دارد. برای مثال او در سال 1940، یک مجموعه داستان کودک و نوجوان، درباره‌ی ولادیمیر لنین را منتشر کرد.
زوشنکو در دهه‌ی بیست میلادی، با نوشتن آثار «ساتیر» یا هجوگرا و با بهره بردن از سادگی کلام، میان مردمان روسیه شهرت فراوانی پیدا کرد. این نویسنده‌ی طنزپرداز در سال 1948، پس از آنکه مخالفت خود را با دکترین ژدانف (مرام فرهنگی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی) اعلام کرد، تا زمان مرگش در فقر زندگی کرد. زوشنکو سرانجام در بیست‌ودوم ژوئیه‌ی سال 1958، در سن پترزبورگ از دنیا رفت.
بهترین کتاب‌های میخاییل زوشنکو
کتاب حمام‌ها و آدم‌ها (Scenes from the Bathhouse): در این کتاب طنزآمیز انتقادی، میخاییل زوشنکو با بهره بردن از زبان طنز و کاربست آرایه‌ها و توصیفات ساده و شیوا، به دوره‌ای از تاریخ روسیه می‌پردازد که آزادی اندیشه و رفاه زیستی، در آن دیده نمی‌شد. این مجموعه داستان کوتاه، حاوی نگاهی انتقادی نسبت به سیستم کمونیستی روسیه است. با مراجعه به سایت یا اپلیکیشن کتابراه، می‌توانید کتاب صوتی حمام‌ها و آدم‌ها که از بهترین کتاب‌های میخاییل زوشنکو به‌شمار می‌رود را دریافت کنید و بشنوید.
کتاب آدم‌های مضطرب (Nervous People and Other Satires): این اثر، دریچه‌ای ارزشمند رو به سوی روسیه‌ی دهه‌ی بیست و سی، تحت حاکمیت شوروی است. اثری کمدی و مفرح که در رویکرد خود، واجد لحنی انتقادی و تندوتیز است. زوشنکو در این کتاب، در باب روابط زناشویی، زندگی جمعی و آپارتمان‌های شلوغ روسیه قلم‌فرسایی کرده است.
سبک نگارش و دیدگاه‌های میخاییل زوشنکو
میخاییل زوشنکو سبک خود را متأثر از نقطه‌دید عریان و مستقیم «احمق مبارک (holy fool)» یا «مجنون المسیح (Foolishness for Christ)» روسی توصیف کرده است، مجنون المسیح، به ترک گفتن تمام ارزش‌های دنیوی در راستای دست‌یابی به ریاضت‌طلبی یا زیست مذهبی، گفته می‌شود. به قول خود زوشنکو، علل موفقیت او را باید در ساده‌نویسی و کاربست جملات کوتاه جست‌وجو کرد.
این نویسنده در نوشته‌های خود، با تمایل به سبک کمدی «ددپن» (معروف به «کمدی خشک» که حالت پارودیک دارد)، به تمسخر صاحبان قدرت و مسئولان و حاکمان روسیه می‌پرداخت و همین بود که نوشته‌های او را در چشم مردم، دل‌پذیر و لذت‌بخش جلوه می‌داد. منتقدانِ آثار او اظهار کرده‌اند که همین رویکرد «ضد قدرت» بود که موجب شد آثار میخاییل زوشنکو، برای عوام ملموس و قابل درک باشد. زوشنکو در یکی از صحبت‌های خود ادعا کرده بود که طنزهای سیاسی و تمامی آثارش، «فشرده» هستند و همین ویژگی است که مخاطبان زیادی، ازجمله «فقرا» را به خود جذب می‌کند.
شهرت میخاییل زوشنکو و سبک اسکاز
ممکن است که در خارج از مرزهای کشور روسیه، میخاییل زوشنکو نویسنده‌ی چندان شناخته‌شده‌ی نباشد، اما واقعیت این است که او محبوب‌ترین طنزنویس ادبیات روسیه از دهه‌ی بیست تا چهل میلادی محسوب می‌شود. حتی با وجود آنکه زوشنکو از اتحادیه‌ی نویسندگان روسیه اخراج شد و انتشار کتاب‌هایش غیرقانونی اعلام شدند، اما او همچنان مشهورترین نویسنده‌ی طنزپرداز روسیه بود.
میخاییل زوشنکو در آثارش به ابهامات دوران پساانقلاب بلشویک پرداخت و برای این بررسی ظریف و ادبی خود، از تکنیک سنتی «اسکاز» بهره برد که درواقع به نوعی ادبیات فولکوریک گفته می‌شود. در این سبک، دو راوی برای روایت انتخاب می‌شود و این دو راوی، در در ارتباط با یکدیگر داستان را پیش می‌برند.
