معرفی و دانلود کتاب چیزهای تیز

معرفی کتاب چیزهای تیز

قتل دو دختر بچه به شکلی فجیع، پای یک خبرنگار را پس از سال‌ها به شهر مادری نامحبوبش باز می‌کند. کتاب چیزهای تیز، داستان جنایی میخکوب‌کننده و اولین اثر گیلین فلین است و داستان خبرنگاری به نام کامیل پریکر را روایت می‌کند که مجبور است برای تهیه‌ی یک گزارش جنایی به زادگاهش، شهر ویندگپ برگردد. از این کتاب مینی‌سریالی با همین نام ساخته شده است و داستان مهیج آن تحسین‌های زیادی را برانگیخته است.

درباره‌ی کتاب چیزهای تیز

کامیل پریکر، خبرنگاری در شیکاگو است که رئیس جاه‌طلبش او را برای نوشتن گزارش قتل دو کودک، راهی شهر ویندگپ می‌کند. گیلین فلین (Gillian Flynn) نویسنده‌ی کتاب چیزهای تیز (Sharp Objects) شخصیت اصلی داستانش را به جایی برمی‌گرداند که همیشه از آن تنفر داشت و در خلال این داستان جنایی، جعبه‌ی پاندورای مشکلات روانی ریشه‌دار و عمیق زندگی خانوادگی کامیل و روابطش با سایر اعضای خانواده‌اش را باز می‌کند تا خواننده را درگیر احساسات پیچیده و روابط ناسالم خانوادگی او کند و دغدغه‌های ذهنی و روانشناختی شخصیت‌ها را به شکلی پررنگ به نمایش بگذارد.

احساس شومی که کامیل را پیش از رفتن به ویندگپ فرا گرفته، ناآرامی‌های روانی و تنشی بی‌اندازه را در وجودش به جریان انداخته است. رابطه‌ی او با مادر و خواهرش از همین تشویش‌ها و درگیری‌های ذهنی خودش شروع می‌شود. مادر کامیل زنی خشک و بی‌احساس است که از حضور دخترش در خانه دستپاچه شده و برای رفتنش لحظه‌شماری می‌کند. کامیل برای تهیه‌ی گزارش نزد پلیس می‌رود و پلیس به دلیل آشنا بودن با ناپدری و مادر او، دست به افشای اطلاعات حداقلی می‌زند.

کامیل در جریان کشف‌کردن حقیقت درباره‌ی این جنایات خشونت‌آمیز، ناخودآگاه خودش را جای آن‌ها می‌گذارد و در این نقش فرومی‌رود. پس از آنکه جست‌وجوها به بن‌بست می‌رسند، کامیل برای حل کردن مجهولات این جنایت به ذهن و روان خودش رجوع می‌کند و به این نتیجه می‌رسد که اگر می‌خواهد، سالم از این شهر بیرون برود، در ابتدا باید با مشکلاتی که سال‌ها قبل برای او و خواهرش رخ داده بود، مقابله کند.

گیلین فلین با قلم بی‌پروایش داستان را چشم یک راوی خبرنگار بیان کرده است؛ اتفاقات داستان به‌سرعت و به شکل مهیبی بر سر مخاطب آوار می‌شوند و زبان بیش از اندازه صریح او، خواننده را به چاهی عمیق می‌کشد که جنایت‌های بیرونی را به احوالات درونی راوی به شکلی هنرمندانه گره می‌زند. از سوی دیگر پیچش‌های داستانی غیرقابل‌پیش‌بینی عملا خواننده را تا انتهای داستان به تعلیقی عمیق دچار می‌کند.

کتاب چیزهای تیز با ترجمه مهدی فیاضی کیا در انتشارات چترنگ به چاپ رسیده است.

جوایز و افتخارات کتاب چیزهای تیز

• در فهرست پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک تایمز؛
• نامزد اولین رمان جایزه‌ی ادگار در سال 2007؛
• نامزد اولین رمان جایزه‌ی Berry در سال 2007؛
• برنده‌ی جایزه‌ی New Blood Fiction Dagger انجمن نویسندگان جنایی در سال 2007؛
• برنده‌ی جایزه‌ی Ian Fleming Steel Dagger انجمن نویسندگان جنایی در سال 2007؛
• و...

نکوداشت‌های کتاب چیزهای تیز

• «این اولین رمان تاثیر گذار، برای جذابیتش از سبک نوشتاری‌‌ای باسلیقه و پرتره‌های جالبی از زنان خانه‌دار ناامید با حال و هوایی جنوبی مایه می‌گیرد... گیلیان فلین با سبک روایی اغواگرانه‌ و ویژه‌ی خودش الگوی بدبینانه و آگاهانه‌ی یک خبرنگار فرسوده را به کار می‌گیرد. اما این پرتره‌های او از زنان دو رو، جاه‌طلب، ملول و بدجنس باعث می‌شوند او تند و تیزترین و سرگرم‌کننده‌ترین قلمش را به خواننده نشان دهد. جریانی صاحب سبک درباره‌ی جنایاتی تاریک و روان‌هایی تاریک‌تر.» (Booklist)‌
• «ظلمانی، به شدت شوم و کاملا غیرقابل انکار، کتاب چیزهای تیز بینشی قانع‌کننده از ذهن نه یک نفر، بلکه چندین شخصیت آشفته‌حال است که از اولین صفحه تا آخر جذابیتش را حفظ می‌کند و خواننده را متاثر و درعین حال از رمق افتاده می‌کند... گیلین فلین در اولین حضورش در کنار نویسندگان جنایی دیگر قرار است، دنیای ادبیات جنایی را به طوفان بکشاند.» (کریس هایت، روزنامه‌نگار)
• «قلمی نیشدار، تمیز و هیجان‌انگیز که شما را از صفحه‌ی اول غرق خودش خواهد کرد. لذتی واقعی.» (کیت اتکینسون، نویسنده)

اقتباس‌ سینمایی از کتاب چیزهای تیز

یک مینی سریال موفق با کارگردانی ژان مارک ولی از کتاب چیزهای تیز در سال 2018 ساخته و در شبکه‌ی HBO پخش شد و توانست، تحسین‌ها و جوایز زیادی را از آن خود کند.

کتاب چیزهای تیز برای چه کسانی مناسب است؟

اگر می‌خواهید رمانی روانشناختی و جنایی بخوانید، این کتاب برای شماست.

در بخشی از کتاب چیزهای تیز می‌خوانیم

درم را قفل کردم، همه‌ی لباس‌هایم را کندم و دوباره برگشتم روی تخت. درد سرم از گوش چپم تا پشت گردنم و در طول ستون فقراتم، ادامه داشت. روده‌هایم تکان‌تکان می‌خوردند؛ اما به‌خاطر درد به‌زور می‌توانستم لب‌هایم را تکان بدهم. قوزک پایم هم آتش گرفته بود. از اینکه می‌دیدم لکه‌های سرخ همه ‌جای ملافه‌هایم پخش شده، معلوم بود هنوز خون‌ریزی داشتم. سمت آما هم خونی بود: اسپری مختصری از جایی که سینه‌اش را خراشیده بود، و نقطه‌ی تیره‌تری روی خود بالش.

قلبم خیلی تند می‌زد و نمی‌توانستم درست نفس بکشم. باید می‌دیدم آیا مادرم از اتفاقی که افتاده خبر دارد یا نه. آزمایش را دیده بود؟ در دردسر افتاده بودم؟ از وحشت حس تهوع داشتم. اتفاق ترسناکی در حال وقوع بود. از لابه‌لای پارانویایم اتفاقی را که در حال وقوع بود می‌دانستم: سطح سروتونین که شب گذشته بر اثر مواد به شدت بالا رفته بود، یک‌باره فروکش کرده و مرا در نیمه‌ی تاریکم رها کرده بود. حتی وقتی صورتم را در بالش فروکرده بودم و هق‌هق می‌کردم، به خودم همین را می‌گفتم. آن دخترها را فراموش کرده بودم، به درک، راستش این است که اصلاً هیچ‌وقت واقعاً فکرم پیششان نبوده است: منظورم آنِ مرده، و ناتالیِ مرده است. بدتر از آن، به ماریان هم خیانت کرده بودم، آما را جایگزینش کرده بودم و در خواب هم نادیده‌اش گرفته بودم. باید عواقبی در پی می‌بود. در حال عق ‌زدن زار می‌زدم و مجرای تنفسی‌ام تمیز می‌شد، تا جایی که بالش خیس آب شد و صورتم مثل صورتِ بدمست‌ها باد کرده بود. بعد صدای تق‌وتوق دستگیره‌ی در آمد. خودم را ساکت کردم، گونه‌هایم را مالیدم و امید بستم که با سکوتم هرکی که هست برود.

«کامیل، در را باز کن.» مادرم بود، اما نه با لحنِ عصبانی. با لحن نرم وقت‌هایی که بخواهد سرم را شیره بمالد. حتی با لحن خوب. ساکت ماندم. چند صدای تق دیگر. ضربه‌ای به در. و تا صدای رفتنش آمد، باز هم سکوت.