معرفی و دانلود کتاب پیپ بارتلت 3: راهنمای هیولاهای دریایی

معرفی کتاب پیپ بارتلت 3: راهنمای هیولاهای دریایی

کتاب پیپ بارتلت 3: راهنمای هیولاهای دریایی نوشته‌ی جکسون پیرس و نویسنده پرفروش نیویورک تایمز، مگی استیف واتر داستانی هیجان انگیز و ماجراجویانه درباره کالی، توماس و پیپ است که می‌خواهند تعطیلات خود را در کنار ساحل بگذرانند اما دریا پر از هیولاهای عجیب و غریب و در عین حال بامزه است.

موضوع کتاب پیپ بارتلت 3: راهنمای هیولاهای دریایی چیست؟

در کتاب راهنمای تربیت تک شاخ (Pip Bartlett's Guide to Sea Monsters) جلد سوم از مجموعه‌ی پیپ بارتلت، خانواده رامیرز و فرزندشان توماس به همراه دوستان او یعنی کالی و پیپ قرار است تعطیلات را با هم در ساحل کندر بگذرانند. در این ساحل آکواریومی وجود دارد که موجودی به نام لیزکراکن زندگی می‌کند که برای مدتی دیگر سرحال نیست و افسرده شده است. حتی بقیه هیولاهای دریا هم مانند گذشته شاد و سرحال نیستند. پیپ، کالی و توماس تصمیم می‌گیرند شنا یاد بگیرند تا به دریا بروند و بفهمند چه اتفاقی برای این هیولاها افتاده است.

درباره‌ی مجموعه‌ی پیپ بارتلت:

نخستین جلد از این مجموعه هیجان انگیز و جذاب در سال 2015 منتشر شد. مجموعه‌ی پیپ بارتلت حاصل همکاری دو نویسنده پرفروش و مطرح به نام‌های مگی استیف واتر (Maggie Stiefvater) و جکسون پیرس (Jackson Pearce) است که پیش از این مجموعه هر کدام چندین عنوان کتاب و مجموعه داستانی منتشر کرده بودند. هر یک از کتاب‌های مجموعه‌ی پیپ بارتلت داستان‌هایی پر از هیجان و حادثه دارد که شخصیت محوری تمام آن‌ها دختری به نام پیپ است. او یک قدرت خارق العاده دارد و می‌تواند با حیوانات جادویی و غیر معمول مانند تک شاخ‌ها حرف بزند و ارتباط برقرار کند.

کتاب پیپ بارتلت 3: راهنمای هیولاهای دریایی مناسب چه کسانی است؟

خواندن این کتاب به کودکان 7 تا 12 ساله‌ای که به سبک فانتزی و تخیلی و داستان‌های طنز علاقه دارند، پیشنهاد می‌شود؛ چرا که نویسندگان این کتاب در بخش‌های مختلف داستان از خلق صحنه‌های بامزه و گیرا دست نکشیده‌اند.

در بخشی از کتاب پیپ بارتلت 3: راهنمای هیولاهای دریایی می‌خوانیم:

وقتی کالی این‌طوری می‌گفت، خیلی راحت به نظر می‌رسید؛ ولی هر دفعه که توماس سعی می‌کرد، مثل سنگ توی آب فرو می‌رفت و این‌دفعه هم استثنا نبود. تماشای ناپدید شدن توماس زیر آب نگران‌کننده بود، ولی وقتی کالی دوباره توماس را از یقه‌ی لباس ‌شنایش گرفت و او را از آب بیرون کشید، نگران به نظر نمی‌رسید. توماس باز هم ماسه‌ و چیزی را که شبیه یک کارماهی کوچک بود، از دهانش تف کرد. از من پرسید: «زنده بود؟»

داشتم می‌گفتم: «نه... » که کارماهی کوچک از روی لباس ‌شنای توماس قل خورد توی آب و فریاد زد: «من زنده‌م!»

گفتم: «نمی‌فهمم چرا درست نمی‌شه.»

کالی جواب داد: «من هم همین‌طور. مطمئنم که مامان می‌دونست باید چی‌کار کنه. اون بهم شنا یاد داد.» کالی با کمی حسرت‌ این حرف‌ها زد. فهمیده بودم که دلش برای خاله اِما تنگ شده، هر روز چندبار بهش زنگ می‌زد، ولی نمی‌دانستم که چه‌طور باید درباره‌اش با کالی صحبت کنم. تازه، حتماً وقتی به اوضاع بندر کَندِر عادت می‌کردیم، دلتنگی‌اش برطرف می‌شد، نه؟

امیدوار بودم که همین‌طور بشود؛ چون واقعاً خیلی آشفته به نظر می‌رسید. پیشنهاد دادم: «شاید بهتره که بریم ناهارمون رو زود بخوریم.»

توماس با نگرانی پرید وسط حرفم: «ناهار؟ عمراً! حداقل دو ساعت قبل و بعد از رفتن توی آب، آدم نباید چیزی بخوره!»
گفتم: «فکر نکنم مشکلی پیش بیاد... تازه اقیانوس هم که نمی‌فهمه ما دو ساعت دیگه می‌خوایم غذا بخوریم. ولی اگه این آموزش‌ها فایده‌ای نداره، نمی‌خوام ادامه‌ش بدیم. توی تعطیلات باید به آدم خوش بگذره!»