معرفی و دانلود کتاب پیش از گفتگوی تمدن‌ها

معرفی کتاب پیش از گفتگوی تمدن‌ها

محمدمهدی بهرامیان در کتاب پیش از گفتگوی تمدن‌ها، به سؤالات بی‌شمار و بسیار مهمی که برای اکثریت قریب به اتفاق دانشجویان پیش می‌آید و گاه منجر به تغییر مسیر زندگی برخی از آنان می‌شود، پرداخته است.

سؤالاتی که خود را به عنوان یک آسیب پنهان و جدی به رخ کسانی می‌کشانند که سر در برف فرو کرده و از واقعیت گریزانند. این سوالات می‌توانند مسیر زندگی بسیاری از دانشجویان را تغییر دهند. تغییری که متأسفانه می‌تواند بسیار غم‌انگیز بوده و پایان دردناکی را رقم بزند و نیز می‌تواند پایانی کاملاً برجسته و عالی به همراه داشته باشد.

جوان با بحران هویت دست و پنجه نرم می‌کند. او سرشار از انرژی بوده و کل جامعه خود را به چالش می‌کشاند. جوان کنجکاو است و سؤالاتی مطرح می‌کند که از اعماق وجودش برخاسته و گاه انرژی و وقت قابل توجهی از او را به خود اختصاص می‌دهد.

جوان گمشده‌ای دارد. گمشده‌اش خلأیی نامحدود در وجودش ایجاد می‌کند و این خلأ او را به حرکت وا می‌دارد. او می‌خواهد بداند اما به سادگی چیزی را نمی‌پذیرد. اما به راستی چرا این گونه است؟ آیا آفرینش او چنین حکمتی را دنبال می‌نمود تا تضمینی باشد بر این امر که بُعد نامحدود وجودش جز با حقیقت واحد، ناب و نامحدود آرام نگیرد و هر نوع حقیقت نمای دروغینی را که بی‌شمارند پس زند. او چگونه گمشده‌اش را خواهد یافت؟

کتاب پیش از گفتگوی تمدن‌ها (Before the dialogue of civilizations) بر اساس یک داستان واقعی نوشته شده است، هنگامی که شخصیت‌های تغییر نام یافتۀ آن، در عنفوان جوانی (بیست و سه چهار سالگی) و در دورۀ کارشناسی ارشد مشغول به تحصیل بودند.

در بخشی از کتاب پیش از گفتگوی تمدن‌ها می‌خوانیم:

مادر بارمان و خواهر بزرگتر او مهناز و خواهر کوچکترش نازنین پشت میز شام نشسته‌اند و خواهر دیگرش مهرنوش در گوشه‌ای مشغول چیدن یک پازل بزرگ است. آن‌ها خانواده‌ای مرفه هستند.
مادر: داره دیر می‌شه. این پسره نمی‌خواد بیاد؟
مهناز: خب به تلفن همراهش زنگ بزن.
مادر: گوشیشو نبرده. می‌گه خیلی بزرگه. این تلفن‌های همراه هم که جدیداً اومده بیشتر مواقع آنتن نمیدن.
مهناز: خودتو خسته نکن. اینی که من می‌بینم درست شدنی نیست، خیلی سر به هواست. هم کوچک‌ترینه هم یکی یه دونه.
نازنین: بی خود نگفتن بچه یکی یه دونه یا خل میشه یا دیوونه. یکی کمه دوتا غمه سه تا که شد خاطر جمه. (رو به مادر) این چهارمی برای چیت بود؟
مهرنوش: بیچاره بابا. ببین برای کی داره زحمت می‌کشه.
مادر: بی خود. نشنوم از این چیزا پشت سر برادرتون بگین. اگه خل بود یا دیوونه که نمی‌تونست بره دانشگاه.
نازنین: بله رفت. اما با اون خرج نجومی که براش کردین.
مادر: پس فکر کردی با این وضع و اوضاع مدرسه‌ها و معلما باید به حال خودش رهاش می‌کردم.
مهرنوش: اگه می‌دونست اینقدر دوستش داری که یه خونه جداگونه می‌خواست.
مادر: تربیت بچه یه چیزه و دوست داشتنش چیز دیگه. چون دوستش دارم می‌خواهم خوب تربیت بشه.