معرفی و دانلود کتاب نگارانامه: غزلیات یکم تا چهلم

معرفی کتاب نگارانامه: غزلیات یکم تا چهلم

کتاب نگارانامه: غزلیات یکم تا چهلم مجموعه‌ای است از اشعار ارسطو خوش حساب، که احساسات و عواطف درونی خود را در قالب غزل به رشته تحریر درآورده است.

در بخشی از کتاب نگارانامه: غزلیات یکم تا چهلم می‌خوانیم:

عمر ما ز آن مه محبوب ثمر می‌گیرد
چونکه او هست ازین بود اثر می‌گیرد
ما همانیم که از روز ازل منتظریم
در زوالی که در این عمر گذر می‌گیرد
جز به خاکستر خود سوختن و ساختنیم
که در اجبار فلک عمر ز سر می‌گیرد
همچو ققنوس که در آتش خود می‌سوزد
صبح فردا ز شرر جان دگر می‌گیرد
در فراق از نظرش حال خراب است ولی
مستی از وصل به ممنوع تو سر می‌گیرد
چه در این نطفه از آدم شده میراث به ما
که مداوم طرف از کار ستمگر گیرد؟
ما دهن بسته به نزدیک جهنم رفتیم
وای بر این دهن ار بیش سخن بر گیرد
به دعاییم پیاپی زده در خواب و خیال
که نگارا ز چنین واله خبر می‌گیرد
او اگر خمره و ما سبو به دستان تو ایم
چه شود دوست لبی تشنه ز ساغر گیرد؟
چه مهم است چه در قافیه‌ام می‌آید؟
نکته گر هست فقط اوست که بر می‌گیرد

فهرست مطالب کتاب

سخن ناشر
مقدمه
آنیم که جان بسته به یک لحظه و آنیم
دوش از خنده‌ی جانان به سر آمد یادی
حرف، از حالتِ گیسوت به وسواس آید
به راه عاشقیِّ تو، حالی عجیب مراست
صنم چو کعبه‌ی جانِ نگارا ندیده‌ام
شوله مستان ما و خوش زیبای پلکان لیک او
در نظرگاه نگارا جایگاهم آرزوست
تحفه ربودیم چو از پای دوست
گفتا رود از دل چون، از دیده رهی او را
مست از شرابِ هستِ تو دیوانه‌وار شدیم
او که در چشم شرر از دو جهان داشته است
طُرّه بگشای ز گیسو که به تنگ آمده‌ام
سو به رب در فکرمعشوق نمازی باطل است
عمر ما زآن مه محبوب ثمر می‌گیرد
ظرفیت بگذشته از ما جنبه در پیش نیست
ای حال سرگردان من، آلام هم درمان من
یک تار ز موی یار یک تار از ابرویش
گم شدم در حال او، محبوس در آمال او
بخندید و از این غافل و مقمور گریزید
بریده‌ام بارها، از عشق دلدارها
چون می‌روی به سویش آهسته رو روان رو
ما فقط گوشه‌ی ابروی نگارا دیدیم
وصلیم به تاری یار آن موی کجاست
ما ز چین و شکنت بیش به رنجیم ولی
عشق که بیراه رفت، در خم میخانه شو
بند است اگر بند تو ما بند به بندیم
می ریز و به ما مُسکِر و انگور بنوشان
وصل در بینشِ ما جز نظر از رویِ تو نیست
در چشم کو بیند ز ما شورانِ در منشور را
ای که مفتونِ دو ابروی نگارات شدم
آری که عشق را، فراق و هجران است
دل و دین در گرهِ موی دو تا بافته‌ایم
غفلت از درهمِ گیسوت مگر بتوان کرد؟
چو تشنگان رها در این سراب کرده‌ای مرا
جهان است در پشت پلکان دوست
گیسوی یار چون سیاهیِ ناب دیده‌ایم
یا بسوزان جانِ من یا بیشتر آبم بده
من آن سکه‌ام کاَز دو رو شیر شد
روالِ حالِ عشیقان ز چین و تایِ توست
هرچه حروف می‌کنم شرطِ سکوت می‌روم