معرفی و دانلود کتاب محکومین به زندگی

معرفی کتاب محکومین به زندگی

عبدالنبی جلالی در کتاب محکومین به زندگی، داستان فردی نابینا و مسیر زندگی او با همسر و فرزندانش را به تصویر می‌کشد.

به راستی هر یک از شما زمانی متولد می‌شوید و بعد از گذران روزگاری می‌میرید که به آن طول عمر گفته می‌شود. مهم این است که هر یک از شما چقدر ایام را در می‌نوردید که این تنها کمیت زندگی است. اینقدر ایام آمدند و رفتند و هیچ تغییری به جز پیری نیاوردند. مهم کیفیت زندگی است که از خود چه به جا گذاشتید و چه چیز کجی را اصلاح و راست کردید که به اصطلاح عرض زندگی است. باید زندگی شما طوری منعکس شود که یا قابل روایت باشد و سرمشق دیگران و یا اینکه اثری از خود به گذارید که قابل خواندن باشد. در غیر این صورت آمدن و رفتن‌تان هیچ ثمری ندارد.

عبدالنبی جلالی نمایشنامه‌نویس، شاعر، نویسنده، ملقب به ع. حسرت، در شهرستان دشت آزادگان، یکی از شهرستان‌های خوزستان متولد شده است. او قبلا نمایشنامه‌ای به نام گرداب نوشته و یک جلد قصه‌های کوتاه طنز که در قسمت دوم کتاب ما آدم‌ها اضافه شده است.

در بخشی از کتاب محکومین به زندگی می‌خوانیم:

بنظر من همیشه دو نوع دشمن در مقابل آدمی موج می‌زند با دشمن مشخص کاری نیست که انسان می‌داند و به استقبالش می‌رود. بدترین دشمن همان کسی است که من او را دشمن ضدان می‌نامم که در لباس دوست خود را نشان می‌دهد این خیلی خطرناک است و باید آدمی روانشناس خوبی باشد تا بتواند او را بشناسد و در مقابلش بایستاد آنم یا حربه او و تا تکنیک و سیاق خاص خودش.

در جریان کارهایم من با این تیپ افراد سر و کار داشتم که هم در بُعد روانی مقصرند و هم در طبقه اجتماعی دشمن ضدانند در عین حال با دو خصلت دروغگویی و ریا کاری تزئین شده‌اند به این دلیل افراد چگونه می‌توان از تمدن سخن بمیان آورد در شهر ما خیلی خوب ظلم چکمه را پوشیده است شاید تا حالا پیرمردهای قدیمی ما از ارتشیان بی‌درجه آنقدر می‌ترسند که حالا از یک ارتشبد بر نمی‌آید پدرم می‌گفت کسی بر علیه‌اش گزارش داده که اسلحه دارد هر چه قسم خورد و خدا و پیامبر را آورد و آخرش به او گفتند دیدی که داشتی!؟!!

ما در چنین جوی رشد کردیم و باید جریان فقر مالی را بر آن چاشنی کرد حال فقر معنویش جای خودش را دارد در چنین جامعه‌ای چگونه اشخاص معترض بوجود می‌آیند آن‌ها در درون خود، خود را متلاشی می‌کنند زیرا هم ترس و هم عدم اعتماد و به خود حرکت را می‌گیرد در جامعه‌ای که مثل‌هایی مانند آن‌کس که مادرم را گرفت پدر من خواهد شد، و یا اینکه خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو و........

آهسته بیا آهسته برو که گربه شاخت نزنه و........ یک دست صدا نداره و مثل‌هایی نظیر اینها علاوه بر رکود و عدم پویایی جامعه را نشان می‌دهد نوعی خرابکاری خودی است که با ترس عجین شده در خون و رگ ما ریشه دوانیده!