معرفی و دانلود کتاب عقاب‌های ایرانی (هواپیمایی نظامی و غیرنظامی در ایران)

معرفی کتاب عقاب‌های ایرانی (هواپیمایی نظامی و غیرنظامی در ایران)

کتاب عقاب‌های ایرانی (هواپیمایی نظامی و غیرنظامی در ایران) نوشته لنارت اندرسن، به بررسی شکل‌گیری تاریخ نیروی هوایی و ورود هواپیما به ایران می‌پردازد.

لنارت اندرسن (Lennart Andersson) در این کتاب می‌گوید در اوایل قرن بیستم، عرصه هوانوردی با شتابی روزافزون شاهد پیشرفت‌های حیرت‌انگیزی در حوزه فناوری و طراحی و ساخت بود. هواپیماها روزبه‌روز بهتر شدند و به موازاتِ آن، تعمیر و نگهداری نیز با سرعت و سهولت بیشتری صورت می‌گرفت. توسعه فناوری در پرواز هواپیماها، طراحان و سازندگان را ترغیب نمود تا کشورهای مختلف را با دستاوردهای این صنعت نوین آشنا سازند. در راستای این هدف، سفرهای هوایی به نقاط مختلف جهان آغاز شد. تقریباً 10 سال پس از اولین پرواز هواپیما در جهان، کشور ایران نیز از رؤیت این پدیده قرن بی‌نصیب نماند و مردم با ناباوری شاهد هنرنمایی آن بودند.

در حدود صدسال پیش، پس از فرود هواپیمای «بلریو» به همراه یک خلبان ماجراجوی روسی به نام «کوزمینسکی» در میدان مشق دیویزیون قزّاق تهران (وزارت خارجه فعلی)، عکسی از هواپیما و جمعی از مردم گرفته شد و به صورت یک کارت پستال منتشر گردید. اهمیت این موضوع از آن جهت بود که ایرانی‌ها برای نخستین بار از نزدیک با یکی از مهم‌ترین فناوری‌های هوایی؛ یعنی هواپیما آشنا می‌شدند. این آشنایی سرآغازی جدی برای برداشتن گام‌های بعدی شد تا جایی که تا قبل از شهریور 1320 ایران دارای یک کارخانه هواپیماسازی، پنج پایگاه هوایی، دانشکده و آموزشکده فنی و پرواز و... بود و در حدود 110 هواپیما در اختیار داشت که تعداد قابل توجهی از آن‌ها در ایران ساخته شده بود.

در بخشی از کتاب عقاب‌های ایرانی (Iranian eagles) می‌خوانیم:

در تابستان 1299، نیروهای روسیه وارد بخشِ ایرانی سواحلِ دریای خزر شدند و تا سالِ بعد در آن محل باقی ماندند. در این یک سال، سربازان انگلیسی نیز که در کشور حضور داشتند، از مواضع خود عقب‌نشینی کردند. رضاخان که تهران را اشغال و در ماه فوریه حکومت قبلی را سرنگون کرده بود، به‌سرعت، شروع به بیرون راندن انگلیسی‌ها و برطرف کردن آثار حضور آنان کرد. مسیرِ پهروازی نیروی هوایی انگلیس که از سهال 1920 م. (1299 ش.) در بوشهر فعالیت می‌کرد، در پاییز سال بعد متوقف شد و به عراق بازگشت.

ظاهراً رضاخان تصمیم گرفته بود تا در سال 1304 شمسی، طی مراسمی خود را «اعلیحضرت رضاشاه پهلوی» بنامد.