معرفی و دانلود رایگان کتاب سر عشاق (5): اذکار

معرفی کتاب سر عشاق (5): اذکار

کامران نیکنامیان در کتاب سر عشاق (5): اذکار، به اذکار الهی که ریشه در اسماء خداوند دارند اشاره کرده است. اذکار الهی دارای موکلین نیرومند قدسی جهت کمک‌رسانی به ذاکران هستند.

خیلی از افراد می‌خواهند که ذکر بگویند اما نمی‌دانند که کدام ذکر را انتخاب نمایند. در واقع برخی از اذکار با ارتعاشات وجودی شما مانوس‌تر هستند و بیشتر به دل شما می‌نشینند و زودتر به شما جواب می‌دهند. دقیقا مثل برخی از داروها که با بدن شما سازگارتر است و بیماری جسمی شما را زودتر درمان می‌کند.

در این جلد از مجموعه سر عشاق، می‌خوانیم که اذکار زمانی می‌توانند منشاء آثار آنی باشند که شما همیشه آن‌ها را ورد زبان‌تان کنید و با تکرار مداوم، آن‌ها جزیی از شما شوند و ضمیر ناخوآگاه شما با آن ذکر هم آوا شده باشد، یعنی آنقدر آن ذکر خاص را تکرار کرده باشید که دیگر به جای زبان‌تان. قلب‌تان آن را ندا کند تا اینکه یک جوش و خروش الهی از قلب شما جریان یابد و تمام ارکان هستی را تحت تاثیر قرار دهد و ولوله‌ای در آسمان‌ها به راه بیندازد که نگو و نپرس و تمام کروبیان متوجه شما شوند و به حمایت غیبی شما بیایند و هر گونه بستگی و عوامل منفی را از اطراف شما بزدایند.

شما می‌توانید با گفتن آن ذکر این همه ولوله به پا کنید. پیامبر (ص) می‌فرمودند: من هر موقع که در ورطه‌ای گرفتار می‌شدم ذکر «یاحی یا قیوم» را تکرار می‌کردم و لحظه‌ای نمی‌گذشت تا آثار امداد الهی را به عیان می‌دیدم.

آیات و روایات بسیاری مبنی بر عشق پروردگار به بندگان می‌توان یافت و می‌توان دریافت که ایزد منان بهشت را بهانه می‌گیرد تا به بندگانش عطا فرماید.

تنها پروردگار جلیل، بی‌همتاست که همیشه در دسترس بوده، حیُّ و قیوم و السمیع و البصیر و مجیب است. بی‌همتا در بخشایش که ما را در تاریکی رحم و طفولیت و نوجوانی از رزق‌های مادی و معنوی محروم ننموده و همچنان وهّاب (بخشنده‌ای که مفت می‌بخشاید) بوده، هست و خواهد بود.

او سراسر ناز است و ما نیاز، تا اجازه نفرماید مارا خواستنی نشاید: فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَیُحبونه (مائده 54)

حضرت رب‌العالمین به داوود نبی می‌فرماید:‌ ای داوود! به ساکنان سرزمین من بگو: من دوست کسی هستم که دوستم بدارد، همنشین اویم که همنشینم باشد، همدم هر آن که با نام و یادم انس گیرد، همراه اویم که همراهم شود و فرمانبردار فرمانبردارانم هستم.

حد ذکر و نوع ذکر خداوند: از قلبتان بپرسید که چه ذکری باید گفت، حضور قلب در کدام ذکر بیشتر است، آن را ملزم باشید (نقل از آیت اله بهجت) اصل ذکر، خصوصیت ذکر را به قلبمان الهام می‌کند، این الهام الهی است نه این که به فکر خودمان رسیده باشد.

فرق است میان «حُبّ» و «وُدّ». «حُبّ». محبت دوستی دل است بدون آثار خارجی ولی «وُدّ» دوستی از جهت ایثار و احسان و انعام است و باید حضرتش را ودود نامید که عاشقانه به بندگان عشق می‌ورزد.

در بخشی از کتاب سر عشاق (5) می‌خوانیم:

حی به معنای حیات و زندگی است و موجودی که دارای حیات است به او حی می‌گویند و خداوند متعال حی ولا یموت است زنده‌ای که هرگز نمی‌میرد آنکه تفسیر نپذیرد تویی (آنکه نمردست و نمیرد تویی)

مفہوم حی و حقیقت آن برای ما روشن نیست حی همانند وجود است که به تعبیر مرحوم سبزواری: (مفهومه من اعرف الأشیاء وکنهه فی غایة الحقاء) مفهوم وجود از روشن‌ترین و شناخته‌ترین اشیاء است ولی ژرف آن در غایت و نهایت خفاء و پنهانی است حیات هم اینگونه است.

مفهوم حیات روشن ولی حقیقت آن نامعلوم، تنها از آثار آن می‌توان به زنده بودن یک پدیده راه برد یک موجود زنده حرکت، رشد، نمو و... دارد که نشانه زنده بودن است. مرحوم ظریحی در مجمع‌البحرین در توضیح واژه (حی) چاپ قدیم گفته‌اند: (الحى القیوم أی: الباقی الذی لاسبیل للفنا علیه) ذاتی که باقی و دایم است و راهی برای فنا و نابودی در او وجود ندارد.