معرفی و دانلود کتاب دفترهای واپسین - دفتر اول: به رنگ آبی

معرفی کتاب دفترهای واپسین - دفتر اول: به رنگ آبی

کتاب دفترهای واپسین - دفتر اول: به رنگ آبی یک تابلوی نقاشی زیبا با کلمات آبی است که همچون دیگر آثار احمدرضا احمدی، روایت زندگی و مرگ را با ترسیم تصاویری تازه و خیال‌انگیز برای مخاطب خود بیان می‌کند.

درباره‌ی کتاب دفترهای واپسین - دفتر اول: به رنگ آبی

در این دفتر شاهد کلماتی هستیم که رنگ آبی در آنها نفوذ کرده است؛ به‌حدی که شاعر حتی بوسه‌ را هم با صفت آبی توصیف می‌کند. البته این اشعار همچون بسیاری از آثار احمدرضا احمدی، سرشار از اندیشه‌ی مرگ و نیستی و روبه‌رو شدن با حقایق ناشی از این مضامین‌اند. برخی اشعار مجموعه‌ی دفترهای واپسین - دفتر اول: به رنگ آبی، درونمایه‌ای مرثیه‌گونه دارند و به ژرف‌ترین عواطف و سوالات فلسفی پیرامون ازدست‌دادن می‌پردازند. به‌علاوه سوگواری شاعر در بخش دیگری از این اشعار در رثای عشق است که آن را در قالب آواز مردی دلتنگ در فضای مراسم تدفین یک زن به تصویر می‌کشد.

از سوی دیگر شاعر در فضایی به سر می‌برد که به نظر می‌رسد به جهان آدم‌های دیگر ارتباطی ندارد؛ جهانی سراسر اندوه و تنهایی که حتی پرسش کسی را برنمی‌انگیزد. او خود می‌گوید جهانش بدون تقویم است و در آن فقط فصل از پی فصل می‌گذرد و زندگانی در فقدان امید و شادی امتداد می‌یابد.

با این حال جنس ناامیدی و یأس در شعر احمدرضا احمدی به گونه‌ای نیست که در خواننده ایجاد دلزدگی کند. بلکه شاعر اندوه خود را با چنان لطافت خیال‌انگیز و دلنشینی توصیف می‌کند که به گذر آرام ابرها از آسمان شباهت دارد. در مجموع ارائه‌ی تصاویر تازه و هنجارگریزانه در شعر احمدرضا احمدی بسامد بالایی دارد. کتاب حاضر که در دسته‌بندی اشعار آزاد قرار می‌گیرد، از سوی انتشارات کتاب نشر نیکا منتشر شده و در دسترس علاقه‌مندان قرار دارد.

کتاب دفترهای واپسین - دفتر اول: به رنگ آبی مناسب چه کسانی است؟

کسانی که به آثار احمدرضا احمدی علاقه‌مند هستند و جریان‌های شعر معاصر را دنبال می‌کنند، از خواندن این اثر لذت خواهند برد.

با احمدرضا احمدی بیشتر آشنا شویم

احمدرضا احمدی در سال 1319 در شهر کرمان چشم به جهان گشود. دوره‌ی ابتدایی را در شهر زادگاهش سپری و 7 سال بعد همراه با خانواده به تهران مهاجرت کرد و در مدرسه دارالفنون به تحصیل مشغول شد. در کودکی به شعر علاقه‌ی زیادی داشت و همین موضوع او را در بزرگسالی به سمت شعر کشاند. او با نظم و نثر و ادبیات کهن ایران آشنایی عمیقی داشت و اشعار نیمایی که او سرود دستمایه‌ای شد تا طرح متفاوتی را در شعر معاصر شروع و پی‌ریزی کند. احمدی اولین مجموعه شعرش را با عنوان «طرح» در سال 1340 منتشر کرد که مورد توجه بسیاری از شاعران و منتقدان در آن دهه قرار گرفت. او در دهه‌ی 40 به یکی از شاعران برگزیده‌ی معاصر پس از نیما و شاملو تبدیل شد.

او در ادبیات کودک و نوجوان هم نقش به‌سزایی داشته است و در سال 1378 سومین جایزه شعر خبرنگاران با مراسمی ویژه و خصوصی در خانه احمدرضا احمدی برگزار شد. هم‌چنین در سال 1378 کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تندیس مداد پرنده را در مراسم بزرگداشتش به او اهدا کرد. او در سال 1385 جایزه شعر بیژن جلالی را اخذ نمود و نامزد دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن در سال 1388 شد.

از دیگر کتاب‌های این شاعر معاصر می‌توان به کتاب‌های «ما روی زمین هستیم»، «عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود»، «لکه‌ای از عمر بر دیوار بود»، «از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی»، «هزار پله به دریا مانده است»، «ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم»، «قافیه در باد گم می‌شود»، «نثرهای یومیه» و «من فقط سفیدی اسب را گریستم» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دفترهای واپسین - دفتر اول: به رنگ آبی می‌خوانیم

تو از پاییز فاصله بگیر
تا تو را گم نکنم
رودخانه‌ها بر کف دست‌های من
روان است
اما این حدسی است
بر حدس‌های من...
گل‌های لادن،
نرگس پراکنده می‌شوند.
روزگار اصوات
ناهنجار بود
که همه‌ی پیرهن‌های من را
آلوده کرده بود.
چه ‌کسی می‌خواست
این روح پراکنده‌ی ما را
به خانه‌های ما ببرد...

فهرست مطالب کتاب

پرنده‌ها
سقوط این مهتاب
مانده بودیم
آرام روی صندلی
هنگامی رفت
پناه
کبریت روشن
از باران دیشب
بر ما باد وزید
سال تحویل شد
بافتنی‌های الوان
خواب‌های ما
باید اعتراف کنیم
اسب
خاموش شدند
چراغ روشن
روزهای کاذب
بوسه‌های آبی‌رنگ
گندم دیدیم
کفش‌های زنانه و مردانه
دوازده ماهِ سال
زخم و تنهایی
برگ‌های پاییزی
خزه
گُل لادن
فنجان چای
غروب بود
برف
تمام خیابان
خاکسترها
دود بود
شب‌های بی‌خوابی
تابستان پایان عمرم
دختران
اشیا
ساعت ده
پاکت
نه نان دارم
باران‌ها
مسافر
شاهد
مادرم
هنوز در کوچه بودند
فراموش نکنم
من به خواب رفتم
تقویم
انهدام رویا
از این تنهایی
هنوز باد می‌آید
به خانه می‌رفتم
آغاز پیری بود
پایان جمله
همه‌ی کافه‌ها
تا پایان هفته
در غروب مانده بود
باید سکوت کنم
تسلیم باران بودیم
کدام کاجستان
در آن باران سیل‌آسا
دور می‌شوم
مردی که گُل شمعدانی را دوست داشت
منِ پای‌بند به خاطرات
این زن آیا از بافتن
تو را گم می‌کنم