معرفی و دانلود کتاب تاریک ماه

معرفی کتاب تاریک ماه

کتاب تاریک ماه نوشته‌ی منصور علیمرادی روایت زندگی میرجان است، جوانی یاغی و عاشق که بدون خواست خود و به ناچار اسیر بیابان شده است. او ماه‌ها در میان کوه و شنزار‌ها با خودش تنهاست و برای غذا چیزی به جز گوشت شکار و گیاهان بیابانی ندارد. تاریک ماه داستان رنج انسان است، رنج‌ها و آلامی که اتفاقات زندگی بر او متحمل می‌دارند و او چاره‌ای به جز تحمل ندارد. تاریک ماه در سال 93 موفق به دریافت جایزه‌ی هفت اقلیم شده است.

درباره‌ی کتاب تاریک ماه

میرجان دو غم بزرگ در قلب کوچکش دارد. غم عشق دختری که لحظه‌ای در وجودش ته‌نشین نمی‌شود و در هر لحظه و هر ثانیه به جانش نیشتر می‌زند و غم آوارگی‌اش که ماه‌هاست گریبانش را گرفته و از آن رهایی ندارد. میرجان ماه‌هاست در بیابان سرگردان است، غذایش تنها محدود به گوشت شکار و دانه‌ی گیاهان بیابانی شده و با خودش تنها مانده است. او کسی را به جز خیال معشوقه‌اش که میان سرش سکنی گزیده ندارد تا غم دلش را به او بگوید. او یاغی و عاشق است و نمی‌خواهد تسلیم سرنوشتش شود، از همین رو، ماه‌ها و ماه‌ها پیش می‌رود و بی‌‌توجه به اینکه مقصدش جز تباهی و انحطاط نیست، به مسیرش ادامه می‌دهد.

تاریک ماه داستان رنج انسان‌هاست، درد و ستمی که بالاجبار و به ناگاه بر آن‌ها وارد می‌گردد و آن‌ها چاره‌ای به جز پذیرش آن ندارند. رویدادهایی که سرنوشت افراد را تغییر می‌دهند و آدمی کنترلی بر آن‌ها ندارد.

این کتاب روایتی زنده و پر از جزئیات است، توصیفاتی دقیق و ملموس که خواننده را مسحور خود کرده و او را از همان ابتدا با میرجان در دشت و بیابان و کوهستان همراه می‌کند. تاریک ماه در بلوچستان اتفاق می‌افتد، در میان مردمان خونگرم و دوست‌داشتنی بلوچ و همین خود جانی تازه به روایت می‌بخشد. منصور علیمرادی به سبب اصالت جنوبی‌اش خیلی خوب با آداب و رسوم این منطقه آشناست و بسیار خوب توانسته از پس روایت این داستان و تصویرسازی‌های جاندار آن بربیاید.

تاریک ماه قلمی شاعرانه دارد، نثری قوی که بر دام کلیشه‌ها نمی‌افتد. گرچه داستان روایتگر قومی با زبان و گویشی متفاوت است اما در عین استفاده از کلمات ناآشنا باعث خستگی مخاطب نشده و او را دلزده نمی‌کند. رمان تاریک ماه روایتی از عشق و وهم و اضطراب و تنهایی‌ست، روایتی از آوارگی، شکستن مرز باریک میان توهم و واقعیت.

کتاب تاریک ماه از همان ابتدا، با همان جملات آغازین مخاطب را به خود جذب کرده، در ادامه با توصیفاتی بدیع و قلمی جاندار او را شیفته‌ی داستان گردانده و در نهایت با پیچشی عجیب و باورنکردنی و پایانی غیر قابل حدس، او را شوکه می‌سازد و ضربه‌ی نهایی را بر او وارد می‌نماید.

این کتاب زیبا در طی ده فصل تدوین و توسط انتشارات نیماژ به چاپ رسیده است.

جوایز و افتخارات کتاب تاریک ماه

• دریافت جایزه‌ی ادبی هفت اقلیم؛
• نامزد دریافت جایزه‌ی جشنواره‌ی ادبی بوشهر؛
• نامزد دریافت جایزه‌ی ادبی چهل؛
• برنده‌ی جایزه‌ی ویژه‌ی کتاب سال کرمان.

کتاب تاریک ماه برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به داستان‌های معاصر فارسی و همچنین افرادی که مایلند بیشتر با فرهنگ و رسوم بلوچستان آشنا گردند، جذاب و سرگرم‌کننده خواهد بود.

در بخشی از کتاب تاریک ماه می‌خوانیم

زبانشان را درست نمی‌فهمیدم. زبانِ بلوچ‌های سرحدی با ما تفاوت دارد خورشید، سخت است. نمی‌دانستم که می‌رویم به کجا. وانت گاهی سرعت می‌گرفت و بعد آرام می‌کرد. از جایی سرازیر می‌شدیم و کمی بعد از شیب تندی بالا می‌رفتیم. گاهی از صدای خفه‌ی شن در زیر چرخ‌های ماشین حس می‌کردم که داریم از بستر رودی خشک می‌گذریم. به همواری که می‌رسیدیم راننده تا آن‌جا که قوت داشت پایش را روی گاز فشار می‌داد و من مدام مثل زبانه‌ی زنگوله‌ی گوسفندی چپ‌وراست به تکان می‌افتادم. همه ساکت بودند، خاموش و خسته و خواب‌آلود. پاسی از شب می‌گذشت که افتادیم به دشتی صاف، عین کف دست. مدت‌ها سرعت ماشین تغییری نداشت، دمدمای صبح به رودخانه‌ای رسیدیم که بعدها فهمیدم پادامنه‌های بشاگرد است. عطر آشنای گزها کمی به حالم می‌آورد و می‌توانستم خنکای خزه‌ها را بر کناره‌ی رودخانه حس کنم. در کمرم دردی سنگین داشت ورم می‌کرد و رو به قفسه‌ی سینه‌ام بالا می‌آمد و می‌خواست که شانه‌هایم را بترکاند. وانت که ترمز کرد، پریدند پایین، سردارشان درآمد که: «چشم‌هایش را باز کنید، دست‌هایش را نه.»

چشم‌هایم را که باز کردند نزدیک بود بیهوش شوم، پاهایم کرخت شده بود و کتف‌هایم جرق‌جرق صدا می‌داد. دره را با حسرت نگاه می‌کردم که از یک‌طرف کوه‌های بلند و از طرف دیگر تپه‌های گِرد و چاق به پهلوگاهش فشار می‌آوردند. دره‌های فرعی کم‌عمقش را به‌دقت ورانداز می‌کردم و پیچ‌های درهمِ تنگه‌ی اصلی را که مثل دمپای شلوار بندری زنانه‌ای در گلوگاه رود تنگ‌تر می‌شد رو به روزنشین، یکایکِ درخت‌های گز پیر و شادابش را که در میانِ لشکری از سنگ‌های درشتِ سفید در امتداد باریکه‌ای از جویباری زلال روییده بودند.