معرفی و دانلود کتاب آفتاب در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان

معرفی کتاب آفتاب در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان

کتاب آفتاب در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان اثر پدرام حکیم زاده، پژوهش‌ هنری، فرهنگی و اساطیری است که آفتاب و جلوه‌های آن در شعر و نقاشی را نشان می‌دهد.

کلمه و تصویر از زمان‌های دور دو نوع ابزار برای ارتباط میان انسان‌ها به حساب می‌آمده که از یک طرف هنر‌هایی مانند نقاشی، گرافیک و سینما و در هنر‌هایی همچون شعر، رمان و نمایش بیشتر از کلمه استفاده می‌شود و از طرف دیگر در سرزمین‌های مختلف برای هنرهای کلامی و بعضی دیگر برای هنرهای تصویری رواج داشته است.

کتاب آفتاب در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان (The sun in the works of iranian poets and worlds artists)، آثار نقاشانی چون ویلیام بلیک، نیکولا پوسن، سالوادر دالی، پیسار و... را در کنار اشعار شاعران بزرگ همچون مولوی، حافظ، سنایی و... آورده است.

در مشرق زمین خصوصا در ایران شاعرانی کلمه را با سعدی، حافظ، فردوسی و... به اوج، و در مغرب زمین و به ویژه در اروپا نقاشان غربی نیز با سبک‌های مختلف هنری ارزش تصویری را به اوج رسانیدند.

خورشید در اساطیر، دشمن تاریکی است. نقش و نماد خورشید بالدار در اساطیر ایران، مصر و حتی بین النهرین حائز اهمیت است و بیشتر به عنوان دشمن تاریکی، بیماری و اهریمنانی بود که از دیر باز نماد تاریکی بودند.

این اثر مجموعه‌ای از اشعار را در کنار نقاشی‌های نقاشان بزرگ می‌آورد که آفتاب و خصوصیات بارز آن را نشان می‌دهند.

در بخشی از کتاب آفتاب در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان می‌خوانیم؛

در اساطیر یونان فوبوسه و در اساطیر روم آپولونه، خدایان آفتاب و به معنای درخشان است و آن‌ها را خدایان چراگاه‌ها و پاسبانان گله‌های گاوان می‌دانستند. اشعه خورشید، گیسوان شیر است.

چون بسان آن خدا، اشیاء را مرئی می‌سازد و حیات می‌بخشد. خامه در هند، تصویر خورشید غالبا با تصویر چرخ قرین و همراه است؛ زیرا هر دو علایم مدوری هستند که نمایشگر جهان می‌باشند. ایزد خورشید در نزد ایرانیان میترا، نزد مصریان آمین یا رع، نزد یونانیان آپولون، نزد سومریان و بابلیان شمش، نزد هندیان سوریه وسویتر نامیده می‌شده است.

در اوستا Hvar (خور=خورشید) ایزدی است که زمین و آنچه را که در اوست، پاکیزه نگه می‌دارد در میان هفت اختر، خورشید از همه آشکارتر و مهم تر است؛ و به همین دلیل هم در منابع اوستایی، مهر جایگاهی برجسته و وییه را اشغال کرده است. دست کم دو تا از پشت‌ها به طور مستقیم به ستایش خورشید و مهر می‌پردازد. هندوان، خورشید و ماه را چشمان آسمان می‌پنداشتند و معتقد بودند خورشید از مردمک چشمان «نارایاناه آفریده شده است؛ و در روایات مزدیسنی نیز خورشید چشم هر مزده محسوب می‌شود