معرفی و دانلود کتاب ستاره لیلا

معرفی کتاب ستاره لیلا

کتاب ستاره لیلا اثر یاسمن خلیلی فرد رمانی است درباره‌ی زیستن در امتداد یک فقدان؛ داستان بر تجربه‌ی مادری تمرکز دارد که پس از مرگ فرزندش، زندگی را در قالبی محدود، منظم و ظاهراً کنترل‌شده ادامه می‌دهد. روایت از دل خاطرات و روزمرگی‌ها شکل می‌گیرد و با دقت به لایه‌های روانی شخصیت اصلی نزدیک می‌شود. این کتاب با سوگ آغاز می‌شود اما در سوگ متوقف نمی‌ماند و از دل فقدان، به بازخوانی حافظه، بدن، زن‌بودگی و مسئولیت فردی در این جهان بی‌رحم قدم می‌گذارد.

درباره‌ی کتاب ستاره لیلا

در گرگ‌ومیش قبرستان، دکتر عقیق بدخشانفر با دسته‌گلی از رزهای قرمز و نارنجی و چند آفتاب‌گردان تازه جلوی سنگ قبر دخترش، لیلا، ایستاده است. هوا سرد و کم‌جان است و سکوت سنگ‌ها و سنگینی فضا، عقیق را بیش از پیش در خود فرو می‌برند. با هر قدم، خاطرات و پرسش‌های بی‌پاسخ هشت سال گذشته به ذهنش هجوم می‌آورند؛ هشت سالی که در آن زنده بود اما زندگی نکرد، هشت سالی که درد، غم و تنهایی‌اش را زیر نقاب کار و روزمرگی پنهان کرد. او گل‌ها را روی سنگ می‌چیند، نگاهش به نوشته‌ها و روبان‌های زرد گره می‌خورد و فکر می‌کند چه کسی پیش از او آمده است، چه کسی هنوز یادش مانده که لیلا در این دنیا بوده و چه کسی حاضر است پیش از هر کار دیگری در آن روز، عشقش را به لیلا ابراز کند. در این لحظه، گذشته و حال درهم می‌آمیزند؛ خاطرات، گناه و امید، و حس بی‌پایان فقدان، همه با هم در هوا به رقص درمی‌آیند و خواننده را به جهان کتاب ستاره‌ی لیلا اثر یاسمن خلیلی فرد می‌برند.

رمان ستاره‌ی لیلا نوشته‌ی یاسمن خلیلی فرد، روایت زندگی دکتر عقیق بدخشانفر است؛ زنی پزشک، در آستانه‌ی میانسالی، که هشت سال پس از مرگ خشونت‌بار دخترش لیلا، هنوز در وضعیت تعلیق زیست می‌کند. زندگی برای او متوقف شده و شمایلی تهی به خود گرفته است. او مشغول کارش است، درمان می‌کند، گوش می‌دهد، اما خود در موقعیتی درمان‌ناپذیر باقی مانده و با تقلایی بی‌امان در حال دست‌وپا زدن است. یک تماس تلفنی، بازگشت همسر سابق و فرزند دورافتاده‌اش، و ظهور نشانه‌هایی از رازهای پنهان گذشته، این سکون ظاهری را برهم می‌زند و روایت را با تلنگری کوچک وارد مداری از تعلیق، ابهام و پرسش‌هایی ناتمام می‌کند.

رازهای مدفون در دل سوگ‌ها و امیدها

داستان به‌تدریج لایه‌های پنهان روابط خانوادگی، زناشویی و حرفه‌ای عقیق را کنار می‌زند. مرگ لیلا گره‌ای است که شبکه‌ای از سکوت‌ها، دروغ‌ها، خودسرزنشی‌ها و نیت‌های پنهان را به هم متصل کرده است. روایت با حرکت مداوم میان گذشته و حال، همچون جریان سیال ذهن، قطعات این پازل را آرام‌آرام در اختیار خواننده می‌گذارد و درست در لحظه‌ای که تصور می‌شود تصویر کامل شده، پرسشی تازه پیش می‌کشد.

ستاره‌ی لیلا رمانی است درباره‌ی بدن زن، مادری، افزایش سن، گناه و نسبت حرفه‌ی پزشکی با اخلاق مراقبت و هم‌زیستی. یاسمن خلیلی فرد با نگاهی بی‌قضاوت و واقع‌گرایانه، از قهرمان‌سازی یا دشمن‌انگاری شخصیت‌ها پرهیز می‌کند. کاراکترهای این داستان انسان‌هایی پرخطا، ترسو، پشیمان و گاهی هم ناتوان هستند. و همین پرهیز از داوری اخلاقی، امکان تحلیل را به خواننده می‌سپارد و داستان را از فروکاستن به یک معمای صرف نجات می‌دهد و رمان را در ژانر جنایی معمایی به متنی چندلایه، عمیق و قابل تأمل تبدیل می‌کند.

یاسمن خلیلی فرد، که پیشینه‌ی جدی در نقد سینما و تحصیلات آکادمیک در کارگردانی دارد، در این رمان به بلوغی روایی رسیده که رد آن را می‌توان در پرداخت‌های دقیق صحنه و موقعیت، دیالوگ‌‌های هوشمندانه و حساب‌شده و ضرباهنگ سینمایی اثر دید. ستاره‌ی لیلا به‌وضوح ظرفیت اقتباس دارد، اما پیش از آن، اثری است که ادبیات را به مثابه‌ی ابزاری برای همدلی می‌نمایاند.

کتاب با تمرکز بر تجربه‌ی فردی، به لایه‌های اجتماعی و روانی گسترده‌تری دست پیدا می‌کند و فضایی تحسین‌برانگیز برای تأمل و تحلیل فراهم می‌سازد. این اثر با همکاری نشر دیوار به انتشار رسیده است.

کتاب ستاره لیلا برای شما مناسب است اگر

• به رمان‌های معاصر ایرانی علاقه دارید.
• مخاطب رمان‌های ژانر جنایی معمایی و روانشناسانه هستید.
• داستان‌های شخصیت‌محور را به روایت‌های پرحادثه ترجیح می‌دهید.
• به موضوعاتی مثل سوگ، خانواده و روابط انسانی اهمیت می‌دهید.
• با روایت‌های روان‌شناختی و واقع‌گرا ارتباط برقرار می‌کنید.

در بخشی از کتاب ستاره لیلا می‌خوانیم

گاهی دورازذهن‌ترین افراد تبدیل به نزدیک‌ترین آدم‌های زندگی‌ات می‌شوند و من هرگز تصورش را نمی‌کردم که روزی تنها آدمی که تمام رازهایش را می‌دانم و برای درددل کردن درباره‌ی جزئی‌ترین مسائل زندگی‌ام مستقیماً به سراغش می‌روم داریوش امانی باشد.

با آن‌که اطمینان دارم دست‌پخت مائده ذائقه‌ی سخت‌پسند داریوش را راضی نکرده اما بی‌آن‌که اعتراضی کند لوبیاپلوِ شفته‌ی او را که رنگش مثل آب‌دهان مرده است قورت می‌دهد. با هم این حرف‌ها را نداریم و از طرفی می‌داند که نه آشپزی را دوست دارم و نه در زندگی شلوغ این روزهایم وقتی برای آن پیدا می‌کنم.

مامان از حضور داریوش در خانه‌اش راضی ا‌ست. برخلاف تصور اشتباهم، فقط من نیستم که نگران مامان هستم؛ او هم نگران من است. حضور داریوش این خاطرجمعی را به او می‌دهد که قرار نیست در تنهاییِ مطلق بعد از فوت او بی‌کَس بمانم و دیوانه شوم. مامان نمی‌داند تنهایی برای من با تصور ذهنی او و شاید همه‌ی آدم‌ها فرق می‌کند. تنهایی برای من یادآوری هرروزه‌ی کشته شدن لیلاست. خاطره‌ای که هرگز از ذهنم پاک نمی‌شود. خاطره‌ای که تا چشم بر هم می‌گذارم به سراغم می‌آید. تنهایی من با حضور هیچ‌کس پر نمی‌شود.

داریوش به مامان احترام می‌گذارد. قلقش را می‌داند. خواسته یا ناخواسته بلد است جوری رفتار کند که مامان به حرف بیاید. آن‌ها ساعت‌ها با هم گپ می‌زنند و من در سکوت به صحبت‌های‌شان گوش می‌کنم. گاهی هم وانمود می‌کنم شنیده‌ام اما در واقع فکرم جای دیگری‌ است. مثل همین حالا که به دارا فکر می‌کنم، به این‌که باید مامان را برای دیدنش آماده کنم. باید به مامان تفهیم کنم سر کامیار به سنگ خورده و سر عقل آمده. این‌ها را باید جوری بگویم که به حسن‌نیت او شک نکند و من را به دلشوره نیندازد که کامیار بی‌هدف نیامده و سلامش بی‌طمع نیست. باور نخواهد کرد؛ مامان هیچ‌جوره کامیار را باور نمی‌کند.