معرفی و دانلود کتاب پیچک‌های تجریدی

معرفی کتاب پیچک‌های تجریدی

شین به منظور تحصیل در دانشگاه به تهران آمده. این بهترین زمان برای کاف است تا به‌سراغ او برود و بهترین خاطرات زندگی‌اش را زنده کند؛ خاطراتی که حالا از آن‌ها چیزی جز هاله‌ای کمرنگ باقی نمانده. کتاب پیچک‌های تجریدی نوشته‌ی پرهام ایزدیار داستانی فلسفی است که لایه‌های پنهانی از روح و روان انسان را بر ما نمایان می‌کند و سفری ذهنی و روحی را که دارای ابعاد روان‌شناختی، عرفانی و عاشقانه است، شرح می‌دهد.

درباره‌ی کتاب پیچک‌های تجریدی

رشد و تکامل انسان تا آخرین روز زندگی او ادامه دارد. هیچ‌گاه بشر به مرحله‌ای نمی‌رسد که بتواند بگوید همه‌چیز را می‌داند و تمام احساسات گوناگون را تجربه کرده است. انسان در مسیر خودشناسی، ممکن است حس‌هایی ناشناخته را به شدیدترین شکل ممکن تجربه کند. کتاب پیچک‌های تجریدی نیز بیانگر همین احساسات و کشف و شهودهایی است که برای لمس و درک آن‌ها باید به اعماق وجود خود رجوع کنیم. پرهام ایزدیار نام هیچ‌کدام از شخصیت‌های کتاب را برای ما بازگو نمی‌کند و باید با افراد این داستان از طریق حرف ابتدای اسمشان ارتباط برقرار کنیم.

شخصیت اصلی داستان پیچک‌های تجریدی «کاف» نام دارد. او غرق در رویاهای خود است و حتی هرازگاه با چشم خود می‌بیند که روحش به پرواز درآمده و روی طاقچه‌ی خانه‌ی همسایه نشسته است. او پس از وارسی خانه‌ی همسایه، به‌سوی کاف برمی‌گردد و در جسمش جا خوش می‌کند. او گیج و سرگردان در میان خیالات و خاطراتش معلق است. از زمان حال به دوران نوجوانی‌اش می‌رود و فردی به نام «شین» را که در رشد عواطف و احساسات «کاف» نقش پررنگی داشته به ما معرفی می‌کند.

پرهام ایزدیار سبکی کاملا نو و منحصربه فرد را پیش گرفته که با اکثر داستان‌های معاصر بسیار متفاوت است. او دیدگاه‌های عرفانی و فلسفی خود را از طریق شخصیت‌های داستان فلسفی پیچک‌های تجریدی و با روش جریان سیال ذهن و زمان‌بندی غیرخطی، بر ما نمایان می‌سازد.

رمان پیچک‌های تجریدی توسط انتشارات آمه چاپ شده است.

کتاب پیچک‌های تجریدی برای شما مناسب است اگر

• طرفدار ادبیات عرفانی و فلسفی ایران هستید و داستان‌هایی با مضامین خودشناسی را می‌پسندید.
• دوست دارید با داستانی که تخیل و واقعیت را در هم می‌آمیزد مواجه شوید.
• از خواندن قصه‌هایی که ابعادی ناشناخته از روح و روان انسان را به مخاطبان خود نشان می‌دهند، لذت می‌برید.

در بخشی از کتاب پیچک‌های تجریدی می‌خوانیم

پیش از آشنایی با شین روز‌های کودکی‌ام به‌تنهایی سپری می‌شد. گهگاهی با مادر، به تماشای تلویزیون می‌نشستم و آخر هفته‌ها معاشرتی بالغانه با پدر داشتم که تا جای ممکن از آن اجتناب می‌کردم. به غیر از دوستی خیالی، که مبهم سخن می‌گفت، دوست دیگری نداشتم. در مدرسه مرا نابغه نامیدند و برای حفظ سِمَت، سخت تحت فشارم قرار دادند. کودکانه‌هایم را بردند و جای آن را با معما و تست هوش پر کردند. پیش از آنکه فرصت مخالفت داشته باشم بازی با اعداد، سرگرمی مورد علاقه‌ام شد. تا اینکه به لطف آن باران و سیل وحشتناک دوستی ارزشمند پیدا شد و روی دیگری از زندگی را بر من آشکار کرد.

به خانه برگشتم و باران را از پشت پنجرۀ نیمه‌باز تماشا کردم. دستم را زیر باران گرفتم؛ زمان تند و تندتر می‌شد و من به‌سرعت رشد می‌کردم. دستم را که داخل آوردم نوجوانی بودم که سال‌های نزیسته‌اش را به خاطر داشت. ترسیدم که دومرتبه باران را لمس کنم. فکری به سرم زد؛ لباس بارانی‌ام را پوشیدم تا به زیر باران روم. روی پشت‌بام رفتم؛ سرما که بر تنم افتاد فهمیدم لباس بر من تنگ آمده؛ دست و پایم شبیه به چوب‌کبریت از لباس بیرون زده بودند.

به انتظار رنگین‌کمان نشستم. وقتی پدیدار شد پا بر آن نهادم و از آن بالا رفتم و تا خانۀ شین بر روی آن سُر خوردم. وقتی به آن جا رسیدم مادرِ شین گوشی تلفن را به سمتِ من گرفت و گفت: «با تو کار دارن. می‌گه دوس جونه.» گوشی را کنار گوش گرفتم اما بوق ممتد می‌زد. خانۀ شین همکف بود و زیرزمین آن به خاطر آن سیل وحشتناک قابل‌سکونت نبود. هنوز هم که یک سال از آن ماجرا گذشته بود. خاک و گل‌ولای شهر، زیرزمین را پوشانده بود.