معرفی و دانلود کتاب همیشه با من بمان: آیا می‌توان به یک شبح وفادار بود؟

معرفی کتاب همیشه با من بمان: آیا می‌توان به یک شبح وفادار بود؟

داستانی از روح و عشق، تنهایی و رهایی در کتاب همیشه با من بمان نگاشته شده است. لیز کسلر در این اثر، رمانی عاشقانه برای نوجوانان خلق کرده که از طرفی عشقی ناممکن بین انسان و روح را به تصویر می‌کشد و از طرف دیگر به موضوعاتی چون سوگ، اضطراب و افسردگی می‌پردازد.

درباره‌ی کتاب همیشه با من بمان

اِرین پس از تجربه‌ای تلخ به خانه‌ای جدید نقل مکان می‌کند تا زندگی تازه‌ای را آغاز کند. وقتی او وارد اتاق جدیدش می‌شود، احساس می‌کند تنها کسی نیست که در آن اتاق زندگی می‌کند؛ بلکه روح نوجوانی به نام جو در آنجا حضور دارد که قبلاً در آن اتاق ساکن بوده و حالا تنها اِرین می‌تواند او را ببیند. بین اِرین و جو پیوندی عمیقی با شعر، تنهایی، احساسات مشترک و غم شکل می‌گیرد. اما قضیه ساده نیست و ارین در راهروی مدرسه با برادر جو، به نام اُلی آشنا می‌شود. اِرین کم‌کم درمی‌یابد که مجبور است بین دو برادر انتخاب کند؛ جو که روح است و عشق غیرممکنی با ارین دارد، یا اُلی که هنوز زنده است و شاید فرصتی برای زندگی با او فراهم باشد. کتاب همیشه با من بمان (Haunt Me) نوشته‌ی لیز کسلر (Liz Kessler) داستانی است از یک عاشقانه‌ی فراطبیعی و انتخابی بین مرگ و زندگی که در آن، عشق نه تنها مرزهای دو دنیا را در می‌نوردد، بلکه به پرسشی عمیق‌تر می‌پردازد: آیا می‌توان عاشق یک روح شد و همچنان انسان باقی ماند؟

عاشقانه‌ی فراطبیعی در رمان همیشه با من بمان

در رمان همیشه با من بمان داستان از نگاه سه شخصیت، اِرین، جو و اُلی بازگو می‌شود تا خواننده با هر یک از این شخصیت‌ها همدلی کند. لیز کسلر احساسات نوجوانی، تنهایی، غم و عشق غیرمعمول را در این سه شخصیت به‌خوبی بازتاب می‌دهد و ترکیب موفقی از داستانی رمانتیک و فراطبیعی برقرار می‌کند. مهارت نویسنده در شخصیت‌پردازی به‌خصوص در پردازش جو و ارین عمیقا دیده می‌شود؛ جو به‌عنوان روحی سردرگم و درعین‌حال حساس و اِرین که زخمی از گذشته دارد؛ اما هنوز امیدش را از دست نداده است.

کتاب همیشه با من بمان رمانی عاشقانه، دلخراش و همزمان امیدبخش است که با ایجاد موقعیتی فراطبیعی هم کنجکاوی مخاطب را برمی‌انگیزد و هم او را به تفکر و تأمل درباره‌ی زندگی، مرگ، عشق و انتخاب وامی‌دارد. نشر ایران‌بان این رمان را با ترجمه‌ی شهلا انتظاریان برای مخاطب نوجوان منتشر کرده است.

نکوداشت‌های کتاب همیشه با من بمان

• لیز کسِلِر عمیقاً به لایه‌های احساسی می‌پردازد و از راه‌حل‌های آسان پرهیز می‌کند. سه شخصیت اصلی داستان که همگی سفیدپوست هستند، به‌خوبی با روایتی متناوب ترسیم می‌شوند، اما جویِ ناامید بیشترین تأثیر را روی خواننده دارد. اگرچه او مرده است، شخصیت کاریزماتیکش این رمان لطیف عاشقانه را از سطح عامِ ژانر به لایه‌های عمیق‌تر و تاریک‌تر می‌کشاند؛ جایی که پایبندی به عشق عملاً زندگی را از مرگ جدا می‌کند. (نقد و بررسی کرکوس)
• این داستان رمانتیک، دلخراش اما امیدبخش است. کسِلِر به جو دلیلی برای عبور می‌دهد و به اُلی و ارین دلیلی برای زندگی. (پابلیشرز ویکلی)
• این کتاب، با رویکردی بالغانه و حساس به سوگواری و فقدان، به همراه بینشی دقیق نسبت به روابط نوجوانان، ثابت کرده که اثری تأمل‌برانگیز و رضایت‌بخش است. (بوک تراست)

کتاب همیشه با من بمان برای شما مناسب است اگر

• نوجوان هستید و به رمان‌های عاشقانه فراطبیعی مثل مجموعه رمان‌های «گرگ و میش» علاقه دارید.
• دوست دارید داستان‌هایی درباره‌ی تنهایی، اضطراب، سوگ، مرگ و عشق غیرمعمول بخوانید.

در بخشی از کتاب همیشه با من بمان: آیا می‌توان به یک شبح وفادار بود؟ می‌خوانیم

وقتی دیگر نتوانستم خودم را کنترل کنم، بلافاصله اتفاق افتاد. بلوزش را که درمی‌آورد، نگاهش کردم. معلوم است! شاید مرده باشم ولی باز پسری شانزده ساله‌ام. یک پسر نوجوان نشانم بدهید که چنین کاری را نکند تا ثابت کنم دروغ می‌گویید.

فقط یک ثانیه طول کشید؛ احساس کردم تام چشم‌چران شده‌ام. بعد به زور رویم را برگرداندم. علاوه بر این، مادرش هم به اتاق آمده بود و بیشتر حس کردم زل زدن به دختری که بلوز به تن ندارد و از حضورم در ‌آن جا خبر ندارد، ‌اشتباه است.

مثل همیشه طوری با هم حرف زدند که انگار من وجود ندارم. حالا دیگر عادت کرده‌ام. بیشتر عادت کرده‌ام. مادرش می‌گوید: «تکالیفت تموم شد بیا پایین پیش ما. بابا می‌گه قبل عصرونه بریم ساحل پیاده‌روی.»

خیلی آرام. خیلی عادی. مثل آسان‌ترین کار جهان. رفتن به ساحل. تنفس در هوای نمک‌آلود. شاید هم گلچین سنگ‌های کنار آب.

بدنم انگار از درد فریاد می‌کشد. از بس دلم می‌خواهد چنین کارهایی بکنم.

مادرش می‌رود و در را پشت سرش می‌بندد. دوباره به اطرافم نگاه می‌کنم. ارین بلوزش را می‌پوشد و دوباره روی تاقچه‌ی پنجره می‌نشیند.

باز دفترچه‌اش را برمی‌دارد، ولی دوباره مشغول نوشتن نمی‌شود. دستش را لای موهایش می‌کشد؛ همان جایی که من دست کشیده‌ام.

انگار دعوتم می‌کند، وسوسه‌ام می‌کند.

نفسم را نگه می‌دارم. یک قدم به طرفش برمی‌دارم. چشم‌هایش را می‌بندد.