معرفی و دانلود کتاب قدم‌های عاشقی: خاطرات مکتوب پیاده‌روی اربعین

معرفی کتاب قدم‌های عاشقی: خاطرات مکتوب پیاده‌روی اربعین

کتاب قدم‌های عاشقی: خاطرات مکتوب پیاده‌روی اربعین، دربردارنده خاطرات عاشقانی است که از سراسر دنیا با پای پیاده به زیارت حضرت عشق، حسین (ع) شتافتند.

در بخشی از کتاب قدم‌های عاشقی می‌خوانیم:

در ابتدای خیابان قبله‌العباس، موکب‌هایی قرار دارد که بیشتر این موکب‌ها از سوی برخی از افراد منتسب به یک جریان خاص اداره می‌شوند. یک شب هنگام بازگشت از حرم، مقابل یکی از آن‌ها گروهی را دیدم که مشغول گفتگو بودند. نزدیک شدم و به سخنانشان گوش دادم. چند نفرشان سعی داشتند از مسئله‌ی‌ قمه‌زنی دفاع کنند و چند نفرشان نیز مخالف این عمل بودند. موافقان در خصوص مسئله‌ی وحدت شیعه و سنی هم نظرات خاصی داشتند. مخالفان به استناد سیر‌ه‌ی اهل‌ بیت، به ویژه رفتار امیرالمؤمنین در بیست و پنج سال خانه‌نشینی و همچنین پنج سال حکومت ایشان و نیز به حکم عقل در شرایط امروز جهان اسلام، بر ضرورت حفظ وحدت و پرهیز از رفتارهای تفرقه‌انگیز تأکید می‌کردند و موافقان نیز به استناد روایاتی از برخی کتب، سعی داشتند ثابت کنند لعن علنی در سیره‌ی اهل بیت مسبوق به سابقه است و اکنون نیز از مصادیق تبری و شعائر دینی محسوب می‌شود. ناخواسته وارد بحثشان شدم و من نیز به یکی از طرف‌های گفتگو پیوستم. از طرف مقابل پرسیدم: مگر شما در جزوه‌ها و کتابچه‌هایتان با انتقاد از حکومت اسلامی ایران مدعی نیستید که برخورد حاکمیت با مخالفان چهره‌ای خشن از دین به نمایش گذاشته و بسیاری از جوانان را از دین زده کرده است؟ پس چطور است که همین نگاه را در خصوص رفتارهایی چون قمه‌زنی ندارید و به تأثیری که این کار بر افکار مردم جهان می‌گذارد نمی‌اندیشید؟ پاسخ داد: «اولاً قمه‌زنی کار زشتی نیست و رسانه‌های غربی نیز از آن تمجید می‌کنند! و در ثانی جزء واجبات است، با تمسخر دیگران نباید آن را ترک کرد! این سرزمین جایی است که باید در آن خون ریخت.

همه‌ی پیامبران در این سرزمین خون ریخته‌اند. ابراهیم در اینجا خون ریخته است و اسماعیل نیز، زکریا در اینجا خون ریخته است و یحیی نیز...». گفتم مرحبا به این حرف. ولی باور کن قمه‌ زدن خون ریختن نیست. خون را کسانی ریختند که هشت سال در برابر رژیم وحشی بعث و حامیان جهانی‌اش ایستادند. خون را کسانی که هشت سال جنگ نفر به نفربر کردند ریختند. خون را رزمنده‌های افغان و گمنامی که در سوریه برای دفاع از حرم بی‌بی می‌جنگند می‌ریزند. خون را حسین همدانی‌ها می‌ریزند. خون را سید حمید تقوی‌فر‌ها می‌ریزند. خون را سربازان جان‌ برکف قدس و بدر و حزب‌الله و حشدالشعبی می‌ریزند. قمه زدن خون ریختن نیست. خون را کسانی می‌ریزند که از بیست و هفت میلیون زائر اباعبدالله در برابر سگ‌های وحشی داعش و حامیان آمریکایی و صهیونیستی آن‌ها طوری حفاظت می‌کنند که در کشور جنگ‌زده‌ای چون عراق، خون از دماغ یک نفرشان نمی‌آید تا این جمعیت عظیم به سلامت به خانه‌هایشان بازگردند. خون را کسانی می‌ریزند که از حریم این خاک مقدس طوری دفاع می‌کنند که کسی چون تو بتواند با خیال راحت در دل شب به خیابان بیاید و با باد نخوتی در دماغ، این‌ چنین به رجزخوانی بنشیند. قمه زدن خون ریختن نیست. خون را کسان دیگر می‌ریزند. وقتی کمی آرام شدم احساس کردم پاسخی برای گفتن ندارد.