سفرنامه جلال آل احمد

کتاب صوتی اورازان

• نویسنده: جلال آل احمد

جلال آل احمد در کتاب صوتی اورازان مشاهدات عینی‌اش از سبک زندگی و وضع معیشت مردم ناحیه‌ی اورازان را در زمان خودش روایت می‌کند. با شنیدن این کتاب، تصویر روشنی از آداب و رسوم و محیط زندگی اقوام ایرانی ساکن در اورازان به دست می‌آورید. درباره‌ی کتاب صوتی اورازان جلال آل احمد از نویسندگان برجسته‌ی معاصر ایرانی است که با قلم منحصربه‌فردش،‌ کمک شایانی به غنای ادبیات فارسی کرده است. او که علاوه بر... ادامه ›

کتاب خسی در میقات

• نویسنده: جلال آل احمد

روایتی خواندنی از یک سفر بیرونی و درونیِ توأمان. جلال آل احمد در کتاب خسی در میقات که یکی از شناخته‌شده‌ترین سفرنامه‌های ادبیات معاصر فارسی به شمار می‌رود، مواجهه‌ی خود را از سفر به سرزمین وحی و ابعاد گونه‌گون آن به رشته‌ی تحریر درآورده است. درباره‌ی کتاب خسی در میقات جلال آل احمد در 41 سالگی و چهار سال پیش از مرگ غیرمنتظره‌ای که برای او رقم خورد، سفری پرفراز و نشیب به عربستان داشت. روایت این... ادامه ›

کتاب خسی در میقات

• نویسنده: جلال آل احمد

جلال آل احمد در کتاب خسی در میقات، نه فقط از جنبهٔ زیارتی بلکه از زوایای مختلف به سفر حج نگاه کرده و مسائل فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی، سیاحتی و… را مورد توجه و تحلیل قرار داده است. خسی در میقات یکی از معروف‌ترین سفرنامه‌های معاصر حج است که جلال آل احمد در سال 1343 و در سن 41 سالگی طی سفر حج نوشته است. شاید اولین ویژگی خسی در میقات که به ذهن می‌رسد، موقعیت ویژه‌ای است که نویسنده در آن پا به چنین... ادامه ›

کتاب سفر روس

• نویسنده: جلال آل احمد

کتاب سفر روس اثری ماندگار از جلال آل احمد، شرح حال سفر سی و یک روزه‌ی او به روسیه در سال 1343 به دعوت انجمن فرهنگی ایران و شوروی است. او دعوت شده بود تا در هفتمین کنگره مردم شناسی که یک هفته در مسکو دایر بود شرکت کند. موضوع کتاب سفر روس چیست؟ آل احمد چهل و یک ساله است که از بند حزب توده، مسکو، استالین و حتی «منیت» رها شده و به مسکو می‌رود و تشنه جرعه‌ای از حق است و تب و تاب جوانی را دارد، اما... ادامه ›

کتاب اورازان

• نویسنده: جلال آل احمد

«اورازان» (بروزن جوکاران) ده کوهستانی از تمدن شهری دورافتاده‌ای است در منتهای شرقی کوهپایه‌های طالقان که نه‌تنها از دبستان و ژاندارمری و بهداری در آن خبری نیست، بلکه اغلب اهالی هنوز با سنگ چخماق و «قو» چپق‌های خودشان را آتش می‌کنند و برای روشن‌کردن اجاق‌ها و تنورها از چوب‌هایی که پنج‌شش برابر یک چوب کبریت بلندی دارد و سر آن آغشته به گوگرد است استفاده می‌کنند. گرچه در عرف و سیاست و فرهنگ و... ادامه ›