نقد، بررسی و نظرات کتاب صوتی صبحانه مسموم - لمونی اسنیکت

فرض کنید شما بعد از آنکه صبحانه‌تان را تمام و کمال نوش جان کردید و حتی ذره از آن را نیز باقی نگذاشتید. با یادداشتی مواجه می‌شوید که می‌گوید صبحانه‌تان مسموم بوده است. اولین واکنش شما چیست؟ اصولا بنظر من اولین کار ممکن رفتن به بیمارستان است. اما از نظر لمونی اسنیکت زنگ زدن به اورژانس مشکلات و دردسر‌های زیادی دارد. پس تصمیم می‌گیرد خودش این معما را حل کند و متوجه شود چه کسی صبحانه‌اش را مسموم کرده است. برای همین از آنجایی که خودش همیشه صبحانه‌اش را آماده می‌کند به این نتیجه می‌رسد که شاید کسی که چایی و یا عسل و سایر مواد صبحانه را به او فروخته یا تهیه کرده است صبحانه او را مسموم کرده است. پس سفر خود را برای کشف این معما شروع می‌کند و‌ به تک تک جاهایی که مواد صبحانه‌اش را از آن‌ها تهیه کرده است سر می‌زند و سعی میکند فرد خیانت کار را پیدا کند.
بنظر من قسمت پایانی داستان با اینکه شکه کننده و غیرقابل حدس بود از طرفی به دلایلی ناممکن بود و با اطلاعات طول کتاب متناقض بود. که خود نویسنده نیز به این موضوع اشاره می‌کند. از طرفی قسمت جالب داستان این است که اسم شخصیت اصلی کتاب با اسم نویسنده کتاب یکی است و ویژگی‌های مشترکی با نویسنده کتاب دارد. کتاب به نحوی روایت شده است که انگار تمام ماجراهای کتاب توصیفی از یکی از تجارب نویسنده است. بیشتر از اینکه در طول کتاب تمرکز قضیه استوار بر موضوع مسموم بودن صبحانه باشد، تمرکز بر روی مسائل فلسفی است که از نظر من بیشتر شامل تفکرات نویسنده بودند. از آنجایی که فلسفه به معنای تفکر کردن است پس از نظر نویسنده این تفکرات کاملا عجیب غریب نیز به نوعی فلسفه هستند.

راوی متاسفانه ایده ی چندانی از لحن کنایه آمیز لمونی اسنیکت در تقریبا تمام جملاتش نداره و کمی بی روح و ساده و از زبان یک آدم تقریبا عادی صحبت می کنه نه یکی از اعضای تیمی زیر زمینی که تمام عمرش در حال فرار و مخفی شدن بوده. در کل لمونی اسنیکت آدم حوصله سر بری نیست. حداقل نه به اندازه ی راوی.

داستان و ترجمه شاهکار. تکنیک، روایت، پردازش. از آن نویسنده‌های عظیم مثل ساراماگو که داستان را صرفا برای عشق نوشتن می‌نویسد. بیشتر برای داستان خون‌های حرفه‌ای که به تکنیک علاقه دارند. داستان تیپیکال پرهیجان کارآگاهی نیست.
راوی متاسفانه کمی خسته کننده. یک امتیاز به علت راوی کم کردم.

با تشکر از راوی... ریتم و داستان اصلا سلیقه‌ی من نبود و فکر میکردم میشه تا اخرش رو گوش داد ولی به حدی خسته کننده بود که نتونستم تمومش کنم... متاسفانه.. شاید برای دوست داران فلسفه مناسب باشه ولی برای دوست داران کتاب معمایی اصلا خوب نیست

در مقدمه کتاب میگه این کتاب به فلسفه ربط دارد که متاسفانه حتی به فلسفه هم نمی‌شه ربطش داد. بیشتر شبیه کلام بی سر و ته افراد مبتلا به اسکیزوفرنی است. از نظر من ارزش وقت گذاشتن را ندارد.

کتاب بشدت کسل کننده بود و هیچ اشتیاق و هیجانی را برای ادامه مطالعه به جان مخاطب نمی‌انداخت

برای من کتاب خسته کننده‌ای بود و بیشتر جنبه فلسفی داشت تا رازآلود و جنایی

بد نبود ولی خیلی یکنواخت بود، بیشتر شبیه صحبت‌های یک نفر در ذهن با خودش بود.

نتونستم تمومش کنم دارم میخونم و خب خوبه فعلا

وااااقعا بد