گوینده تعدادی جمله را خیلی آرام و کشدار بیان می‌کند تا فضای معنوی را القا کند. جملات به نظر بداهه‌هایی سطحی از گوینده‌ای است که می‌خواهد با خدا گِل بازی کند و پشت درِ بهشت بنشیند تا اگر دلش خواست به درون بهشت برود و شاید هم نرود. به نظر من این کار نوعی استفاده ابزاری از نام مثنوی و نام مولوی است.
بیچاره شرح! بیچاره مثنوی! بیچاره مولانا!
بیچاره شرح! بیچاره مثنوی! بیچاره مولانا!