نظر محمد سمائی برای کتاب وقتی مهتاب گم شد

بسم رب الشهداءامتیاز دادن و ثبت ستاره به قهرمانان ملی کشور عزیزمان، آنهم از جنس دفاع مقدس فقط با رب الارباب است چون پاداش کارهای خالصانه ظرفیت دنیوی ندارند بلکه باید در سرای اخروی اجر و مزدشان سنجیده شود. تقدیم به جانبازعزیز تر از جانم علی خوش لفظ رقص و جولان بر سر میدان کنند رقص اندر خون خود مردان کنند چون رهند از دست خود دستی زنند چون جهند از نقص خود رقصی کنند سلام و ارادت خالصانه‌ام تقدیم تو باد: از مسیری دور و شهری پر آوازه بنام دارالصابرین بم آرزومندم روی ماهت را ببوسم و قول شفاعت بگیرم. علی جان، اکر چه با همه‌ی ضعف و ناقابلی‌ام توفیق یار بود تا درسنین شانزده تا بیست سالگی‌ام در آن دوران آکنده از نسیم بهشتی درک کننده آن ایام با صفا وتکرار نشدنی غیر قابل وصف حضور داشته باشم ولی اکنون طبق پیش گوئی شهید حمید باکری در وصیت نامه‌اش الحمد لله والمنه در شمار دسته‌ی سوم قرار گرفته‌ام وبه مصیبت فراق یاران به هجرت رفته مبتلا گشته‌ام ودر آرزوی به اجابت رسیدن دعای همیشگی شهدا (اللهم الرزقناتوفیق شهادت فی سبیلک) که تنها راه سعادت و رستگاری است، در حق خودم به انتظار نشسته ام. وَمَا تَوْفِیقِی إِلَّا بِاللَّهِ ۚ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَإِلَیْهِ أُنِیبُ (هود آیۀ 88) یاران همه رفتند افسوس که جا مانده منم حسرتا این گل خارا همه جا رانده منم پیر ره آمد و طریق رفتن آموخت آنکه نارفته و جا مانده منم محمد سمائی در آستانه سالروز چهل ونهمین بهار زندگی 96/5/29