نظر الف.ر.صالحی A.R.SALEHI برای رمان میدگارد 1: دره طلسم شده

چه دیوانه وار میدوم در مسیری بی‌انتها از سرنوشتی نابرابر و نامعلوم که همه بغض است و فریادهای فروخورده...
چه ظالم سکوتیست که در آن همه فریاد مظلومانه‌ی کمک خواهانه و ملتمسانه از جمله "رهایم نکن"
قدرتمندتر از هرظالمی و سنگ دل تر از هر ناجوانمردی حضور خودش را مستحکم تر از تمام فریادها، نشان میدهد..
و چه ناباورانه ظلمتیست این ایام..
که به هرسویی می‌نگرم جز تاریکی و پلیدی نمی‌بینم..!
گویی تنهاتر از من در این تاریکی بیکران فقط همان تاریکی و سکوت و سیاهیست که بر تمام عالم سایه گسترده ست..
کاش میشد تمام آن حکایت‌های ناتمام را رها کرد و از کینه‌ها گذشت و به شروع تازه‌ای رسید..
چه فایده دارد این من و تو کردن درحالی که می‌دانیم من و تو تکرار مکررات یک جنگ بی‌انتهاست که از پیامد اعمال رودر رو شعله می‌کشد..
گاهی اوقات زندگی ما انسان‌های کم تجربه دستخوش واکنش‌های احساس برانگیزی می‌شود که انتظار آن را از خودمان هم نداریم چه برسد به آن عزیزترین کسانمان که تمام رشته‌های زندگی به آن‌ها منتهی می‌شود.. فارغ از اینکه شاید عمل ما بوده که باعث این عکس العمل‌ها شده...
و چه دست و پازدن‌های بی‌ثمری قبل از غرق شدن وجود دارد...
که انسان مستغرق در لحظه احتضار، برای نجات، بلا اراده دست به هر رشته باریکی می‌افکند تا نجات پیدا کند اگرچه ممکن است در این راه, دیگری را نیز باخود به زیر کشد..!
چه سودیست دراین زندگی.. در اینگونه زیستن..!
در این تقلای بی‌سرانجام که بزرگترین هدفش،
به شب رساندن روز است و در نماندن از خرج و مخارج همین زنده ماندن...
پس کجاست کورسوی حلاوتی از عشق..
کجاست کورسوی ذره‌ای از شوق و شور زندگی؟
A. R. salehi

دوست گرامی
آقای فریدیان
قلم ساده‌ای که شما می‌فرمایید سبک انتخابی بنده برای این کتاب می‌باشد، به جهت اینکه در سبک محاوره ایِ بی‌تکلف و تصویر سازی‌هایی که بنده در این مورد به نمایش می‌گذارم برای مخاطب قابل فهم تر و جذاب تر می‌باشد...
استفاده الفاظ سنگین و ادبیات ثقیل، برای بنده کار سختی نیست. اما مخاطبین بنده اساتید ادبیات نیستند! بلکه دوست داران کتابند!
اگر به نظرات قبلی رجوع نمایید خواهید دید که مخاطبین میدگارد با همین قلم ساده اما روان، ارتباط بسیار خوبی برقرار کرده‌اند..
امیدوارم جواب خود را گرفته باشید.
با تشکر
احمدرضاصالحی