نظر Alireza Ghiaghi برای کتاب افسردگی، اختلال دوقطبی و چند بیماری دیگر

نوشته‌ی خوبیه و ارزش خوندن رو داره. کل داستان‌ها بیشتر به سرگذشت شخصی گلچین شده با کمی چاشنی تخیل و رویدادهای شبه جریان سیال ذهنی میمونه تا جایی که اگه عنوان داستان‌ها رو برداریم کل مجموعه میتونه خیالات و تصورات هذیان ونه شخصیت داستان اصلی و اول (دوقطبی....) با کمی تفاوت در رفتارهای جزءی و... که از ضعف شخصیت پردازی هرچند مختصر مفیدی که میتونه باشه هستش. موضوع جذاب داستان یا داستان‌ها میتونست دستمایه‌ی یک اثر جوندارتر، با شاخ و برگ و نیمچه داستان‌های موازی بسیار جذاب‌تر و کامل تری بشه و ازش یه رمان کامل و استخوندار در بیاد و نه یه کار معمولی که تو بهترین حالت خواننده رو یاد کارای ضعیف مصطفی مستور میندازه، که درست مشابه شخصیت‌های داستان سراسیمه، بی‌هدف و بعضن تو خیلی موقعیت‌های داستان دچار سردرگمی و پایان‌های عجولانه و ضعیفن. در مورد داستان اصلی، داستان خوب شروع میشه و ترجیع بند عنوان داستان هم تو متن خوب جا افتاده و به موقع و هوشمندانست هسته‌ی کار با داستان‌های آشفته کار رو تنزل میده تا به پایان ضعیف اون برسیم. نویسنده در کل یک موجود ناقص با دست و پا‌های شل و آویزون به بدن (داستان اول) پرورونده با اینکه قابلیت این رو داشت که کاری درخور و شایسته تر از آب در بیارتش. لحن داستان خودمونی و روزمره و مشابه کارای بوکوفسکی و نمونه‌ی کج و کوله اون ینی مستوره، که هم نقطه مثبت میتونه تلقی بشه تو یه سری از داستانهایش و هم منفی از نظر نبود خلاقیت کافی تو روایت.